Een aantal weken geleden voelden wij ineens nattigheid. Onder het schiereiland van onze keuken verscheen een plasje water. In eerste instantie gaf ik de hond de schuld, haar drinkbak staat daar namelijk ook en ze drinkt nogal luidruchtig én slordig dus ja, alle vingers wezen naar haar. Maar tijdens de ondervraging bleef zij maar ontkennen en gaf ze zelfs aan beledigd te zijn dat wij, of beter gezegd ik, haar hiervan beschuldigde: ‘Hallo, ik ben een hond hoor!’ Na inspectie ontdekten we dat de kleine boiler die onder in het keukenkastje stond, de veroorzaker was van de lekkage.
Het laminaat kwam er enkele dagen later achter…
Deze kwam omhoog, brokkelde af en werd zo zacht als boter waardoor we serieus na moesten gaan denken aan een nieuwe vloer. Nu schrijf ik ‘we’, maar eigenlijk moet dat ‘zij’ zijn. Ik ben immers een gemiddeld volgzaam type en vertrouw mijn vrouw deze uitzoekerij honderd procent toe. Waarom? Omdat zij gek is op interieurs, zowel op ons eigen als dat van anderen. Zo kan ze uren en urenlang op printrest interieurs bekijken van anderen. Of ze bekijkt interieurs in bladen, magazines zeg maar die zich graag profileren als De Interieur Designers.
Voorgaande is sterk overdreven hoor, maar het boeit haar wel.
Zo nu en dan liet ze mij een foto van een vloer zien op haar telefoon. Ik zag dan een foto van een vloer en dacht in de meeste gevallen dat het dan dezelfde vloer betrof die ze eerder had laten zien. Daarom hield ze hier mee op. En moest ik op een mooie zaterdag met haar mee naar een woninginrichting zaak aan het Pekelerdiep. Even later stonden wij midden tussen enkele vloerdelen en werd uiteindelijk de keuze bepaald.
Plus gordijnen.
Een klein uurtje later reden we terug met een monster van de vloer én een deel van het gordijn. Dat snapte ik niet direct, want we hadden immers gordijnen. Toen we weer thuis waren werden de gordijnen opgehangen en het vloermonster op de grond ervoor gelegd. Wat ik ervan vond? Mijn oordeel was dat de vloer oké was. Maar de gordijnen deden mij denken aan lingerie. En dan de spannende versie. Dat is niet mijn dirty mind, maar gewoon puur om wat ik zag: je kon er dwars doorheen kijken en ik zag de verwarming hangen en alle stekkers en draden waarmee ons huis verbonden is met het wereldse internet. Gelukkig was mijn blik al genoeg en haalde ze de gordijnen er gauw weer af. “Eerst de vloer, daarna de gordijnen!” zei ze, blij dat die knoop doorgehakt was.
Maar de kamer moest leeg.
Naast alle voetjes van de vloer moesten ook alle spullen van de vloer. Vorige week heeft zij alle details in onze woonkamer in dozen gestopt en ik mocht alle meubels eruit verwijderen, met behulp van ‘Ben the Men’, mijn buurman. Als tegenprestatie heb ik hem beloofd hem te helpen met het slopen van zijn badkamer, ergens in het voorjaar. Hij weet alleen nog niet dat ik dan niet kan, dan zijn we namelijk een weekje weg.
Maar goed, wie dan leeft wie dan zorgt!
De vloer heb ik er eigenhandig uit gesloopt en sinds ik dat gedaan heb, voel ik mij weer volledig mens. Want ik voel weer al mijn spieren. Spieren die ooit bedacht zijn om zwaar werk te verrichten, te jagen of om met een beer of dinosaurus te worstelen. Zo nu en dan moest ik op de grond gaan liggen om vanuit een haast onmogelijke positie een stuk laminaat los zien te krijgen. Maar dat was niet mijn enige probleem, onze hond is kennelijk afstammeling van een hulp-hond want die ging mij wanneer ik dan op de grond lag, in de nek likken of nerveus over mij heen lopen. Maar door al die yoga-standjes liep ik de dagen erna dan ook kreunend en steunend over onze blootgelegde betonvloer, tot irritatie van de vrouw des huizes.
Zij was kennelijk ‘de man’ des huizes even kwijt.
Maar daar trok ik mij niks van aan want ik was allang blij dat de klus geklaard was. En zelfs op tijd, voor vorige week zaterdag moest alles van de vloer want zaterdag zouden ze gaan egaliseren.
Zouden.
Want zaterdags bleek na inspectie de vloer té slecht te zijn voor de plannen die wij hadden, namelijk egaliseren en daarop een pvc-vloer. De scheuren waren iets te veel aanwezig in het Groninger beton en daarom durfde de vloerenlegger het niet aan. Na intensief overleg werd besloten dat het anders moest: een ondervloer en daarop een pvc-click vloer. Nu moest er wel even wat geregeld worden want de oorspronkelijke vloer lag al klaar in de winkel.
En zou maandag gelegd worden.
De vloerenspecialist ging zijn afspraken omgooien en de Woninginrichting koos samen met mijn vrouw een andere vloer uit, zodat deze zo snel mogelijk besteld én opgehaald kon worden. Want een paar dagen op tuinstoelen op een betonnen vloer zitten is niet prettig, dat snapten zij als geen ander.
Het zuur werd uiteindelijk zoet!
Dinsdagmiddag werd de ondervloer én het nieuw uitgekozen laminaat al gebracht en woensdag en donderdag werd het gelegd. Donderdagavond stond buurman ‘Ben the Men’ alweer te trappelen om alle meubelen weer terug te zetten en rond tien uur die avond hadden we ons huis terug. Het zou zomaar een kerstverhaal kunnen worden.
En dat werd het ook!
Want Handige Tinus, de man met de twee rechterhanden én op handen gedragen door mijn vrouw, monteerde afgelopen vrijdagmorgen nog even zwarte plinten voor onder het keukenblok! Tinus maakt mijn vrouw altijd gelukkig. Toen hij klaar was, wees hij op de tuintafel waar ik het oude laminaat had opgelegd. “Wanneer breng je dat naar de stort?”
Dat was gek.
Die vraag had ‘Ben the Men’ mij ook al gevraagd.
“Euh…volgende week of zo.. Komt goed.” En zwaaide hem uit.
Even daarna ging de zon schijnen. De zon die we al zolang moeten missen! En, heel gek, het gaf mij energie, ik werd daar euh.. Kerstig van.
Anderhalf uur later was de tafel leeg, de tuin geveegd en wist ik dat dit Kerstverhaal heel goed is afgelopen!
