Nu de verkiezingen achter ons liggen kunnen we even ademhalen, kunnen we even bijkomen van al dat geleuter over beloftes die toch niet waargemaakt kunnen worden, hoeven we niet meer elke dag die politici op de televisie of radio te zien of te horen, hoeven we niet meer rare plaatjes, filmpjes of spreukjes te verspreiden over politici die we niet mogen, hoeven politici niet meer filmpjes, plaatjes of spreukjes te maken om hun collega-politici in een kwaad daglicht te zetten, hoeven ruzies over links of rechts niet meer thuis of op de werkvloer uitgevochten te worden en mag ik hopen dat de geliefden achter de politici zich weer met hen kunnen verenigen.
Mits ze niet de koffers al gepakt hebbben…
Want ik kan mij heel goed voorstellen dat zo’n campagnetijd heel intensief is, voor de politicus maar ook voor de mensen om hen heen zoals bijvoorbeeld hun familie. Voor hen is het ook zwaar, want naast dat ze hun partner, vader of moeder moeten missen omdat die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het flyeren of aan het debatteren is, zullen ze ook meekrijgen wat er allemaal gezegd en geschreven wordt over hun partner, vader of moeder én wat ze aan bedreigingen op hun bord krijgen. Dat is tegenwoordig niet normaal.
Het is abnormaal!
Zo ga je niet met elkaar om. Soms lijkt het wel of alleen de negatievelingen op de socials zitten, de haat druipt van de schermen af. Het zal vast te maken hebben met het chagrijn in de samenleving, de teleurstellingen die men meemaakt in het leven en door een van de grootste kwalen in dit land, afgunst. Maar dit tekort aan denkvermogen zal vast en zeker gewoon doorgaan. Dit soort mensen zitten in een negatieve fuik waar ze maar niet kunnen komen, veelal omdat er vaak ook niemand in hun omgeving is die ze corrigeert.
Andere meningen aanhoren en daar dan weer goed over nadenken is goed voor je mentale welzijn.
Maar goed. De stemmen zijn geteld én gestampt! Dat stampen zag ik voor mijn neus gebeuren toen ik stond te wachten in de rij van het stembureau. Naast dat ik verbaasd was dat er een rij was, dat had ik bij eerdere verkiezingen nog niet gezien, zag ik hoe een medewerkster van het stembureau met een soort spade van hout ter grootte van een kinderschepje, via de gleuf van de stemkliko de stemmen aanstampte. Terwijl ik even daarvoor een stemgerechtigde in het stemhokje vreselijk zag worstelen met het enorme stembiljet. Hij worstelende denk ik door een tekort aan spanwijdte in zijn armen, maar uiteindelijk kreeg hij het biljet weer in de vorm zoals hem dat aangereikt was. Nadat hij het biljet in de kliko geworpen had, gaf de stemmenstamper er nog een extra klap op, alsof ze in een enorme ketel aan het stampen was;
‘Wat eten we? Stemstampot!’
Het was trouwens een ingetogen, maar toch wel vrolijke boel in de rij. Ingetogen omdat het naast een serieuze gelegenheid ook een beetje spannend was omdat we allemaal zeer waarschijnlijk in dezelfde wijk wonen, maar eigenlijk niet weten wie er voor- of achter je staat. Naar mijn idee is dat de schuld van hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan. Of beter gezegd, niet met elkaar omgaan. Het lijkt wel alsof we de sociale normen en waarden in dit land steeds meer vergeten en alleen nog maar bezig zijn met onszelf. Zelfs de landen om ons heen begrijpen al dat geklaag ook niet, las ik van de week in de krant. Want over het algemeen scoort ons land toch mooie voldoendes vergeleken met de rest van Europa.
Helaas raken we dat besef kwijt door politici die politiek gewin halen uit het onderbuikgevoel.
Dat er problemen zijn ontken ik echt niet. Neem bijvoorbeeld het tekort aan woningen. Maar wees dan ook zo eerlijk dat er steeds meer mensen alleen in een huis wonen, bijvoorbeeld door een scheiding of omdat ze gewoon liever niet (meer) willen samenwonen. Want je moet tegenwoordig ook ‘me-time’ hebben, om het maar eens lekker modern te zeggen.
Voor sommigen is dat ook beter voor de relatie.
Mijn vrouw en ik hebben zelf ook zes jaar lang op onszelf moeten wonen voordat we samen gingen wonen. Zij in Winschoten en ik in Den Haag. De reden was simpel: ik moest eerst werk vinden in Groningen, want leven van een van de sociale vangnetten die ooit bewerkstelligd zijn door de sociaaldemocraten, helaas door velen vergeten, zag ik niet zitten. Dat komt vast omdat ik uit een nest kom waar een baan hebben de norm was. Als ik als puber iets wilde hebben dat zeiden mijn ouders negen van de tien keer:
“Ga er maar voor werken!”
Uiteindelijk vond ik werk in Groningen. Na zes jaar van heen en weer treinen en na zes jaar vanuit een koffer geleefd te hebben en nam ik ontslag bij mijn Haagse werkgever. Maar het mooiste was dat we eindelijk konden gaan samenwonen, de start voor een nieuw hoofdstuk in ons leven. Hierdoor kwam mijn flatje in Den Haag beschikbaar voor een starter, een jonge, zwangere vrouw die in de steek gelaten was door de partner.
Een hele trieste reden, maar ook zij kon nu aan een nieuw hoofdstuk in haar leven beginnen.
De vrolijkheid in de rij bij het stemlokaal zat ‘m denk ik ook in het feit dat we eindelijk mochten stemmen na een jaar van politieke chaos en wanorde. Nu was het moment aangebroken om écht aan de slag te gaan en nú was het moment aangebroken om onze democratische plicht te vervullen! Waarschijnlijk was dat de reden dat de opkomst deze keer dan ook groter was dan voorgaande jaren. Het besef dat er eindelijk iets moet gebeuren aan alle problemen waar we tegenwoordig mee te maken hebben, problemen die opgelost kúnnen worden mits men bereidwillig is om samen te werken. En het eigen politiek gewin even op een zijspoor zetten.
De kiezer was duidelijk genoeg:
Even geen selfies. Even niet het eigenbelang bovenaan zetten. Even niet demoniseren. Even niet schreeuwen. Even niet dingen beloven die toch niet waar te maken zijn. Even niet communiceren op X. Even niet lekken. En kappen met het ondermijnen van onze democratie!
Maar ga wél aan het werk!
Want de campagne is voorbij, dus nu naar jullie kamers pas beneden komen als het werk gedaan is!
Denk erom!
