Vervelen, goed voor de geest

Soms denk ik wel eens dat men in de Randstad denkt dat alles buiten de Randstad een soort reservaat is, of erger, een kolonie. En dat zij daar de eigenaar van zijn. Zo hoorde ik vorige week zaterdag in het radioprogramma ‘In de kantine’ (WNL) de makers van een podcast over het Oranje voetbalelftal van 1974 klagen dat ze he-le-maal -naar-het- noorden moesten, he-le-maal naar Groningen (afstand: 215 kilometer) om Jan Mulder hierover te interviewen. In dezelfde zin werd ook verteld dat ze naar Torremolinos gingen om daar Johny Rep en Ruud Krol te spreken (afstand: 2300 kilometer). Voor dat Randstad mag je ook wel Amsterdam invullen want Amsterdammers bevinden zich op de hiërarchische ladder op de bovenste trede.

Vinden ze zelf.

Daar denkt de rest van Nederland anders over, alhoewel ik wel mensen ken die graag voor hun plezier een paar keer per jaar naar Amsterdam gaan. En miljoenen mensen die ik niet ken komen er ook graag heb ik begrepen, waardoor het toerisme een probleem geworden is. Zo zie je naast de mensenmassa’s op straat ook veel rijen staan bij ‘bijzondere’ eettentjes, bijzonder gemaakt dankzij TikTok filmpjes heb ik begrepen.

Zoals bijvoorbeeld bij de stroopwafelwinkel.

Volgens TikTok eigen zeggen beginnen de trends bij hun dus alle trendgevoelige zieltjes die deze wereld telt moeten dat platform dan ook 27/7 checken, bang om achter de feiten aan te lopen want dan hoor je er niet meer bij. Althans, die druk wordt men opgelegd. Want ze blijven er natuurlijk gewoon bij horen, alleen denken ze dat het niet zo is. Nu is gebleken dat steeds meer mensen last hebben van een jachtig gevoel en dat vreet aan hun mentale gezondheid. Daarom zou je kunnen zeggen dat ‘even in de rij staan’ een mooie manier is om pas op de plaats te maken, even onthaasten zodat de mindset zich weer even kan resetten.

Even ‘Tranquilo tranquilo’ zeg maar (Jan Smit).

Om het onaangename van in de rij staan om te zetten naar het aangename; een beetje gaan lummelen, beetje dom om je heen kijken, uit pure verveling zuchten en kreunen omdat het allemaal zolang duurt of gewoon een gesprek aangaan met de wachtenden voor of achter je. De werkelijkheid is meestal anders. Dan zie je een rij staan waar elke deelnemer kromgebogen over zijn of haar telefoontje hangt, filmpjes kijkend of om gewoon dom starend naar het scherm omdat ze daar zo aan gewend zijn.

Ik was geen haar beter.

Als ik bijvoorbeeld in de rij van de kassa stond dan was die telefoon zo mijn broekzak uit en zat ik op het schermpje te turen. Even mijn mail checken, even de koppen in de krant checken en o ja, de socials, daar is altijd wel wat te doen. Het zuigt je leeg, werkt enorm verslavend en voordat je het weet sta jij vooraan bij de kassa en heb je die ‘Goedemorgen’ of ‘Goedemiddag’ van de caissière niet gehoord.

Dat is toch echt een trieste ontwikkeling.

Daarnaast heb ik nóg een probleem: ik maak veel gebruik van draadloze oordopjes om muziek of radioprogramma’s te beluisteren, juist op de momenten dat ik de hond uitlaat of even naar de supermarkt moet. Daardoor mis ik die groet van een voorbijfietsende fietser, wandelaar of van de medewerker bij de zelfscankassa. In plaats van midden in de wereld te staan zit ik helemaal in mijn eigen wereld en dat besef wordt de laatste tijd steeds sterker.

En krijg ik last van luisterschaamte.

Daarom kijk ik nu tijdens het wandelen of boodschappen doen goed om mij heen of ik mensen zie waarvan de mond praatbewegingen maakt. Uit mijn doppen kijken dus en zodra ik iemand spot die tegen mij begint te praten trek ik die doppen vliegensvlug uit mijn oren en haak ik aan in het gesprek. Soms ben ik te laat, dan heb ik de eerste zinnen van de spreker gemist omdat AC/DC mijn trommelvliezen aan het testen was. Dan speel ik maar direct open kaart en verontschuldig ik mij naar de spreker over het feit dat ik het gesprek niet goed gehoord heb.

Omdat die verdomde doppen nog in mijn oren zaten.

De laatste tijd probeer ik daarom de telefoon steeds langer links te laten liggen. Zo loop ik steeds vaker een rondje met de hond zonder naar iets te luisteren en wil ik, net zoals wij ouderen dat van vroeger nog wel weten, vanuit huis een beetje sloom naar buiten kijken. Zoals gisteren toen er een klein herfststormpje ons land passeerde, toen keek ik vanaf de bank hoe de harde wind de bomen die nog vol met blad staan aan het schuddebuiken kreeg.

En daarmee wist ik dat het bladblazerseizoen weer van start is gegaan.

Maar ik probeer ook op het werk de telefoon meer links te laten liggen om daarna een gesprek op te starten met de collega’s die ook steeds met hun neus in de telefoon zitten. Ik was eigenlijk vergeten hoe leuk dit eigenlijk is, een gesprek voeren over van alles en nog wat. Het enige nadeel zijn die geluiden van de meldingen van de telefoon, die kunnen het gesprek ineens doodslaan, want dan is de aandacht van de ontvanger ineens weg.

Om hypernerveus van te worden!

Afgelopen week kwam het nieuws naar buiten dat we volgens de Raad voor Volksgezondheid & Samenleving in een hypernerveuze samenleving leven. Dat was best wel somber nieuws, vooral als je kijkt naar de ‘slachtoffers’ van dit welvaartsprobleem. Ik voelde mij aangesproken, want ook bij mij zijn de verwachtingen hoog opgelopen. Zoals bijvoorbeeld een snel antwoord op een appje of zoals ik in het artikel las, een pakketje wat niet op de beloofde bezorgdag, bezorgd werd.

Dat voedt mijn teleurstellingen.

En die teleurstellingen zetten zich vervolgens om in boosheid, want tegenwoordig krijg je na elke online bestelling een of soms meerdere mailtjes met de vraag of het product naar je wens is én of je tevreden bent over hoe je geholpen bent.

Om gek van te worden!

Daarom gaat bij mij de telefoon in de ban, pak ik de fiets om lokaal te winkelen en probeer ik dagelijks een half uurtje te lummelen op de bank, met uitzicht op de bomen die gewoon doen waarvoor ze bedacht zijn; boom zijn.

Immers, zonder bomen geen mensen!