100 dagen

Zodra er een kabinet gevormd is en we eindelijk weten wie zich de nieuwe Mark Rutte.. Euh…minister-president mag noemen, zal hij of zij ook te maken krijgen met de 100 dagen brief naar de Tweede Kamer. Met die brief informeert de nieuwe MP hoe die dagen verlopen zijn. Of de beloftes die er gemaakt waren voor deze periode ook uitgevoerd zijn. En op democratische gronden getoetst zijn.  

Deze keer een extra uitdaging weten we inmiddels. 

Wij hadden aan mijn schoonvader beloofd zijn hondje in huis te nemen wanneer hij kwam te overlijden. Dat ligt inmiddels 100 dagen achter ons en daarom schrijf ook een brief, niet aan de Tweede Kamer maar aan mijn schoonouders, waarin ik hun informeer over hoe het hun hondje vergaan is sinds zij zijn gaan hemelen. 

Of waar dat dan ook maar mogen zijn. 

Beste Pa en Ma, 

Hier even een update over jullie hondje Lobke. Hoe het met haar gaat. De eerste week moest ze, net als wij, heel erg wennen aan de nieuwe situatie. Dat heeft ons een vloerkleed gekost én de bekleding van een stoel kreeg de inhoud van haar maag over zich heen, maar dat kwam natuurlijk door alle veranderingen die ze moest ondergaan. En ze was de laatste jaren gewend om bij Pa te slapen, op of naast zijn bed, maar dat hebben we direct afgeschaft. Naast geen hond in de pot wil ik ook geen hond in mijn bed vinden. We dachten eerst dat ze daarom zo onrustig was in de nachten, maar niets bleek minder waar. Daar kwamen we achter nadat een bevriende dierenarts ons adviseerde om een (ongewassen) kledingstuk van Pa in de mand te leggen. Nadat we dat gedaan hadden was direct de onrust weer weg! 

Pa, ze miste je gewoon! 

Dat gaf ons, kersverse hondenbezitters, weer moed over het verdere vervolg. Want ja, we werken allebei dus het vereist wel wat organisatie. Gelukkig heeft dit hondje een goede vooropleiding bij jullie genoten waardoor het eigenlijk allemaal vanzelf ging. De voeding werd wel aangepast, aangezien Pa nog wel eens een stukkie vlees of plakje worst liet vallen. De dierenarts had daar al eens wat over gezegd en ja Pa, je beloofde beterschap, maar telkens zwichtte je weer voor de smeekbedes van Lobke.  

Met die hondenogen van haar.. 

Over de dierenarts gesproken, ze heeft inmiddels ook een reiniging van het gebit ondergaan. Ze moest daarvoor onder narcose en ja, dat was toch even spannend. Spannend, omdat er altijd wat mis kan gaan natuurlijk. En stel dat het mis zou gaan dan waren we het laatst tastbare aan jullie, ook kwijtgeraakt. Gelukkig is alles goed verlopen en kreeg Lobke zelfs een compliment over haar gebit. 

En geen gaatjes! 

Ja, sorry Pa, maar haar oude hondenmand is inmiddels ook vervangen. Die heeft zeven jaar sigarenrook geabsorbeerd en was bruin van de nicotine geworden. Daarentegen heeft ze twee manden teruggekregen: eentje voor beneden en eentje voor in mijn schrijfkamertje, dan kunnen we elkaar in het oog houden. 

Gezellig! 

Het uitlaten heeft inmiddels een dagelijkse structuur gekregen en we hebben er een hoop nieuwe (honden) mensen door leren kennen. Daardoor duurt een blokje om soms wat langer dan gepland maar ach, zo hoor je ook nog eens wat. Ik heb wel jullie dochter zo ver gekregen dat er een andere riem kwam. Het roze (!) tuigje waar zij best wel onder gebukt ging, is nu een licht en eenvoudige riem geworden en omdat ze eigenlijk best wel goed luistert, hoefde de Cesar Millan slip-riem niet aangeschaft te worden. 

Jullie verdienste en het karakter van het hondje natuurlijk! 

Wat ik zelf nooit voor mogelijk gehouden had, is inmiddels waarheid geworden. Als we gaan fietsen mag ze mee. Want jullie dochter heeft een fiets-hondenmand op haar pakjesdrager laten monteren en sindsdien zit ‘het kind’ lekker in dat bakkie, tot grote vreugde van de bazin. Voor mij, of beter gezegd voor mijn stoere image, was dat wel even wennen en daarom fietste ik óf een paar meter voor haar uit óf bleef ik wat meters achter haar hangen. Tot ik haar een keer in het kratje voor op mijn fiets gezet had. 

Toen ik haar naar de trimster moest brengen in Heiligerlee.  

Want daardoor hoefde ik voor dat kleine stukkie niet de auto te nemen. Ze liet het allemaal toe en soms durfde ze zelfs om met haar voorpoten over de rand te gaan hangen, met de neus in de wind en alles in de gaten houdend. En ze bleef ons verrassen. Want in eerste instantie had ik nog gezegd dat als wij op vakantie gaan of een weekendje naar de kinderen in Den Haag, de hond niet met ons mee kon.  

“Dan moest ze maar uit logeren!” zei ik dan stellig. 

Jullie dochter dacht daar duidelijk anders over. Maar ze zei niets, want ze wist dat ik die mening wel weer bij zou stellen als ik eenmaal gewend was aan het leven met een huisdier. En wat zij al voorzien had, gebeurde dus ook. Inmiddels is ze al mee geweest naar Den Haag en naar Terschelling en ik moet hier eerlijk bekennen dat Lobke zich uitermate goed gedragen heeft. 

Je had er geen hond aan! 

En ja, lieve ouders, ik begin steeds meer tegen haar te praten, terwijl ik toch altijd heel duidelijk was over dieren, dat dieren als dieren benaderd én behandeld moeten worden. Maar telkens als ik tegen haar praat, is het net of ik Pa weer hoor praten tegen haar: “Hè Lob, dat gekookte eitje was lekker hè!” of als we weggaan: “Toe maar Lobke, even op huisje passen!” 

Op de een of andere manier ben je daardoor niet bij ons weg, Pa… 

Zij is het laatst tastbare aan jullie beiden. Daarom was ik ook helemaal de weg kwijt toen ze ‘m een keer gesmeerd was tijdens mijn oppasdienst. Ik durfde pas na een half uur tevergeefs zoeken jullie dochter te bellen, nadat ik al contact had gehad met de dierenambulance én huisdier-registratie. Gelukkig kwam het allemaal weer goed, was ze een straat verderop opgevangen door een aardige mevrouw en kwam alles weer op vier pootjes terecht. 

We zijn dus 100 dagen verder (en ongeveer 530 euro armer…) maar het gaat prima met Lobke dus jullie hoeven je geen zorgen te maken. 

Tot zover! 

Hartelijke groet,  

Arjen