Kleding werd vroeger bij ons thuis steeds doorgeschoven. Dat was zeg maar nog in het Primark-loze tijdperk, toen sokken nog gestopt werden en knielappen versleten plekken van de broek bedekten. Ik kreeg de kleding van mijn oudere broer en daarmee de taak om het gewoon helemaal af te dragen. Dat lukte prima want wij leefden voornamelijk buiten en dat ging niet zonder slag of stoot. We sprongen over sloten (en soms er in), klommen in bomen, zaten op onze knieën te knikkeren, groeven ondergrondse hutten en bekommerden ons nooit over hoe we er daarna uitzagen. Je was wie je was, zonder uiterlijk vertoon.
Nu heb ik nog steeds een oudere broer en hij geeft nog steeds kleding aan mij door. Vorige week was het weer zo ver, hij belde mij op en vertelde dat hij zijn kledingkast weer had uitgemest en of ik belangstelling had want het een en ander was te groot geworden. Ja, je leest het goed, te groot. Je zou eerder zeggen te klein en dan kunnen ze mooi doorgegeven worden aan jongere broer maar de tand des tijds heeft bruut toegeslagen: ik ben wat zwaarder dan hem…. Nou kan ik hier wel uitleggen hoe dat zo gekomen is maar dat hou ik lekker voor mijzelf en nee, ik ben niet de eerste man die bezwangerd is.
Mijn broer is dus wat afgevallen en de grapjas zei ook nog dat zijn kogelwerend vest gemoderniseerd is en daardoor neemt het wat minder ruimte in beslag. Waar haalt hij het vandaan!
Toch ging ik akkoord om zijn te grote kledingstukken eens nader te bekijken want uit ervaring wist ik dat er altijd wel wat tussen zat en, dat weet mijn broer dan weer niet, ik doorzoek dan ook altijd meteen even de zakken van colbertjes en broeken omdat hij er nog wel eens wat vergeten geld achterlaat.
Een dubbele winstpakker zou een vlotte reclamejongen dat noemen.
Ik vond geen geld maar wel enkele paaseitjes. Die had hij, vrolijkerd als hij altijd is, kennelijk expres verstopt om mij te verblijden. Over verstoppen gesproken, zuur Nederland heeft weer wat gevonden om over te zeiken. De ‘verstop’ chocolade eieren van de Hema. Ik moest het eerst tig keer lezen voordat ik de nieuwe consternatie, zeg maar niveau Zwarte Pieten kwestie, door kreeg. Maar begrijpen deed ik het niet. Het probleem zit ‘m in de naam. Er staat geen ‘paas’ voor, dus paas-verstop-eieren had er op het etiket moeten staan. En nu verdenken ze de Hema dat deze de Paastraditie aan het ondermijnen. Ons culturele tradities gaan daardoor naar de klote en dat is de schuld van ….jaaaa,daar zijn ze weer, de nieuwe Nederlanders.
Van oorsprong is Pasen een christelijk feest, de opstanding van Jezus uit de dood en daar kwam geen paasei of verstop-ei aan te pas. Het was hoogstens een mooi staaltje mindfuck, meer niet. Later kwamen de eieren want volgens de bedenkers zijn eieren het symbool van vruchtbaarheid en van een nieuw begin. En nu niet de flauwe vraag stellen wie er het eerst was, de haas of het ei. Wij kregen als kind geen chocolade eieren maar hard gekookte eieren die we zelf mochten beschilderen. Wanneer je ze dan gepeld had hadden ze nog steeds alle kleuren van de regenboog want de verf drong zich dwars door de schil. Maar dat deerde niet en het was niet te vergelijken met alle kleurstoffen die we heden ten dage binnen krijgen via allerlei etenswaren dus niets aan het handje.
De Hema snapt alle ophef niet,vooral omdat ze deze soort eieren al jaren in de winkel hebben liggen. Maar de laatste jaren is er altijd wel iemand die iets aanwakkert en dan gaan alle sluizen open en begint het gezeik. Misschien moeten ze deze eieren volgend jaar maar verstoppen zodat de zure zeikerds geen kans meer hebben om te zeiken en te klagen en te jammeren. Jezus was lang geleden al ‘opstandig’ tegen dit soort lui maar ik word daar nu opstandig van!
Het waren 3 chocolade eitjes die broerlief verstopt had: puur, melk en wit. Het witte eitje ontdekte is pas toen ik wat nattigs voelde in de achterzak van de broek die ik aangehouden had na het passen. De broek kon direct in de was. Twee colbertjes kregen mijn voorkeur maar een daarvan kwam niet door de ballotagecommissie, bestaande uit mijn geliefde en mijn lieve schoondochter, dus die kreeg hij terug. Terug? Ja, terug, de kleding die ik niet wilde moest retour afzender want hij gaf dat dan weer door aan iemand anders.
Zo zijn wij opgevoed: ‘Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen’ riepen onze ouders altijd inde tijd dat ‘verstelnaaister’ nog een gewaardeerd beroep was.
En dat roepen ze nog.
Ohh wat schrijf (typ) je toch geweldig. En dit verhaal is voor mij leuk omdat ik weet wie je broer is ! Super leuk.