De kerstdagen staan voor de deur en vandaag is het 21 december, de kortste dag van het jaar. Met andere woorden, de dagen gaan weer lengen, maar dat zullen we pas eind januari visueel gaan merken.
Voor de liefhebbers van het daglicht: nog even geduld dus!
Ik ben zo’n liefhebber. Zeg ook altijd na de jaarwisseling dat we weer aan de goede kant van het jaar zitten. Want dan zijn de feestdagen weer voorbij en kunnen we weer verder met ons leven. Best raar, want de commercie doet er alles aan om mij erop te wijzen dat juist die feestdagen gezellig moeten zijn.
Dat zijn ze ook hoor!
Maar ik ben altijd blij als het weer achter de rug is. Puur vanwege die donkere dagen hoor, daar heb ik niet zoveel mee. Vooral omdat je dan in donker naar werk moet en wanneer het gaat schemeren pas weer thuiskomt. Dan mis ik toch een beetje het daglicht. Maar ik zal de laatste zijn die zegt dat het bij ons tijdens die donkere dagen dan niet gezellig is. Want vrouwlief doet er alles, maar dan ook alles aan om de boel om te toveren in gezellige sferen. Kerstsferen om precies te zijn, met een boom, met lampjes, met heel veel lampjes in en om het huis en natuurlijk niet te vergeten, kerstkleding.
Met de daarbij horende kerststress natuurlijk.
Die boom veroorzaakt namelijk nog wel eens wat kerststress. Zo is mijn vrouw een keer met boom en al omgevallen. Dat gebeurde toen ze met één been in de vensterbank stond en met het andere been op de bank. Ze verloor haar evenwicht en tijdens haar val nam ze de boom mee. In plaats van te vloeken of in huilen uit te barsten, heeft ze vervolgens bijna een half uur lachend op de grond gelegen, ondertussen een glas wijn naar binnen werkend. Ze heeft ook een keer een boompje gekocht zonder mij daarvan op de hoogte te brengen. Ze hield dat voor zich want we hadden eigenlijk afgesproken om dat jaar geen kerstboom op te zetten want er zou vlak voor kerst een nieuwe vloer gelegd worden en met de kerstdagen zaten we op Terschelling bij mijn vader. Een boom opzetten was dan de moeite niet.
Daar vond ze wel iets van.
En daarom had ze weken ervoor toch een boompje aangeschaft, een kunstboom om precies te zijn. Die had ze expres in haar auto laten liggen, zodat ik er geen opmerkingen over maken kon. Toen de vloer er eenmaal inlag en ik op mijn werk was, sloeg ze haar slag en tuigde ze de boom op.
Toen ik thuiskwam was zij blij en ik stomverbaasd.
Nu was het een best wel een bescheiden boom. Eigenlijk zag die er eerder uit als een grote, groene plant. En hij stond ook op de plek waar eerder een plant stond. Dus ik liet het er maar bij, kerst heeft iets met vrede zeggen ze en ik werk daar graag aan mee. Dit jaar kwam die boom weer naar beneden, uiteraard nadat Sinterklaas en zijn Pieten weer huiswaarts waren gekeerd, want als we dat eerder doen krijgen we te maken met de toorn van wijlen mijn schoonmoeder. Die was daar behoorlijk scherp op en dat heeft ze haar dochter heel duidelijk gemaakt. Nadat ze de boom opgetuigd had, maakte ze daarna een cruciale vergissing:
Ze vroeg aan mij wat ik van de opgetuigde boom vond.
Ik snap haar wel. Want als ze nieuwe kleren koopt, vraagt ze regelmatig wat ik ervan vind en over het algemeen schijn ik haar de goede antwoorden te geven. Daar bedoel ik onder andere mee dat zodra ze zelf twijfels heeft, ik haar twijfels vaak bevestig. En dat vinden vrouwen fijn, die levenservaring heb ik de laatste jaren wel opgebouwd. Maar dat wil niet zeggen dat ik verstand heb van (aangeklede) kerstbomen, integendeel. Eigenlijk heb ik nul verstand van kerstbomen. Dat komt misschien ook wel omdat wij vroeger thuis nooit een kerstboom hadden. Enkel een kerststal diende als kerstdecoratie en wellicht stond er misschien ook wel een kerststukje, een potje met dennengroen met een kaars in het midden.
Gemaakt op school.
“Er zitten best wel veel ballen in.” zei ik in mijn onschuld, waarna zei mij enigszins geïrriteerd antwoordde. Die irritatie zat niet in dit moment, die had ze namelijk al opgebouwd toen ze met de verlichting bezig was. Het ene moment stonden de lampjes aan de onderkant aan, het volgende moment alleen de bovenste helft. Ik hield mij op de vlakte en liet het over aan Tinus, die even daarvoor binnengekomen was om een kapot keukenkastdeurtje op te halen.
Als Tinus er is hoef ik niets te doen.
Kort daarna zaten hij en de dame in de boom kabeltjes te pluggen en hoefde ik alleen maar toe te kijken. Uiteindelijk kregen ze het voor elkaar en stond de boom in lichterlaaie en zwaaide ik Tinus uit die weer naar huis ging, nadat ik hem weer hartelijk bedankt had voor zijn support. Vrouwlief ging vervolgens met ballen en andere accessoires aan de slag en ik dook de keuken in om het avondeten op te zetten.
“Wat bedoel je met veel ballen?” zei ze.
“Euh..nou..die grote ballen bovenin. Die hangen niet, die staan scheef omdat ze geen ruimte hebben om te hangen. De boom is te smal.” zei ik, “Maar misschien hoort dat wel zo hoor, ik heb er geen verstand van, dus eigenlijk moet je het mij ook niet willen vragen.” voegde ik er nog snel aan toe, waarna ik mij omdraaide naar het gasfornuis om de aardappelen laag te zetten.
Daar heb ik wel verstand van!
Kerst is vrede op Aarde, maar ik denk dat er heel wat interne oorlogjes door uitgebroken zijn tussen familieleden en vrienden. Ik hoorde haar zuchten en rommelen en ik prikte een spruitje uit de pan. “En zo dan?” vroeg ze even later. Ze had de grote ballen eruit gehaald en kleinere ervoor teruggehangen. “Ja,” zei ik, “zo is het goed.”
De vrede keerde terug in Huize Veldmuis en het leek wel of de spruitjes extra lekker smaakten!
Fijne en vooral liefdevolle Kerstdagen!
