Maandagmorgen. Zeven minuten over half acht. Mijn geliefde en ik werden ruw gewekt door de wekker radio: de Amerikaanse band Nirvana schreeuwde ons wakker met het nummer ‘Smells like teeen spirit’.
Goed bandje, maar zo willen we de maandag niet beginnen!
Het waren al enerverende dagen. Dat zijn ze eigenlijk altijd al want wij moeten onze liefde van ‘twee weken niet bij elkaar zijn’ in één weekend stoppen. Zo gaan we al vier jaar met elkaar om. Dat is onze realiteit. Ondertussen zoeken we naar een oplossing en vertrouwen we op de liefde die alles overwint.
Er stond weer veel op het programma. Een zakelijk gesprek, een afspraak met de kapper, tussendoor op ziekenbezoek bij schoonmoederlief, een bruiloft en nog wat kluswerk in huis. En dan tussendoor de enorme schrik dat een van de kinderen aangereden werd op zijn fiets door een auto. Mijn jongste zoon Sil bracht ons telefonisch op de hoogte. “Pap, niet schrikken hoor…het is niet super ernstig maar Sven is aangereden. Hij heeft verwondingen aan zijn hand en aan zijn benen en ze brengen hem nu naar het ziekenhuis. Ik houd je de rest van de avond wel op de hoogte…”
Dit zijn van die berichten die je nooit wilt horen als ouder. Dat zijn nachtmerries van de hoogste categorie. Er spookt direct van alles door je heen en je vervloekt jezelf omdat je die gasten er altijd al op wijst voorzichtig te zijn in het verkeer, dus goede verlichting en niet teveel met die telefoon lopen klooien. En dan hoor je ze zuchten, klagen en mopperen…Wat een zeikerd die ouweheer! Waar bemoeit hij zich mee, ik kan de hele wereld aan!
Dat dacht ik ook altijd op die leeftijd wanneer mijn ouders zaten te ‘zeuren.’ Dus begrijpen doe ik die gasten wel. En dit ongeluk was niet zijn schuld. De automobilist haalde een scooter in en zag de tegemoetkomende fietser niet. Wat maar weer bewijst dat jij wel kan opletten in het verkeer maar dat het voor anderen niet vanzelfsprekend is, een feit die ik ook vaak aan mijn omgeving probeer uit te leggen.
Diep in de nacht kreeg ik zoonlief zelf aan de telefoon. Hij was weer thuis en het ging goed met hem. Wel was hij tig hechtingen rijker maar de boel was goed ingepakt. Hij was ook vol lof over het politie- en ambulancepersoneel, die hebben zich goed over hem ontfermt. Zo hoort het ook en dat kan nooit te vaak gezegd worden in deze grote boze wereld. En over de onfortuinlijke chauffeur had hij ook geen kwaad woord, die was erg aardig geweest en is de hele tijd bij hem gebleven voordat hij afgevoerd werd naar het ziekenhuis.
Zoals ik al zei, de wereld is nog niet bedorven zoals sommigen nog wel eens suggereren.
Mijn geliefde wist de mannen van Nirvana de monden te snoeren en opnieuw haalden wij aan dat Gerard Ekdom nooit naar Radio 2 had moeten gaan. In het begin vond mijn geliefde het fantastisch nieuws want hij was zo leuk en dan die stem! Dat was zooooo heerlijk om mee wakker te worden!
Ik dacht daar anders over. Die Ekdom is nog steeds te wild en had gewoon bij 3FM moeten blijven. Daar was hij nog steeds op zijn plaats, ondanks zijn leeftijd. En het is radio hè, dan zie je de DJ’s toch niet. Al gauw begon het ergeren. Zijn muziekkeus was anders dan we gewend waren. Tjesus, wat is die gozer druk op de vroege morgen! Of zijn we nu ook al te oud geworden voor Radio 2? Dat kan natuurlijk ook…
Dit was dus geen goed begin van de dag. Ruw gewekt worden op de dag dat we weer afscheid moeten nemen van elkaar en de opmerking of we ook al te oud worden voor Radio 2. Maar ook deze hobbel werd glad gestreken door de liefde en even later kuste zij mij een goede reis.
En ze beloofde dat de wekkerradio van zender gewisseld zou worden: Radio 5 met Henk Mouwe en Manuela Kemp….
Van omroep Max…
