Opvliegers

Uit voorzorg had ik dit stukje afgelopen vrijdag al ingeleverd, want gisteren bracht ik de dag deels door in hogere sferen, keek ik letterlijk op jullie neer. Dat deed ik niet omdat ik mij meer voel dan anderen, integendeel, maar omdat ik mijn cadeau welke ik van mijn kinderen gekregen heb, aan het uitpakken was.

Voor mijn 60ste verjaardag.

Dat was begin januari. Op mijn verjaardag zelf kon ik dat cadeau toen nog niet uitpakken want ik was nog bezig met het uitpakken van het cadeau van mijn vrouw. Dat cadeau bestond namelijk uit twee dagen in het Seinhuisje op het Kaapsduin op Terschelling. We hadden daar een uitzicht om U tegen te zeggen en het voelde aan alsof we in een schilderij leefden, zo’n mooie ervaring was dat. Helaas ging het om een tweepersoons huisje en moest ik mijn kinderen teleurstellen dat ik mijn verjaardag alleen met het mijn vrouw ging vieren.

Dus geen pop in de tuin of een spandoek met het verzoek twee keer te toeteren.

Toch waren ze wel zo sportief om in te gaan op onze uitnodiging, om op een zaterdag in maart mijn verjaardag te vieren met een gezellig etentje. Daar kreeg ik te horen dat ik niet een platenspeler kreeg voor mijn verjaardag maar een helikoptervlucht, een stille wens van mij die ooit onthouden was door mijn vrouw. Blij verrast was ik, want hoe gaaf zou het zijn om zo’n vlucht te maken met een helikopter, boven het Drentse en Groninger landschap! Maar naast dat het mij ontzettend gaaf lijkt moet ik wel eerlijk toegeven dat er ook wat twijfels naar boven borrelen. Want hoe ga ik dit doen, wetende dat ik hoogtevrees heb en absoluut geen held ben. En op het moment dat ik dit schrijf weet ik dat nog steeds niet want ik heb dit stukje al ingeleverd voordat we überhaupt opgestegen zijn.

Want ja, je weet maar nooit..

Nu wil ik niet de Goden verzoeken hoor. Maar waarom weet ik dan wel dat er dit jaar al twee helikopters niet op de normale manier geland zijn, zoals in mei die heli met de Iraanse president en van de week nog eentje in El Salvador waar een hoge politiechef bij omkwam.

Dat geeft toch te denken?

Terwijl ik donders goed weet dat ik mij druk maak om niks. Al jaren gebeuren er ongelukken met auto’s, iets dat mij gelukkig nog niet overkomen is, enkel wat botsingen met een paar miljard muggen. O ja, en die ene keer op de A6, net na de Ketelbrug. Daar vloog een grote vogel over de weg en die liet wat achter op mijn voorruit, motorkap én grill. Bij nader onderzoek bleek het te gaan om de Schijtreiger, wereldberoemd (en vooral berucht!) om hun precisiebombardementen. 

Defensie is zeer geïnteresseerd in de tactiek van deze vogel.

Maar goed. Gisteren was deze vogel dus gevlogen. In een helikopter. Totaal onwetend hoe ik dit ga ervaren, alhoewel ik wel een vermoeden heb. Het is niet voor niets dat het een stille wens van mij is. Mijn hele leven bewonder ik die dingen al, eigenlijk meer dan vliegtuigen. Dat zal te maken hebben met de weinige vlieguren die ik in mijn leven gemaakt heb, die zijn letterlijk op twee handen te tellen, want het waren er ook maar tien. De heenreis was met een Fokker 60 en de terugreis met een Fokker 50, dat waren van die vliegtuigen met aan beide kanten propellers aan de vleugels.

Op zich een mooie start voor een beginnend vliegreiziger.

Mijn vrouw heeft meer ervaring met vliegtuigen. Ze is er ooit mee naar Australië gevlogen met een vriendin, mij in verdriet achterlatend op Terschelling want ze had onze verkering uitgemaakt. Logische stap van haar hoor, ik was nog te speels en niet zo avontuurlijk ingesteld. Laat ik het in B&B vol Liefde-taal zeggen:

Ik was nog een puppy.

En zij wilde niet mijn mama en al helemaal niet mijn papa zijn. Maar uiteindelijk komt alles goed en komt wat mij betreft alles nu bij elkaar: wij zijn alweer een tijdje bij elkaar en mijn bewondering voor de helikopter komt dit weekend letterlijk tot een hoogtepunt.

Hoe romantisch!

Die bewondering voor de helikopter heb ik vermoedelijk opgedaan in mijn jeugdjaren, op Terschelling. Destijds was de luchtmacht daar nog actief en kregen we onder andere te maken met het 303 Search and Rescue Squadron, een helikopter eenheid die ingezet werd wanneer er een gevechtsvliegtuig in de moeilijkheden kwam. Maar ook voor patiëntenvervoer vanaf de eilanden.

Mijn vader heeft al drie keer gebruik mogen maken van dit uitzonderlijke vervoer.

De eerste keer was het niet levensbedreigend, maar slechts (!) een afgezaagde vinger. Dat gebeurde vlak voordat de helikopter aan het einde van de dag weer naar de thuisbasis vloog, vliegbasis Leeuwarden. Dankzij die snelle actie kon de vinger weer teruggeplaatst worden. De tweede en derde keer was het serieuzer, maar kon hij het gelukkig navertellen. In totaal heeft dit squadron om en nabij 4500 spoedeisende en levensreddende vluchten uitgevoerd.

Het respect van bevolking en toerist voor deze mannen en vrouwen is groot!

Het squadron maakte gebruik van de Alouette III, een prachtige heli met haar typische schelle en oplopend fluitende geluid. Naast al hun zeer belangrijke taken werd ze ook wel eens ingezet ter vermaak van de bevolking. Bijvoorbeeld met de lokale feestdag Sint-Jan. Na de paardenrace in het dorp liepen alle aanwezigen naar het sportveld waarna de heli even later over ons heen vloog en de loten van de Sint-Jan’s loterij uit het toestel gooiden.

Dat maakte indruk op ons kinderen!

Jaren later, ik werkte inmiddels in Den Haag, herkende ik dat typische geluid van deze helikopter weer toen deze op het plein van mijn toenmalige werkgever ging landen. Ik was wederom weer onder de indruk en voelde mij de koning te rijk. En het was niet alleen de heli die indruk maakte, ook hoe de bemanning erbij liep, in mijn beleving olijfgroene overalls en natuurlijk de helmen waardoor dat gevoel weer opgerakeld werd.

Dat gevoel van weer dat jochie willen zijn, rennend en wijzend naar het spektakel boven zich en dromend over een carrière als piloot.

Dát gevoel, dat hoop ik weer te ervaren!