Oké, ik kom uit de kast! Ik werp mijzelf wel op voor al die mannen (en vrouwen) die er eigenlijk niet over durven te praten. Soms denk ik dat we het over alles maar dan ook alles kunnen hebben behalve over het onderwerp van deze column. Zodra ik in mijn omgeving er openlijk voor uit kom, lijkt het wel of ik iets bevrijdend ’s gezegd heb. Dan zie ik de gezichten opklaren door de herkenning:
“Dat heb ik ook!”
Daarom bij deze, ik, en nog veel meer mensen in dit land, heb Apneu. Zó, dat is eruit. Heerlijk! Nog net niet wereldkundig maar dit is een begin! Ooit vertelde ik het aan een collega en die reageerde met een wedervraag: “Wát? Heb je een aap geneukt?” Hij had er nog nooit van gehoord. Hij had wel de striemen op mijn gezicht gezien maar bleef op de een of andere manier discreet. Hij zag de grieven van de riempjes van het Osas masker wel in mijn gezicht maar bleef discreet. Misschien dacht hij wel dat ik er privé, rare (seksuele) gewoonten op nahield.
Gelukkig kon ik er wel om lachen.
Maar goed, apneu dus. Letterlijk betekent het geen lucht. Het zijn ademstops in je slaap waardoor je nooit uitgeslapen raakt. Volgens mijn arts was het een wonder dat ik nog tijd had om tussen de ademstops te slapen, zoveel had ik er.
Inclusief de geluidsoverlast.
Daar had ik zelf geen weet van natuurlijk. Het was zelfs zó erg dat ik ooit, na een avondje flink innemen in de kroeg, iets van veertig man wakker gehouden had met mijn gesnurk. Ik sliep toen in een jeugdherberg vanwege een familiereünie. Met allemaal neven en nichten en de daarbij behorende ‘kouwe kant’ sliepen we in één grote slaapzaal. Toen ik de volgende morgen wakker werd waren alle bedden al leeg. Nadat ik beneden kwam en de ontbijtruimte betrad, keken een heleboel mensen heel erg boos naar mij. Ondanks dat ik familie ben.
Nogmaals mijn oprechte excuses!
Maar ja, ik kon er weinig aan doen. Ik had toen ook nog nooit gehoord van een mogelijke oplossing. Om precies te zijn, een septum- en conchareductie. Dit is KNO-jargon voor het breken van je neustussenschot, weer rechtzetten en verkleinen van de neusschelpen. Deze ingreep werd pas veel later gedaan, toen ik verkering kreeg met een dame die op de afdeling KNO werkt. Zij hoorde al aan mijn spraak dat ik voor die operatie in aanmerking kwam. Het is volgens mij ook een familie dingetje, wij Veldmuizen snuiven en knorren er nasaal op los!
Vluchten kon niet meer.
De apneu kwam om de hoek kijken nadat ik een nachtje met allerlei draadjes aan een kastje doorgebracht had. Al gauw stond er een monteur (echt waar!) voor de deur en die ging mij uitleggen hoe ik het apneuapparaat gebruiken moest. Echt nieuw onder de zon was het niet voor mij want ik kon mij de journaalbeelden van jaren terug nog herinneren waarin je zag hoe iemand een masker opzette met daaraan een luchtslang.
Toen dacht ik bij mijzelf: Dat nooit!
Maar inmiddels ben ik al jaren ‘fan’. Ik slaap als een roosje en droom er elke nacht op los. Sterker nog, ik zou niet meer zonder kunnen. Dat bleek enkele weken geleden toen wij op een vrijdag naar Terschelling gingen. Eenmaal op het eiland kwamen we erachter dat mijn apneu apparaat niet meegekomen was met de bagage.
Paniek!!
Na contact met de leverancier kreeg ik te horen dat ze een apparaat naar Terschelling zouden sturen maar ik wist dat die niet eerder dan zaterdag er zou zijn. Dat werd een nacht niet slapen. Uitgeput en diepbedroefd zat ik de volgende morgen aan het ontbijt en ging toen toch maar weer proberen te slapen. Met een paracetamol kwam ik toch tot rust en ‘sliep’ tot een uurtje of twaalf. Eenmaal beneden ging mijn telefoon. Mijn broer: “Hoe is het met Pa en Ma?” “Prima,” zei ik, “beter dan met mij…” Na mijn uitleg zei hij: “Ik ben nu in Groningen. Zal ik dat ding bij je thuis ophalen? Dan geef ik het daarna wel af bij Rederij Doeksen in Harlingen.”
“Graag!”
Want ik had geen bevestiging gehad van de leverancier dat er een pakketje onderweg was. Mijn vrouw belde direct een hele lieve vriendin die een huissleutel had of zij de tas met apparaat buiten wilde zetten. De tas stond in de kamer, dat wist ik zeker. Tegen één uur belde broer op dat hij de tas te pakken had en onderweg naar Harlingen was.
Bij ons stopte een taxi voor de deur.
Een jongen stapte uit en overhandigde mij een doos met daarin het zo geliefde apparaat. Helaas zonder masker… Maar mijn troef, mijn bovenste beste broer, was ook onderweg en ik werd weer kalm, voelde de paniek mijn lichaam verlaten. Om het te vieren gingen we lekker uit eten en om half zeven kreeg ik na aankomst van de middagboot van de purser van Rederij Doeksen de tas aangereikt.
Ja, ik lijk wel verslaafd aan … lucht!
Nu zijn er wel verschillende manieren om van die ‘verslaving’ af te komen, onder andere stoppen met roken en afvallen. Dat eerste is mij prima gelukt en ik ben inmiddels vier jaar rookvrij. Maar dat afvallen is minder makkelijk maar volgens de diëtiste ben ik wel op de goede weg. Ooit komt er een dag dat ik weer vrij kan ronddromen in mijn bed en mijn vrouw hoeft dan niet meer te denken dat ze in een aflevering van Star Wars is beland.
En inderdaad, het is verre van romantisch.
Zij moest er in het begin wel even aan wennen maar sinds ik haar ermee kon vérwennen is ze om! Want zij zat in de overgang en dan schoot haar temperatuur regelmatig in standje Code Rood. Ik koppelde dan de luchtslang los en koelde haar hele lijf met koele lucht die onder grote druk uit de slang kwam.
Hoe zeggen ze dat ook alweer?
‘Onder druk wordt alles vloeibaar.’
