Het blijft een gek fenomeen, die vrije in- en uitloopdames. Dit zijn dames die altijd maar dan ook altijd wel wat te praten hebben en met grote regelmaat bij elkaar over de vloer komen. Waarom? Omdat alles besproken kan en moet worden. Er zit volgens mij ook geen rem op… Hier in huis is het niet anders. Een paar keer per week loopt er van alles binnen en meestal ben ik dan de zwijgende barman die alle aanwezigen van een koffietje, cappuccinootje of drankje voorziet.
Ik ben, zeg maar, de Victor van First Dates.
Het bezoek is Covid-neutraal hoor, het beperkt zich tot een achterbuurvrouw, haar moeder, haar dochter en nog een vriendin die verderop woont in de wijk. En best inspirerend in deze tijden waarin ik niks beleef. Zo stond ineens de achterbuuf weer in de kamer. Wij zaten net voor de buis om naar Bed & Breakfast te gaan kijken toen ze binnenkwam.
“Stoor ik?”
“Nee, natuurlijk niet! Ga zitten. Cappuccinootje?” was het antwoord van mijn vrolijke wederhelft en dan weet ik genoeg. Normaal zet ik dan het geluid van de tv uit en activeer de ondertiteling. Dat zijn ze van mij gewend en ze zeggen daar ook niks over.
Zolang zij maar kunnen kletsen.
Nu zette ik de tv helemaal uit want ik heb een haat-liefde verhouding met dat Bed & Breakfast programma. Omdat ze bij Omroep Max denken dat ik seniel ben of zo want elke keer herhalen ze hetzelfde riedeltje: over waarover het programma gaat en wat de bedoeling is van de enveloppen die gevuld moeten. En de hoofdpersonen zelf doen ook mee aan de herhaling want elke week opnieuw mist er wel een haakje of een plankje in de douche of ze zeggen het meest dodelijke wat je maar kan zeggen:
“Leuk schilderijtje, maar ik zou het bij ons niet ophangen…”
Maar soms heb ik ook geen klik met de mensen die eraan meedoen en dan zapp ik het liefst weg, ware het niet dat mijn wederhelft toch wil blijven kijken. Gelukkig is er dan nog genoeg te zien op mijn telefoon en sluit ik mij af van het gezamenlijke uitje, de kusjes voor het slapen gaan en het ontbijtje waarvan telkens weer gezegd wordt dat het zo overvloedig is.
Duuuh! Dat is omdat het op televisie is natuurlijk!
Eigenlijk is het gewoon sluikreclame want als je in dit programma de champagne mag ontkurken kun je er haast wel van uitgaan dat je de tijd erna volgeboekt bent. En de mindere B&B ’s ook hoor. Want tegenwoordig maakt het eigenlijk niet uit of je er positief of negatief uitkomt, in beide gevallen trek je er mensen mee.
Want smaken verschillen nu eenmaal.
Deze keer was de reden van samenkomst van buuf en mijn geliefde dat ze elkaar al drie dagen niet gezien hadden. Ik haalde eens diep adem want dat zou betekenen dat deze dames nu drie dagen in moesten halen met praten. Dat zijn 72 uren gesprekstof. Oké, er gaan iets van 20 uurtjes vanaf want er moet ook geslapen worden natuurlijk maar dan nog blijven er dik 50 uur over! En deze dames kunnen praten als Brugvrouw dus elke minuut zal gevuld worden met informatie!
Informatie waar ik niet echt op zat te wachten…
En ik wist dat mijn vrolijke echtgenote heel wat te vertellen had want ze was na lange tijd weer eens wezen winkelen! In Stad! Samen met dat andere praatmonster van verderop in de wijk. Alle afspraken waren van tevoren vastgezet en zo konden ze van de ene naar de andere winkel. Ze kregen gemiddeld 20 minuten in elke winkel om hun ding te doen en ja, dat viel niet mee achteraf.
Dat was een hele opgave voor de dames, zo’n tijdsbeperking.
Toen ze weer thuiskwam van dit ‘uitje’ verwachtte ik minimaal een aanhanger met kleding en aanverwante artikelen maar niets was minder waar. Sterker nog, het was ‘maar’ een tas, wel goed gevuld maar niet overdreven.
Ik zei niks, vroeg enkel of het leuk was en zette ondertussen het eten op.
En het was leuk geweest. Alleen wel jammer dat je je aan de tijd moet houden want normaal heeft ze veel meer tijd nodig. Dat klopt. Ik ben een keer met haar mee geweest omdat het alweer een tijdje geleden was en ja, het huwelijk is geven en nemen. Uren waren we zoet en uren heb ik gewacht op de stoel bij het pashokje, aan de stamtafel met koffie (en later een glas wijn) of buiten voor de winkel.
En waar slaagde zij uiteindelijk?
Bij de eerste winkel die we gepasseerd waren nadat we de auto geparkeerd hadden… Ik had nog gevraagd: “Moeten we hier niet naar binnen?” Nee, die was te prijzig had ze toen gezegd. Vervolgens sjouwden we van winkel naar winkel en nét op het moment dat ik dacht dat ze zou opgeven liep ze toch die eerste winkel in!
Was ik er weer ingetuind!
Het debat brandde los en ik kon aan de slag als Kamerbode. Zwijgend, zoals het een goed Kamerbode betaamt. Nou was dat niet moeilijk want ik kwam er toch niet tussen en meestal doet mijn mening er niet toe. Want dan vallen ze mij direct aan en dan ben ik ineens De Dominee of De Burgemeester. Waarom? Omdat ik nog wel eens de neiging heb om mijn mening met veel handgebaar te ondersteunen. Mijn favoriete standje is toch wel het opgeheven vingertje. Natuurlijk zocht ik naar mijn geliefde Kamervoorzitter Khadija Arib maar zij was nergens te bekennen waardoor ik geen gelegenheid kreeg bij de interruptiemicrofoon.
Dan maar mijn best doen op de cappuccinootjes, dacht ik bij mijzelf.
Na goedkeuring over de kwaliteit van de cappuccino en ja, ik heb er twee zoetjes in gedaan, luisterde ik met een half oor naar de ruis om mij heen en constateerde ik dat ik het eigenlijk wel prettig vind die vrije in- en uitloopdames. Want het doorbreekt, net als het winkelen, even de covid-sleur.
Want daar hebben we allemaal enorm behoefte aan.
