‘Shit! Ladder!’ Appte ik naar mijn vrouw en dropte er een paar hele boze icoontjes bij. Ze belde direct op: “Wat is er met de ladder? Hebben ze die gejat?”
Ja, dat had natuurlijk ook gekund, dacht ik.
Vorige week maandagmiddag kwam ik thuis van werk en sprong ik direct onder de douche. Tijdens het afdrogen kwam de dame in huis de badkamer binnen om gewassen handdoeken op te ruimen. Ineens gaf ze een gil en wees naar mijn benen:
“Ar! Je benen, kijk!” riep ze en keek er heel bezorgd bij.
Ik schrok van haar reactie en keek snel naar beneden, maar zag gelukkig nog steeds mijn benen. Eigenlijk dezelfde benen die mij al heel wat jaartjes dragen, benen die mij eigenlijk overal naartoe gebracht hebben waar ik wezen wilde, benen die toen ik nog voetbalde flink wat schoppen hebben moeten incasseren, benen die heel wat uurtjes rondgelopen hebben op keukenvloeren, benen die heel wat kilometertjes de pedalen van mijn fiets hebben aangedreven en benen die de laatste jaren steeds vermoeider thuiskwamen, vast ook omdat het gewicht wat ze dragen moesten steeds zwaarder werd.
Ik kreeg spontaan medelijden met mijn benen!
“Wat is?” vroeg ik geërgerd, “je maakt me aan het schrikken!” Ze keek mij nu verontwaardigd aan: “Zie je het dan niet? Je ene been is veel dikker dan de andere! Je ziet de randen van waar je sokken gezeten hebben zelfs!”
Ik keek nog een keer, hield nu de pokkel wat in zodat mijn zicht beter werd. Ze had gelijk, mijn rechterbeen was dikker maar dat was voor mij nu ook niets nieuws onder de pokkel..euh..zon. Ik had dat wel vaker gezien, het was de ene dag wat erger dan de andere dag. En ik wist dat mijn benen al jaren dik waren. Bij mijn vorige werkgever was dat al een probleem. Ik moest daar nog wel eens van uniform wisselen vanwege de wisselende werkzaamheden. Met vooral de broeken had ik dan altijd gedonder en de chef van de garderobe klaagde dan altijd over de dikte van mijn benen.
Dus ja, ik val in herhaling, maar er was voor mij niks nieuws onder de zon.
Daar dacht mijn vrouw anders over, dat was wel duidelijk. Vooral toen ze zei dat ik ermee naar de dokter moest. Ik beloofde haar een keer de dokter te bellen voor een afspraak, maar dat was niet het goede antwoord:
“Nu Ar, nu bellen!”
Nadat ik mij had aangekleed belde ik mijn huisarts, in de wetenschap dat ze toch geen plek hadden want ze hebben het altijd druk. De Doktersassistente was vriendelijk doch net zo resoluut als de Doktersassistente die bij mij in huis woont. Want na het beantwoorden van enkele vragen, vanuit de keuken bijgestaan door een roepende echtgenote met medische aanvullingen, werd ik toch gesommeerd om die middag nog te komen.
De Paniek-Piet was er niks bij.
In mijn onschuld werd ik nu ineens verdacht van het hebben van een trombosebeen. Een uurtje later lag ik op een behandeltafel, zonder broek, maar nog wel in boxer en hemd. De huisarts voelde en voelde en constateerde spataderen, niet dramatisch, maar ze wees het wel aan als een van de schuldigen in deze zaak.
Het was geen trombose.
Maar ik moest nog wel even bloed laten prikken, waar achteraf niets bijzonders in te zien was. “En ik adviseer u om kousen te gaan dragen, ter ondersteuning.” “Kousen? U bedoelt steunkousen?” Nu kreeg ik het ineens heel benauwd. Want daar had ik al wel eens van gehoord, dat dit ondingen zijn om aan te doen en dat vooral oudere mensen dit moeten dragen.
Val je als bijna 60-jarige nu ook in de categorie ‘oudere mensen’?
Nu weet ik ook wel dat ouder worden met gebreken gaat. Ooit was ik heel actief op sportgebied. Ik voetbalde, volleybalde, liep hard maar ben daarmee min of meer gestopt na een herniaoperatie. Niet omdat het na de operatie niet meer kon maar min of meer om niet de kat op het spek te binden zeg maar, vooral omdat ik toentertijd nog wel eens flinke rugklachten kreeg. Ik heb ook nog een jaartje gesoftbald, maar ben uiteindelijk helemaal overgegaan op de wandelsport.
Plus veel fietsen.
Maar altijd bewust van wat nog wel of niet meer kan. Vergelijkbaar met dat ik, op mijn leeftijd, geen spijkerbroeken draag met van die modieuze (?) scheuren erin. Of dat ik op mijn leeftijd nog vader zou worden van een (liefdes…) baby.
Maar ik ben nog geen ouwel lul!
Ik herhaalde wat de dokter mij adviseerde: “Steunkousen? Nee toch…” en keek er erg sip bij. “Nou nee, niet echte steunkousen maar een ander soort.” zei de dokter. “De Hema heeft ze en die zijn prima! Die zijn niet zo dik maar geven wel goede stevigheid. En je kan ze dragen met je werksokken eroverheen.”
Eenmaal weer buiten belde ik direct vrouwlief.
“Oh maar ik ben bij de Hema, ik neem er direct wel een paar van mee!” zei ze, hoorbaar opgelucht dat het trombose-verhaal nog even niet actueel was. Toen ze later thuiskwam met de sokken deed ik ze direct aan. Dat was wel even een dingetje, want ik vond ze verdacht veel lijken op panty’s en kon ze tot over mijn knieën heen trekken. Ik liep er mee naar beneden en wist eigenlijk al wat er komen zou:
Een vrouw die volledig in een stuip schoot van het lachen!
Want ja, het was ook geen gezicht! Het waren gewoon zwarte kousjes, zelfs met een bewerkt randje. Heel sexy eigenlijk wel, maar de verkeerde benen zaten erin. En de riempjes ontbraken. Maar goed, het doel heiligt de middelen en er gaat toch een (werk) broek overheen, niemand die het ziet en niemand die het weet.
Nou ja, niemand…
Mijn telefoon ging, het was mijn vrouw: “Ja met mij, is de ladder gejat? Had ik de garage niet op slot gedaan vanmorgen?”
“Nee joh, veel erger! Ik trok net mijn kousen aan en wat denk je?”
“Een ladder!”
