Het hoogtepunt van de huidige zomervakantie lijkt inmiddels bereikt en ik heb zelfs al de eerste ‘terugkeerders’ gesproken, hun verhalen en belevenissen aangehoord.
En getroost waar dat nodig was.
Want ja, het is altijd weer even wennen om na een periode van effe niets weer aan de bak te moeten, weer die koffie uit de automaat drinken in plaats van dat lekkere espressootje in een land ver van huis. Of weer in eigen tuin te moeten zitten in plaats van op een ligbedje op dat brede witte strand, in je zwemkleding en door een zonnebril kijkend naar al die vrolijkheid om je heen.
Wat doen we ons zelf eigenlijk toch allemaal maar aan!
Elke jaar opnieuw de discussies voeren over waar de vakantie naartoe zou moeten gaan, het gedoe wat er kan ontstaan nadat je het hebt ingediend bij je werkgever, agenda’s checken of alle kuikens in het nest wel kunnen in die periode, de dagen ervoor waarin de laatste was gewassen moet worden en de koffers van zolder gehaald en na de reis, met de fiets, auto, trein of vliegtuig kan het dan eindelijk:
Vakantie!
Meestal zijn de eerste dagen nodig om even te landen, even in de relaxstand, uitblazen van je werk of gewoon even uitblazen van het drukke gezinsleven. Daarna kan het genieten beginnen, net als de tijd die je hebt.
Die heb je namelijk niet!
Voordat je het weet moeten de koffers alweer ingepakt worden, draait de wasmachine weer overuren en ontregelt je wekker weer je nachtrust.
Wat een ellende!
Toen wij eind juni op vakantie gingen overheerste dat gevoel ook een beetje. Dat je je huis achterlaat om, zoals wij, in een stacaravan te gaan zitten. Of laat ik het anders zeggen. Dat je je huis achterlaat waar je door de jaren heen alles naar je hand gezet hebt, om er zoveel als mogelijk van te genieten zonder te veel obstakels. Zoals in ons geval een fijne keuken, voorzien van allerlei accessoires en alles op een praktische plek waardoor het fijn koken of bakken is. Of dat bed wat we indertijd aangeschaft hebben en waar we nog steeds elke dag ontzettend van genieten. En wat te denken van de badkamer met, jawel daar komt ie, een heuse inloopdouche!
Nooit meer een nat en koud douchegordijn wat aan je blijft plakken!
Dat dus. En dat laten we dan allemaal achter als we op vakantie gaan om vervolgens drie weken in een stacaravan te vertoeven. Nu was het best wel een ruime caravan en de plek op de camping was, zoals we al jaren gewend zijn, prima en vertrouwd. Maar toch voelde het anders. Zo heb ik meerdere malen mijn hoofd gestoten aan de afzuigkap boven het gasfornuis. En pas na een week wist ik in welk kastje de grote en de kleine borden stonden. En onder de gootsteen bevond zich geen vaatwasmachine zoals ik thuis gewend ben maar een teiltje en een afwasborstel.
Maar ach, we hebben immers vakantie!
Met de aanwezige pannen kon ik mij nog aardig redden en de wok van thuis die we meegenomen hadden om bij mijn vader achter te laten bood ook uitkomst. Het slapen was wel een dingetje. Het matras had binnenvering en dat hebben we gemerkt. Vooral mijn vrouw heeft dat gemerkt, want aangezien ik nog wel eens wissel van linkerzijde naar rechterzijde of andersom, werd zij haast getorpedeerd door al die bewegingen. Het was een gevoelig bed zeg maar. Daarnaast had ik ook wat tekort aan beenruimte naast het bed. Dus wanneer ik eruit moest om even te piesen dan stootte ik mijn teen, de eerste dagen wel een keer of vijftien. De wc, gesitueerd in de badkamer, was daarnaast een stuk lager dan bij ons thuis en als ik dan een keer zat, zat ik met mijn knieën tegen de verwarming aan.
Gelukkig hoefde de verwarming niet aan in onze vakantie!
En nu ik toch in de doucheruimte ben, daar kon ik prima inkomen mits ik even mijn buik inhield. Dan paste ik precies door de schuifdeur en kon de grote schoonmaak beginnen. En ja, de bank. Leuk bankje hoor, maar ik zat ineens heel dicht naast mijn dame. En dan wilde de hond er ook nog bij! Dat was wel gezellig, maar oh zo anders dan thuis, waar we voor ons gevoel mijlenver van elkaar afzitten, omdat die bank zo groot is.
Maar ik klaag niet!
Ik ben waarschijnlijk zo’n verwende 60-plusser geworden die niets meer gewend is. Ruim veertig jaar geleden ging dat anders. Toen ging ik voor het eerst met twee vrienden op vakantie naar Valkenburg, Limburg. Met Brammes en Leendert. Brammes had net zijn rijbewijs én een auto, een Ford Taunus 2.3 GXL uit 1973, bijna net zo eentje die ze in de tv-serie Hollands Hoop gebruikt hebben, een Taunus TC1 uit 1975.
Dus voor het eerst zonder ouders op vakantie!
Na een enerverende reis, op een parkeerplaats werd een vuilnisemmer op paal uit de grond gereden en op de camping stond de gettoblaster die we bij ons hadden nét op de verkeerde plek in het gras toen de auto achteruit inparkeerde naast onze tent. Klote voor ons, fijn voor de mede- campinggasten. Het betrof namelijk een familie-camping boven op de Cauberg terwijl wij dachten een jeugdcamping geboekt te hebben.
Daar zijn nog beelden van, opgenomen met een Agfa Movex S Automatic Super 8 mm camera.
De eerste avond gingen we ‘los’ in de kantine van de camping, gesponsord door de eigenaar met bier, want verder was het maar een dooie boel en wij brachten nog enigszins wat reuring in de brouwerij. Volgens mij kwam het hele oeuvre van Andre Hazes voorbij, wellicht ook nog wat van Raymond van het Groenewoud, een favoriet van mij en vaak midden op straat gezongen wanneer ik iets te veel gedronken had:
‘Je veux de l’amour’.
De rest van de week waren we genezen wat drank betreft en stapten we over op spa rood en 7-Up.
Eigenlijk waren we toen ook al niet veel gewend.
