Prikkels, wie kent ze niet. Tegenwoordig hoor je steeds vaker dat mensen last hebben van prikkels. Dan raken ze overprikkelt, weten ze al die prikkels niet meer te ordenen en ontstaat er chaos in het hoofd. Ik moest daar altijd een beetje om grinniken, maar toen ik na de coronings periode weer eens in Stad liep, werd ik overmand door al die mensen en wilde ik zo snel mogelijk naar huis.
Naar mijn veilige, fijne en vertrouwde huis.
En zodra ik een rij ergens zie, draai ik mij om. Dan maar geen verse stroopwafel of een broodje haring. Dus als iemand zich hierin herkent: ik heb alle begrip en leef met je mee. Maar het moet niet doorslaan. Zo zag ik laatst een fragment op tv over Oerol, een festival op Terschelling. Daarin werd een dame als het ware vacuümgezogen, om andere zintuigen een kans te geven. Ze werd helemaal Zennnn. Totdat ze van het vacuüm afging en de luiken van de cabine opengingen. ‘Aaaah… allemaal prikkels:
Zonlicht, blauwe lucht, bloemetjes en de bijtjes, wind en fluitende vogels!
Nou, dat valt wat mij betreft niet onder prikkels, maar gewoon onder natuur. En als de natuur al niet meer mag prikkelen, dan beginnen we van God los te raken; dan kunnen we er net zo goed mee stoppen. Want de natuur is de enige die zich niet laat gek maken door alle afleidingen om ons heen, is daarentegen heel veerkrachtig, waarmee maar weer bevestigd is dat ze slimmer is dan de mens. Ik citeer een tegeltje:
Het is mensdom en dierenrijk!
Echte prikkels komen dagelijks binnen op onze telefoon, die verdomde telefoon! Ik heb sowieso alle meldingen uitgezet en dat scheelt een hoop gekoekeloer op dat ding. Behalve WhatsApp en mailtjes, maar dat is om praktische redenen. Want daar is het voor gemaakt, voor onderlinge communicatie. Zoals bijvoorbeeld wanneer ik zit te schrijven, dat mijn vrouw mij dan altijd kan appen. Voor mijn goedkeuring, voor als ze per ongeluk in een kledingzaak terechtgekomen is in plaats van de supermarkt. Ze stuurt dan een foto vanuit het pashokje, of ik het jurkje leuk vind dat ze aan het passen is.
Dan kan ik direct mijn oordeel vellen.
Even helder: zij hecht veel waarde aan mijn oordeel. Ik vind iets mooi of niet mooi; er zit geen grijs gebied tussen of zo. Maar als het mijn goedkeuring verdragen kan, dan is ze er zelf ook heel blij mee; dan draagt ze het met nog meer plezier. Nu klinkt dat een beetje uit de hoogte, zo van dat ik oog heb voor de mode. Nou, dat is absoluut niet waar. Maar ik weet wel wat haar staat en dat komt omdat ik haar inmiddels heel goed ken.
Van binnen en van buiten!
Ik bescherm haar stijl, zeg maar. Dus wanneer ze daarvan afwijkt, grijp ik in, schud ik mijn hoofd en app ik gewoon ‘Nee’. Ze wordt daar absoluut niet boos om, want haar gevoel begon al te knagen op het moment dat ze het kledingstuk van de kledinghanger afhaalde. Mijn ‘nee’ was haar bevestiging die ze eigenlijk zelf al voelde. Heel soms wijkt ze af van mijn advies. Zo heeft ze een blouse met van die pofmouwen, met glitters. Vreselijk. Maar zij gaat dan gewoon voor eigen succes en dat wordt dan weer bevestigd door andere dames in haar omgeving. Ik weet dat ik dan toch gelijk heb, zie het als levenswijsheid die ik in de loop der jaren opgebouwd heb.
Want vrouwen jokken altijd een beetje tegen elkaar.
Mannen niet, die ventileren meestal hun ongezouten (soms ook boute) meningen. Ooit had ik een jas gekocht, een best wel gewaagd model, waarna een mannelijke collega mij aansprak met de legendarische woorden: “Hé, een Nick & Simon-jas!”
Ik heb die jas nooit meer gedragen!
Die prikkels kon ik niet hebben, van hem niet en al helemaal niet van anderen. De kunst is dus om de prikkels voor te blijven. Dat heb je zelf in de hand, maar soms lukt het gewoon even niet, omdat anderen jou prikkelen. Zo vertelde onlangs mijn kapster dat ze niet op Facebook zit, zeer waarschijnlijk vanwege al die prikkels die je daar tegenkomt. Zoals bijvoorbeeld al die negatieve reacties van simpele zielen die er genoegen in hebben om anderen af te zeiken. Ze vertelde dat haar moeder wel op Facebook zat en daar was ze klaar mee! Want zodra zij even lekker onderuitgezakt, onder een dekentje, even op haar telefoon zit, maakt moeke een foto en zet die vervolgens op Facebook. “Verschrikkelijk! Want dan ziet iedereen mij in een té zen-houding, inclusief drie onderkinnen en mijn haar in coupe Star Wars.”
“Zo krijg ik toch nooit een vriendje!?” schreeuwde ze boven het geluid van de föhn uit.
De hele kapperskeet lag nu dubbel van het lachen en ja, het was ook ontzettend grappig. Hier botsten twee generaties, zoals velen dagelijks meemaken in het gezinsleven. Ik schatte haar begin 20 en vermoedelijk is haar moeke een vijftiger en ja, die kan er eigenlijk ook niets aan doen. Want alle 50-plussers zijn opgegroeid zonder Facebook.
En zonder telefoon!
Die moesten het doen met gedraad bellen (als je tenminste beloofde aan je ouders om het kort te houden) of ze zochten elkaar op in de Soos of in de kroeg. Of, zoals het mij verging, bij de lantaarnpaal in de straat waar ik woonde. Dat was een gewilde plek voor mijn mede-jeugdige dorpsgenoten om effe lekker te hangen met elkaar.
Zonder een scherm ertussen!
Toch zijn er mensen die de prikkels graag opzoeken. Bijvoorbeeld Amsterdammers. Die gaan dan de afgesloten Ring A10 op om daar hard te gaan lopen, te dansen en natuurlijk om te vreten. Om en nabij de 200.000 mensen liepen die ring op en dat hebben ze geweten! Want het was smoorheet op het asfalt en weinig verkoeling. Ze werden als het ware overvallen door de hitte, terwijl zo’n beetje alle media in de week ervoor al waarschuwden voor een snikheet weekend! Het is weer een mooi bewijs van het mensdóm. Want een beetje slim mens had een andere afslag genomen.
Richting de kust. In de file.
