“Ze stonden ook bij de kapper. Mooi hè!” zei mijn vrouw en ze wees mij op een flinke bos tulpen in een vaas. Die vaas stond weer op de pilaar die ik eerder wit heb moeten verven en onlangs weer zwart omdat de kerstboom erop moest. Waarschijnlijk bedacht in het kader van ‘bezigheidstherapie voor de man’ of iets dergelijks.
Of ‘Hellup! Mijn man heeft geen hobby!’
Het waren namaaktulpen en ze waren te koop in Duutsland had de kapster gezegd. “Dus die heb ik toen maar direct even gehaald nadat ik klaar was bij de kapper, jij was toch bij de voetbal.” Ik haalde mijn schouders op en nam een bak koffie. Even op temperatuur komen want het was fris op het veld geweest terwijl het op het veld er een stuk heter aan toeging. De gemoederen raakten oververhit nadat de 2-0 voorsprong omgezet werd in een 2-2. Een van de aanleidingen was (natuurlijk) de Scheidsrechter omdat er een rode kaart uitgedeeld werd. En even daarna een rode kaart voor de leider omdat deze zichzelf verloor in een verbale strijd met scheidsrechter en een speler van de tegenstander.
Even voor de duidelijkheid, de strijd ging tussen twee jeugdelftallen, jongens en meisjes van 13, 14 jaar….
Maar ach, we weten niet beter kennelijk en iedereen wil zijn gelijk. Ondanks dat we in het verleden al genoeg ellende op de sportvelden hebben meegemaakt leren we niet van datzelfde verleden. De kans dat de jeugd zich later ook zo gaat gedragen is aanwezig want er zijn voorbeelden genoeg die suggereren dat elkaar beschreeuwen en vernederen normaal is.
Nou, geloof mij, dat is het niet!
Gelukkig zag ik na het laatste fluitsignaal dat de spelers elkaar gewoon de handen schudden omdat zij nog wél respect voor elkaar hadden. Met gemeende respect, want beide elftallen waren aan elkaar gewaagd. Het spelertje die al ruim een kwartier kampte met hamstringklachten maar niet gewisseld werd omdat ze geen wissels meer hadden, kreeg nu eindelijk verzorging…..
Emoties maken kennelijk ook blind.
Dat de emoties oplopen op de voetbalvelden weten we en steeds vaker zie je dat verenigingen daar wat aan doen. Bijvoorbeeld door poster op te hangen met teksten als: ‘Zonder respect geen voetbal’ of ‘Dit is een spel, de coaches zijn vrijwilligers, de scheidsrechter is ook een mens dit is NIET de Champignon League!’ Of ‘Schreeuwen is ook agressie!’
Maar de agressie is de krijtlijn gepasseerd…
Zo las ik van de week dat er ouders zijn die leraren proberen om te kopen om zo een beter schooladvies voor hun kroost te fiksen. Dat gaat dan waarschijnlijk zo: “Schat, haal jij effe een Playstation 4 voor Meester Tim, dan neem ik die mee naar het 10 minuten gesprek straks.” Dat is dan nog de ‘vriendelijke’ manier. Die andere manier behelst intimidatie en veel verbale agressie want ja, oordeel niet over onze kinderen hè! Wát VMBO! Mijn kind is veel beter!
Persoonlijk zou ik blij zijn met zo’n advies want dan weet je zeker dat ze aan het werk kunnen!
Maar ja, de verwachtingen zijn hoog. Ik snap wel dat leraren met angst en beven de 10 minuten gesprekjes ingaan. Thuis nemen ze elke keer weer grootst afscheid van hun geliefden omdat ze niet weten heelhuids thuis te komen of omdat ze een paar dagen opgenomen moeten worden in het ziekenhuis.
Triest. Het is in en in triest hoe we met elkaar omgaan.
Toen ik die avond een beetje verveeld naar de televisie zat te kijken, bekeek ik nogmaals de bos tulpen in de vaas. Ze waren niet van echt te onderscheiden en mijn nieuwsgierigheid trok mij van de bank om ze toch nog eens van dichtbij te bekijken. Ze waren van plastic maar dat zag je absoluut niet. Sommigen waren zelfs nog dicht en in de stengel zat een ijzerdraad die de boel rechtop moest houden natuurlijk. Als je zo je huis zou vol zetten met bloemen ben je dus in één keer klaar, dan hoef je als man niet meer thuis te komen met een bloemetje.
Hier zat potentie in!
“Zeg, wat kost dat eigenlijk?” vroeg ik aan mijn vrouw, terwijl ik naar de bloemen wees. Zonder blikken of blozen gaf ze antwoord: “Dat is niet belangrijk. Het gaat om het resultaat!” Toen wist ik het wel, duur spul dus. Dat hoor ik haar wel vaker zeggen, dat de prijs niet belangrijk is. Maar zodra ik bijvoorbeeld een fles frisdrank koop bij een winkel waar ik toevallig die dag langs kwam, krijg ik de wind van voren omdat die fles bij een andere winkel die week in de aanbieding was.
Want dat scheelt.
Als man heb je dan gewoon niets meer te zeggen en dat doe ik dan ook maar niet. Mijn vrouw is daar heel duidelijk in en daarom pluist ze ook elke week alle reclamefolders uit. Ik ben meer van de ‘Nee-Nee’ sticker op de deur maar zij niet. Als ze dan ergens een flink voordeeltje uitgeslagen heeft kan ze dat ook heel smeuïg aan al iedereen om haar heen vertellen. Zo had ze een poosje geleden haar oog laten vallen op een poef ter waarde van zestig eurootjes. Ze had hem gespot in een meubelzaak maar ze liet hem toch maar staan. Enkele weken later was ze er weer, het was zondag en buiten gierde storm Ciara om de winkels. Daarom besloot ze wederom om de poef niet te kopen en fietste ze even later naar huis.
Een beetje teleurgesteld, dat wel.
De volgende dag was ze weer in de buurt van de meubelzaak, nu met de auto. Ze stapte weer naar binnen want ze wilde toch nog even kijken naar de poef. En wat zag ze?
Hij stond in de aanbieding, nu voor veertig euro!
De poef staat nu bij haar stoel en elke avond hoor ik haar weer zeggen hoe ze ervan geniet. Even had ik nog de neiging om naar Duitsland te rijden, om te kijken hoeveel die tulpen nu gekost hebben maar die gedachte zette ik toch maar gauw opzij.
Je moet een gelukkige vrouw nooit tegen de haren instrijken!
