Onze vakantie eindigde twee weken geleden. Daarvoor mochten wij drie weken het vrije leven ervaren, hoefden en moesten we even niets, enkel er met volle teugen van genieten. En ja, het was weer op Terschelling, op de camping bij het Duinmeertje welke de naam draagt van de Romeinse God van de liefde, Cupido.
Tegenover het duin met het Beroemdste Boompje van Terschelling en omstreken.
De aanloop naar de vakantie was anders dan andere jaren. Het voelde anders aan, een gevoel waar we in eerste instantie geen vinger achter konden leggen. Normaal keken we altijd uit naar onze vakantie en de laatste werkdagen voor de vakantie hingen als molenstenen om onze nekken. We hadden minstens een volle week nodig om bij te komen. De tweede week ging het al wat beter en in de derde week waren we helemaal zen.
Dan stonden wij weer fysiek én mentaal open voor een nieuw jaar werken!
Maar dit jaar was het anders. De dagen voor vertrek naar Harlingen verliepen, hoe zal ik het zeggen, stroperig. Bij ons allebei hoor, alleen zwegen we daarover tegen elkaar. Want dat zou niet leuk zijn, dat de ene enorm zin heeft in vakantie en de andere niet. Zwijgen was dus het beste. Maar ik keek er wel naar uit, maar eigenlijk ook weer niet. Want in de loop der jaren hebben we ons huis links en rechts wat verbouwd zodat het helemaal naar onze zin is. Zoals het laatste project, de verbouwing van de wc beneden en de hal.
Een paleisje!
Ik denk er zelfs over na om er rondleidingen te organiseren, met in mijn achterhoofd de openstelling van Paleis Noordeinde. Want wij hebben nu ook een koninklijk toilet. Ik ben er bijna niet meer vanaf te slaan! Vooral wanneer er een interessante discussie op de radio via de speaker de ruimte vult, dan wil ik nog wel eens blijven zitten waar ik zit. En de kans dat iemand mij dan zou storen is nihil omdat we boven ook een wc hebben. Nu is het niet zo dat ik direct het toilet opzoek wanneer ik iets wil luisteren. En mocht de dame hier in huis ineens over een interieurdingetje of iets anders onbelangrijks beginnen dan hoor ik haar gewoon aan. Dan luister ik met volle teugen, want ik weet dat dit soort dingen voor haar wél belangrijk zijn. Het is ook niet meer zo’n enorme irritatie en dat hebben we te danken aan de hedendaagse techniek.
Ik zet wat ik op dat moment luister of kijk gewoon stil, net als Tika, de dochter van die Tovenaar!
Totdat zij mijn mening gewikt en gewogen heeft en zij uitgepraat is. Dan kan ik weer verder gaan met waar ik gebleven was. Het werkt echt, zelfs als ze toch ineens met een nabrander komt over een vaas, kaars, bakje of kledingstuk of wat dan ook. Ik zweer je, ze vraagt mij ook wel eens wat ze aan moet doen als we ergens naartoe gaan! Mijn blik, inclusief de door haar zo gehate diepe zucht, zegt dan ook genoeg waardoor ze het antwoord al niet eens meer afwacht.
Andersom gaat het net zo hoor.
Soms vertel ik dat we weer enorm gelachen hebben op mijn werk, maar dan zie ik al aan haar blik, gericht op telefoon, folders, Libelle of andere gezellige blaadjes dat het haar geen ene moer interesseert. Dat komt ook omdat ik slecht ben in navertellen. Of ik ben te uitgebreid of ik ben te kort waardoor de clou totaal niet grappig is. Daarom schrijf ik ook liever, dan kan ik er lekker lang over nadenken. Zij beschuldigt mij langdraderig te zijn.
Dat mag, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Een dag voor vertrek vroeg ze het ineens en ik schrok: “Heb jij eigenlijk wel zin om op vakantie te gaan?” Ik voelde me betrapt, maar besloot niet om de hete brij heen: “Nou, nu je het zo vraagt…. Eigenlijk niet! Ik ben bang dat ik mijn huis ga missen, mijn badkamer, mijn bed…”
“En mijn wc!”
In plaats van enorme verontwaardiging ontplooide zich een enorme grijns van opluchting op haar gezicht: “Ha, ha, dat gevoel heb ik nu ook! Het is anders dan andere jaren, zo vreemd!” We lachten er allebei om en ons gemoed sloeg om in het juiste level om vakantie te vieren. De druk moest er kennelijk even af en de volgende dag gingen we dan ook best wel vrolijk op weg, op weg van 110 vierkante meter naar om en nabij de 35 vierkante meter. Maar het hield ons beiden bezig. Want zodra een van ons even flink mopperde, bijvoorbeeld na het stoten van een teen aan het bed door de beperkte ruimte of wanneer het te warm werd in de caravan, riepen we haast in koor dat we ons huis zo misten. Niet te hard hoor, we wilden de andere campinggasten niet storen met ons geweeklaag.
Eigenlijk voelden wij ons extreem verbonden met elkaar!
Op een gegeven moment, ik schat zo halverwege de vakantie, kreeg ik een ingeving. Een ingeving die mij duidelijk maakte waarom wij dit jaar zo anders onze vakantie ingingen. Ik besloot het direct te delen met vrouwlief;
“Janetteket, ik heb een verklaring over onze gemoedstoestand!”
“Jij bent sinds januari minder gaan werken en daardoor ben je meer uitgerust dan toen je nog fulltime werkte! Want toen snakte je naar je vakantie, leek er aan het werken geen einde te komen en begon je weken van tevoren al spullen in te pakken, om zo een beetje vakantiegevoel op te wekken. Want hoe meer je werkt, hoe meer je genieten kan van de vrije tijd die daar tegenover staat.”
Ze was het met mij eens.
“En ik begrijp nu ook hoe het bij mij zit. Dat komt doordat ik nu al een aantal jaren in Groningen woon, een provincie van rust, ruimte en ‘Kalm an!’ Net als op Terschelling!”
De rest van de vakantie genoten we van het mooie weer, vooral wanneer we te horen kregen dat het aan de wal soms wel herfst leek. Want wij hadden zon, zee, strand, kleurrijke polders vol met vogels, verkoelende winden én veel rustmomenten waar Terschelling zo om bekend staat.
Maar wat waren we blij toen we weer thuis waren!
