Ken je dat gevoel, dat je ontzettend kwaad bent over iets, maar dat je er helemaal niets aan kunt doen? Dat onbestemde gevoel heb ik de laatste jaren steeds vaker. Dat kruipt naar binnen, nestelt zich waarna een gevoel van onmacht over zeuren. Ik merk dat het steeds moeilijker wordt om dat gevoel daarna los te laten. Dan verlang ik ernaar om mijn kop in het zand steken zodat dat gevoel even weg is. Net zoiets als een streep in het zand zetten. Dan wil ik even geen nieuws volgen op de radio of televisie en kijk ik weg van de wereldproblematiek. Dan doe ik even een ‘#IkDoeNietMeerMee’ zeg maar en verplaats ik mij in een andere wereld door muziek te luisteren of een serietje te streamen. Zo hou ik de boel dan voor mijzelf een beetje in evenwicht. De hond uitlaten zonder afleiding van muziek via oortjes wil ook wel helpen.
Want dan hoor je de vogeltjes weer.
Klein Orkest zong ooit Over de Muur: ‘En alleen de vogels vliegen van West- naar Oost- Berlijn, worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten,’ Omdat het dierenrijk los staat van alle ellende om ons heen. Dat gevoel krijg ik heel sterk als ik op Terschelling achter dijk langs het Wad fiets, dan zie ik scholeksters, drieteenstrandlopers, kluten, rosse grutto’s, meeuwen, lepelaars en schapen doen waar ze voor gemaakt zijn: eten, drinken en voortplanten. Die zijn absoluut niet bezig met de wereldproblematiek!
Hooguit zullen ze wel de gevolgen ervaren van al die wereldse problemen..
Maar ondertussen blijft de onmacht knagen, voelt het als een teleurstelling. Teleurgesteld in de medemens bijvoorbeeld. Zoals afgelopen week. Toen moesten we weer zo’n teleurstelling verwerken nadat bekend werd dat een stel hersenloze idioten bedacht hadden om de herdenkingsplek voor de kinderen Emma en Jeffrey te ontheiligen. Hoe diep moet je zakken? Gelukkig werd die onmacht snel weggenomen dankzij de snelle inzet van de politie én de verbazingwekkende domheid van de daders. Maar ook door de Syrische gemeenschap die snel duidelijk maakten dat zij ook rondliepen met dezelfde boosheid én schaamte. Daardoor kon ik het weer loslaten, elk besteed woord voor dit randdebielen gedrag is een woord te veel.
Maar dat onbestemde gevoel blijft knagen.
En dat bereikte een paar weken geleden al een climax na het zien van uitgehongerde kinderen in Gaza. Gaza, een gebied zo groot al twee keer het eiland Texel. Volgens de cijfers op het internet heeft Texel veertienduizend inwoners, keer twee is achtentwintigduizend. Ter vergelijking, Gaza heeft twee miljoen inwoners. Dat laatste cijfer valt te betwisten want dagelijks worden de inwoners nog steeds gebombardeerd, vlucht men van het ene vluchtelingenkamp naar het andere en worden zelfs die vluchtelingenkampen gebombardeerd!
En noodgoederen mondjesmaat en heel strategisch toegelaten!
Ik zie dat met lede ogen toe en begrijp er niks meer van. Hebben we 80 jaar geleden voor niets tegen elkaar gezegd ‘Dit nooit weer!’ Sta ik elk jaar te herdenken op 4 mei voor niks? Ben ik elk jaar twee minuten stil voor niks? Hebben mijn ouders en leraren mij al die oorlogsverhalen over hel en verdoemenis aan mij doorverteld, voor niks? Heb ik het mijn kinderen allemaal voor niks doorverteld? Heb ik hun voor niks meegenomen naar Dodenherdenkingen? Opdat wij niet vergeten? Waar zijn wij in godsnaam mee bezig in deze wereld? Je verwacht dan dat de politiek, net zoals de politie dat van de week ook deed: snel handelen en met een ijzersterk statement komen. Dat verwachten wij van onze politieke vertegenwoordigers, vooral omdat de rapporten van allerlei instanties al glashelder zijn:
Er is daar een genocide bezig!
Mochten er nog twijfelaars zijn, ik heb de betekenis van het begrip genocide nog maar even opgezocht: ‘Handelingen gepleegd met de bedoeling om een nationale, etnische, godsdienstige groep, dan wel een groep behorende tot een bepaald ras, geheel of gedeeltelijk als zodanig te vernietigen. Ik ben niet hoogbegaafd, maar ik snap dit direct. Want we zien de beelden dagelijks binnenkomen. En niet alleen beelden. Ook de verhalen die erover verteld worden. Verhalen verteld door hulpverleners waaronder veel artsen en van familieleden die in ons veilige land mogen leven en er alles aan doen om de wereld te vertellen wat daar aan de hand is.
Om te janken.
Het wachten was op de politiek en uiteindelijk kwam er een statement die ‘de wereld deed schudden:’ We trekken een streep in het zand en willen het eerst onderzoeken. Dat was voor mij de druppel en ik kwam weer in die verdomde modus van onmacht terecht. Maar kennelijk was ik niet de enige die zich hier enorm kwaad over maakte, op radio en televisie, maar ook op straat gingen mensen zich uitspreken over wat zich daar ver van ons bed allemaal afspeelde. De grens van het ontoelaatbare was bereikt. Er moest een rode lijn getrokken worden, een rode lijn in plaats van een streep in het zand.
Honderdduizend mensen gingen de straat op en markeerden daarmee de rode lijn.
Dat gaf toch enige voldoening, vooral omdat er veel demonstranten bij waren die nooit eerder gedemonstreerd hadden. Het deed mij sterk denken aan de anti-kernwapen demonstraties in 1981 en 1983 in, waar respectievelijk 400.000 en 550.000 mensen de straat op gingen. Ook toen stond de bevolking op om duidelijk te maken dat de grens bereikt was.
Trokken zij een rode lijn.
Ik heb de afgelopen dagen een buurman geholpen met het slopen van de badkamer, tig emmertjes met puin van boven naar beneden gesjouwd en die emmers weer geleegd in de container achter het huis. Dat werd een stofbende van jewelste en een flink deel van die stof heeft zich genesteld in mijn haren, oren, neus en mond. En in mijn longen. Toen we de emmers aan het volscheppen waren moest ik denken aan de beelden uit Oekraïne en Gaza. Hoe daar alles aan puin geschoten is en hoe die mensen daar dagelijks in moeten leven. Baby’s, peuters, kleuters, kinderen, vaders, moeders, opa’s en oma’s
Wij hadden een paar dagen last van de stof. Zij dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks…
Dus ja, hoe voed je haat? Met bombardementen en uithongeren van een bevolking…
Wij hebben het deze keer wél geweten!!
