O-ne-sie. “Wat is in Godsnaam een O-ne-sie?” bedenk ik mij terwijl ik door winkelstraat loop. Om de haverklap zie ik die dingen in de etalages hangen, zelfs bij de etalages met de niemendalletjes waar de gemiddelde man opgewonden van dient te raken.
Eenmaal thuis vroeg ik daarom wat dat was, zo’n O-ne-sie. Verbaasd kreeg ik een wedervraag: “Een wat? Een O-ne-sie?” “Ja”, zei ik lichtelijk verontwaardigd, “zo’n dierenpak zeg maar. Zo’n pak aan één stuk waar je jezelf in moet wurmen, eigenlijk een soort dikke pyjama.“ antwoordde ik ietsjes vertwijfeld.. Even was het stil en ineens kreeg ik een volle lading lach om mij heen: “Oooohh, je bedoelt een Onesie!”
Ja sorry hoor, ik kan niet elke dag van alle nieuwe dingetjes op de hoogte zijn. Ik ben geen trendsetter en ik ben absoluut niet elke dag bezig met de mode. Ja, twee keer per jaar. Dan ga ik een winkel in en koop een nieuwe spiekerbroek en een overhemd. En tussendoor een paar nieuwe boxers bij de Hema. En elk jaar wel een vest. Ik ben gek op vesten maar dat voegt niks toe aan dit stukje schrijven dus vergeet dat maar direct.
Maar voorgaand gedoe deed mij denken aan Jay Lopez, alleenstaande vader van vijf kinderen. Dit rolmodel voor elke vader is te zien in het tv programma ‘Een huis vol’, NPO1 rond de klok van zeven uur. Vijf kinderen, 3 zonen en 2 dochters in de leeftijd van 3 jaar tot en met 12 jaar. Ik rolde er van de week in toen het dutje op de bank niet lukte. Ook aan deze informatie heb je niks en ik snap ook niet waarom ik dit nu weer opschrijf, vergeet ook dit maar snel.
Ik keek dus naar ‘Een huis vol’. Een programma over drie enorme gezinnen: een gezin met 10 kinderen, een gezin met 6 kinderen en het gezin van Jay Lopez. Naast het respect voor de andere gezinnen gaat mijn meeste respect naar Jay en zijn kroost. Ik weet zeker dat hij wel wist wat een Onesie was. Want hij lakt ook de nagels van zijn dochters, vraagt zijn moeder om informatie over ‘vrouwenproblematiek’ zodat hij zijn dochter van 12 kan bijstaan en hij doet zelfs hun haren. Dat laatste doet hij zó goed dat zelfs de vriendinnen van deze dame eigenlijk ook wel door haar vader gekapperd willen worden.
Want hij weet wel wat zijn meiden willen omdat hij zich daarvoor interesseert. En hij neemt de tijd voor ze. De kinderen voelen dat en laten dat op verschillende manieren aan hem weten. Door een simpele knuffel of een handgeschreven briefje op de koelkastdeur met de boodschap dat de vaatwasser uitgeruimd is zodat papa even wat extra tijd voor zichzelf heeft. Hij hoeft niet echt tijd voor zichzelf. Zijn tijd zit in zijn nakomelingen. Dus zet hij die tijd weer om in extra aandacht voor zijn kroost. Hij laat zijn kinderen stralen puur door er voor ze te zijn.
Op woensdag heeft hij vrij. Dan ruimt hij alle kamers op, verschoont het beddengoed en vouwt de kleding op van zijn jongste dochter omdat deze graag de hele kledingkast overhoop haalt om haar kledingkeuze te bepalen. Dan heeft hij nog een zus die hem helpt met het gezellig maken van het huis. Zij staat hem bij om de vrouwelijke ‘touch’ in het huis te brengen.
Naast dit ‘bedrijf’ heeft Jay nog een bedrijf. Hij is meubelmaker en hij legt vloeren. Ook hier hoor je hem niet klagen en doet hij wat hij moet doen. Alles, echt alles doet hij op zijn eigen, relaxte manier en klagen staat niet in zijn woordenboek. Zelfs als een van zijn zonen toch weer even naar beneden komt terwijl hij eigenlijk in bed hoort te liggen. Gierend van het lachen zegt hij tegen ons, de verbaasde kijker van deze prachtige documentaire, dat zijn zoon dit elke dag doet. Even naar beneden, even naar zijn vader die een kopje thee drinkt, even een momentje samen pikken. Lachend krijgt de jongen te horen dat hij geen thee krijgt en gewoon lekker naar zijn bed moet gaan. En de jongen lacht ook, geeft zijn vader een knuffel en loopt weer naar boven.
Maar het wordt nog mooier. Zijn oudste dochter kreeg een prachtige ring, in de vorm van een hartje. Jay gaf de ring omdat hij zo trots was op zijn dochter. Omdat zij aan het veranderen was van een jong meisje in een jonge vrouw. Haar broertjes en zusje stonden erbij en waren net zo enthousiast als papa en hun grote zus, geen wanklank was er te horen.
Als ik dit zo teruglees is het eigenlijk een klein kerstverhaaltje. Maar kerstverhaaltjes zijn vaak verzonnen en dit verhaaltje is dat niet. Misschien is het een kerstboodschap! Dat alle vaders (en moeders) naar dit programma zouden moeten gaan kijken. Zet alle boeken over opvoeden bij het oud papier en leer én geniet van Jay Lopez, in Een huis vol!
Fijne Kerstdagen!
Heel mooi geschreven. Heb het weleens gezien. Schitterend