Herfstperikelen

We zitten weer in de herfst van dit jaar en dat is voor mij de 59ste versie. Ik wil hier wel bekennen dat ik het een sleur begin te vinden. Elk jaar is het weer hetzelfde liedje, kan ik eigenlijk wel dromen wat er komen gaat. Regen, wind, regen en wind en in oktober veel zonneschijn, paddenstoelen en verkleurende bladeren die uiteindelijk weer losgelaten worden door hun dragers.

Hét teken voor de bladblazers onder ons dat het seizoen weer is begonnen.

De echt fanatieke blazers zijn al eerder begonnen, als een soort warming-up blazen ze de fietspaden schoon van ..eh.. nou ja, van zand, stof en oh ja, een blaadje dat te vroeg van de boom gevallen was of een ‘per ongeluk’ op de grond gevallen wietzakje. Dat vroege geblaas heeft mij na een nachtdienst gedraaid te hebben al een paar keer mijn dagrust gekost, dat ontzettend irritante geluid gaat dwars door mijn oordoppen heen.

Zodra de eerste blaadjes vallen is het helemaal gedaan met de uitslapers.

Want een beetje bladblazer doet het zo vroeg mogelijk. Waarom? Omdat elk blaadje, groot of klein, de bladblazer triggert. Dat blad moet zo snel mogelijk geëlimineerd worden. Waarom? Omdat er anders de volgende dag nóg meer liggen! En dat geeft onrust onder de bladblazers, die woelen de hele nacht en stappen, zodra het eerste daglicht zich gemeld heeft, uit bed.

En beginnen zonder te ontbijten direct met blazen!

Elk jaar een wederkerend tafereel welke mij steeds intenser doet verlangen naar de tijd van vóór de bladblazer, toen men nog met bezem of bladhark werkte. En als je dan even moe was of er kwam iemand langs die een praatje wilde maken, dan leunde het zo lekker op de stok van de bezem of bladhark.

Maar ja, tijden veranderen en de mens creëerde een monster.

Wat voor mij ook bijdraagt aan de sleur van dit jaargetijde is dat de dagen korter worden en de nachten langer. Elk jaar weer. Nooit zal een nieuwe dag eens denken: ‘Doe eens gek, vandaag blijf ik langer licht!’ Nee, hij kijkt wel uit want dan krijgt hij op zijn falie van de andere dagen! Of misschien wel van het seizoen zelf! Maar de dagen worden korter en ik weet dat de liefhebbers van dit deel van het jaar het liefkozend ‘de Donkere Dagen voor Kerst’ noemen. Ik ben geen liefhebber van de aanloop naar dat donkere, althans, ik kijk er niet naar uit.

Mijn vrouw wel.

Zij is in staat om op haar verjaardag in december of tijdens de kerstdagen, het zonnescherm naar beneden te doen als het buiten te zonnig is! Want anders is het ongezellig en licht maakt ze dan zelf door kaarsjes te branden. Nu lijkt het alsof ze dat alleen doet wanneer de dagen korter worden, maar niets is minder waar, bij ons branden de kaarsjes elke dag. Voorheen werden daar waxinelichtjes voor gebruikt (zakken vol gingen er doorheen) maar tegenwoordig gebruikt ze van die nepkaarsen, die branden op batterijen.

Met afstandsbediening of met behulp van een tijdklok!

Veel minder duurzaam en de bak met lege batterijen stapelen zich op, maar ja, net als bij de bladblazers dient het gemak de mens en dat gaat ver. Heel ver. Ze heeft nu ook een soort van bol in de kamer staan, zo’n bol met een lange tuit die er net zo uitziet als die figuurtjes in de animatieserie, de Snorkels. Dat ding spuugt elke avond tussen zeven en acht uur een goedje uit welke de kookluchtjes verdrijven moet. En daar vind ik dan weer wat van, net zoals ik elk jaar weer begin te zeuren over de bladblazers.

Want wat is er mis met mijn kookluchtjes?

Wat is er mis met, bijvoorbeeld, een pannetje verse rodekool die al de hele middag op een pruttelpitje staat te pruttelen, waarna het hele huis ruikt naar laurierblaadjes, jeneverbesjes, vastgepinde kruidnageltjes aan een uitje, appel, rodewijnazijn, aardbeienjam, kaneel en een klontje roomboter? Moet dat weer verdreven worden door een gemanipuleerd en gefabriceerd luchtje?

Zo zonde van zo’n heerlijk herfstgerechtje dat ons huis altijd zo lekker doet geuren.

Het blijft raar dat we elk jaar weer zo ijverig worden als de bladeren van de bomen vallen. Want je haalt iets weg wat Moeder Natuur bedacht heeft, namelijk bemesting van Moeder Aarde. Maar het is ook leuk om als kind over de door bladeren geplaveide straten of weggetjes te struinen, lekker sloffend en schoppend zodat het blad je om de oren vliegt. Daarnaast is er nog een belanghebbende, namelijk de egel. Die zoeken juist al die hopen met bladeren op om zich erin te nestelen als het kouder gaat worden, om te overwinteren.

Om vervolgens weer lekker uitgerust te gaan Lentenen.

Ik ben ‘s avonds tijdens het uitlaten van de hond al een paar egeltjes tegengekomen die paniekerig zoekende waren naar die paar blaadjes die eerder op de dag écht gevallen waren, maar inmiddels alweer weggeblazen waren door hun onnatuurlijke vijand: de bladblazer! Toen ik aan ze vroeg wat ze daar nu van vonden, kreeg ik een nogal overprikkeld en stekelig antwoord: “Nou, wat denk je nou zelf? Het lijstje met de actuele verkiezingsprogramma’s?”

Ja, ook egeltjes hebben tegenwoordig korte lontjes.

Ik riep nog iets van dat stemmen op de Partij voor de Dieren misschien wel een optie was, maar eigenlijk wist ik wel beter: die gaat vast stemmen op een populistische partij. Zo gaat dat tegenwoordig. Gelukkig zijn er nog wel hoeken en gaten waar de bladeren zich nog een beetje ongemoeid hun functie kunnen uitoefenen, namelijk huisvesting geven aan de egels, maar ook aan die paar insecten die we nog hebben.

De regenwormen maken het dan weer af.

En dan begint alles weer van voor af aan. Ook voor mij. Zodra het voorjaar zich weer openbaart, de dagen weer lengen en de bomen weer vergroenen met vers blad, werp ik mijn gezeur over al het voorgaande weer af. En ik weet heus wel dat die bladblazers handig zijn en tijd besparen in onze drukke levens.

Maar tijd heb je niet, tijd maak je. Want voordat je het weet is het alweer herfst!