Nooit eerder heb ik meer de behoefte gehad om te gaan stemmen dan bij de komende verkiezingen! Niet omdat ik het gevoel heb iets te kunnen veranderen in onze maatschappij, maar puur om mijzelf een beetje het gevoel te geven dat ik later tegen mijn achterkleinkinderen (mocht ik die krijgen) kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb binnen mijn democratisch vermogen.
Wanneer zij met de brokken blijven zitten die nu gecreëerd worden…
De brokken die gemaakt worden door figuren die niet leven om te leven, maar leven om alles wat op hun pad komt, kapot te maken. Gevoed door radicale politici, ‘influencers’ vanuit de krochten van het internet. Maar ook door gebrek aan opvoeding en onderwijs.
Met maar één doel; onrust en angst zaaien.
Toen ik nog puberde en op Terschelling opgroeide zat ik behoorlijk aan de rechterkant van het politieke spectrum en deed ik mee aan het oordelen over andere etniciteiten. Het was natuurlijk veilig roeptoeteren vanaf dat eilandje in de Waddenzee want veel zorgen hadden wij niet, het leven kabbelde rustig voort en ieder deed zijn ding. Nu, achteraf, vraag ik mij wel af door wie ik dan wel beïnvloed werd, want van het Wereldwijde Web wisten we nog eigenlijk niks, daar hoorden we zo nu en dan iets over als Chriet Titulaer op de televisie was, de Alexander Klöpping van toen zeg maar.
Het moet wel groepsgedrag geweest zijn.
Mijn vader dacht daar gelukkig anders over, maar in het moment van het oordelen wilde ik als puber daar natuurlijk niet naar luisteren. Het was ook de tijd van slogans zoals ‘Liever een raket in de tuin, dan een Rus in de keuken’, de tijd dat we nog volop de dreiging van de Koude Oorlog voelden. Als dienstplichtig militair mocht ik dienen in Duitsland. We oefenden tegen de Oost-Duitse grens aan met de Duitsers en Amerikanen, terwijl we realistisch genoeg waren om te beseffen dat we enkel kanonnenvlees waren als de pleuris zou uitbreken.
Net als de opwarming van de Aarde is er niks koud meer aan een dreigende oorlog.
Na mijn diensttijd kwam ik in Den Haag te wonen en moest ik ineens werken met andere etniciteiten. Ik kwam erachter dat zij net zo mens zijn als ik ben én dat ze hetzelfde willen als wat ik wil: leven in vrijheid, met respect voor de medemens. Het lachen over grappen over ‘die anderen’ was mij wel vergaan en ik begon mij te verzetten tegen alle vooroordelen over ‘die anderen’. Mijn mening veranderde.
Niet radicaal maar gewoon door mijn gezonde verstand gebruiken.
Want daar ontbreekt het nogal aan in dit land. Om en nabij 1200 totaal gestoorde individuen hielden huis in Den Haag en kregen de aandacht waar ze om vroegen. Opgehitst door enkele politici die daar weer van hopen te profiteren. En het daarna natuurlijk ontkennen. Twaalfhonderd idioten met NSB-vlaggen (!) en nazi scanderende slogans waarmee zij hun eigen sneue bestaan mee bevestigden. De politierechter vroeg wat 17.998.800 Nederlanders zich ook afvroegen:
“Er is een verschil tussen je mening uiten en demonstreren en er één grote teringzooi van maken!”
Tegenover die rechter zaten minderjarige daders waarvan je dit soort gedrag nog zou kunnen verwachten vanwege het ingewikkelde puberbrein, maar er stonden ook een paar gasten van 35, 49 en 60 jaar terecht. Hoe dan? En dan de rechter vertellen dat ze het helemaal niet zo bedoeld hadden! In plaats van met stenen en molotovcocktails gooiden ze nu met spijtbetuigingen en namen ze de rol van slachtoffer over, want ja, na een paar dagen politiecel waren de drugs en andere ‘genotsmiddelen’ wel uitgewerkt. Ik moest van de week ook denken aan die ouders van deze kansloze lieden. Die zitten vermoedelijk met de handen in het haar van diepe, diepe schaamte. Of het interesseert ze totaal niet omdat het de vruchten zijn van hun eigen opvoeding. Ik hoop het eerste, want dan hebben ze het in ieder geval geprobeerd. Want ik begrijp volkomen dat opvoeden tegenwoordig ontzettend pittig is.
Met al die invloeden van buiten.
Van de week zag ik bij het televisieprogramma ‘Eva’ een heel ander tafereel. Dat ging ook over extreem gedrag. Daar zat Jan, een eenzame man die tijdens de corona-periode door het internet compleet doordraaide en vervolgens (voormalig minister) Hugo de Jonge én zijn gezin bedreigde. Hij is daarvoor de gevangenis ingegaan en doordat hij afgesloten werd van de ‘invloeden van buiten’ kwam zijn gezonde verstand weer terug. Hij schreef een brief naar de minister om spijt te betuigen, maar deze werd niet bezorgd. Toen heeft hij in het televisieprogramma ‘Parels voor de Zwijnen’ zijn spijt betuigd en dat werd wel opgemerkt waarna dader én slachtoffer met elkaar in gesprek gingen.
Jan zette zijn zwakheid om in daadkracht, hoe dapper!
Wij tolereren in dit land geen pestgedrag, maar ondertussen faciliteren we ze wel, wereldwijd: pestkoppen of bully’s, zogenaamde sterke leiders, worden gekozen dankzij door hen verspreide leugens en valse beloften die ze nooit en te nimmer waar kunnen maken. Het is fastfood: snelle happen, maar je blijft met een hongergevoel achter. En het is zo makkelijk om naast de pestkop te staan in plaats van gepest te worden, iets wat je ook vaak ziet in groepsgedrag.
Ik heb vroeger ook gepest en daar schaam ik mij nog steeds diep voor.
Het heeft volgens mij ook te maken met het feit dat onze maatschappij steeds individualistischer geworden is. Ieder voor zich en God voor ons allen. Over die God gesproken, afgelopen vrijdagavond hoorde ik op Radio 1 in het programma ‘Dit is de dag’, twee predikanten een debat voeren over de relatie tussen conservatieve christenen en radicaal- extreemrechts.
Het was eigen volk eerst tegenover heb uw naaste lief.
Inmiddels zijn we een week verder en 90.000 euro armer door de schade die het schorem veroorzaakt heeft aan het Binnenhof. Het Binnenhof dat symbool staat voor de democratie in dit land. Een democratie die het hebben moet van compromissen waardoor je vaak teleurgesteld zult worden. Als je daar niet mee kan leven zijn er nog genoeg landen waar men niet doet aan compromissen sluiten.
Daar moet je gewoon doen wat de Almachtige Leider jou opdraagt en heb je niks te willen.
Kom daarom 29 oktober naar de stembus en stem met je verstand. Net zoals ruim een half miljoen ongeruste burgers op 29 oktober 1983 massaal naar Den Haag gingen om te demonstreren tegen de kruisraketten.
Zonder geweld, zonder haat én zonder te slopen!
