Werden mijn vrouw en ik vorig weekend nog ruw gescheiden van elkaar omdat ik met mijn oudste zoon een weekendje naar mijn vader ging, inmiddels hebben we alweer zeven dagen en nachten met elkaar doorgebracht en is de pijn van die tijdelijke scheiding zo goed als weg.
En de chocola is op.
Chocola ja, want omdat ik alle begrip had voor het verdriet van de dame hier in huis, dat ze niet mee mocht naar Terschelling. Ik had daarom die vrijdag ervoor chocola ingekocht, een Toblerone, een Tony’s en enkele handgemaakte bonbons van ‘De leukste winkel van de provincie Groningen’, Chocolaterie Chocovin. Ja, wat ik al eerder schreef, ik begreep haar pijn dus moest ik zorgen voor verzachtende omstandigheden en om haar te verrassen verstopte ik het.
Maar ja, dan moet ze ‘t wel vinden!
Dat ging niet helemaal zoals ik verwacht had. Zo had ik de Toblerone reep verstopt onder het zogenaamde laptoptafeltje, bij de bank. Het blad van dit tafeltje kun je namelijk over de bank heen schuiven en ik zag dat als een perfecte dekmantel. Daarna ben ik naar buiten gelopen en heb ik door het raam naar binnen gekeken, of de reep niet te zien was van die kant. De reep was niet te zien. Toen ben ik aan de eettafel gaan zitten, op háár plek, om te kijken of ik de reep vanaf dat punt zag liggen.
Dat kon inderdaad, waarmee de dekmantel ontmanteld werd.
En dat was juist niet de bedoeling. Ze moest de reep pas vinden wanneer ik weg was, richting Terschelling. Op het moment dat ze zich verdrietig en verlaten zou gaan voelen, ik had het helemaal uitgedacht want ja, ik voelde echt met haar mee. Maar hoe ik de reep ook neerlegde, hij bleef te zien vanaf de eettafel dus moest ik mijn plannen wijzigen. Het werd het kussen op de hoek van de bank waar Lobke, ons geadopteerde hondje altijd ligt.
En waar zij haar benen neerlegt op een luie avond.
Ik legde de reep eronder, maar dan wel zo dat als ze op de bank plaats zou nemen, de reep wel móest zien. Helaas was ik vergeten dat het mooi weer was en ja, dan zit ze liever onder de overkapping. Dus de reep bleef de hele avond onaangeroerd. Wij zaten inmiddels aan boord en ik besloot haar een appje te sturen.
“Hai sket, dat was ik vergeten te zeggen.. maar dat kussen van Lobke, dat stinkt..”.
Dat was best wel gemeen van mij want ik weet dat ze daar direct op reageren zou. Want zij is een propere dame en pakt direct door bij dit soort noodsituaties. Het duurde dan ook niet lang voordat ze terug appte. De boodschap bestond uit een foto van de reep en allemaal hartjes en kusmondjes.
Doel tot zover bereikt.
Toen mijn zoon en ik bij mijn vader aan de borrel zaten, kreeg ik een appje dat ze ging slapen. Opnieuw schoot ik in de stress, want de bonbons had ik onder haar kussen gelegd en dat had ze dus niet opgemerkt. Ik appte haar terug: “Oh lig je al? Heb je je kussen al opgeschud dan?”
Het appje terug was wederom een foto, nu van bonbons en nog meer hartjes.
Ze voegde er nog wel een heleboel lachende poppetjes aan toe: “Wil je me vetmesten of zo? Maar wel heel liefffffff!” Ik slaakte een zucht van verlichting want deel twee van mijn missie was uiteindelijk ook geslaagd. Nu was het wachten op deel drie, maar ik wist dat ik daar nog even op moest wachten. De Tony reep had ik namelijk tussen de was gelegd, in de wasmand.
Zaterdagmorgen werd dat bevestigd.
Het leed welke ik veroorzaakt had door alleen met mijn zoon naar Terschelling te gaan, werd zo enigszins wat draagbaarder voor haar. En voor mij. Ik genoot daarna dubbel van het gesprek tussen mijn vader en mijn zoon aan de ontbijttafel. Die laatste vertelde namelijk over zijn werkzaamheden in de waterleiding en mijn vader, ook altijd met zijn handen gewerkt, gaf zijn kleinzoon alle aandacht. En begreep hem!
Het vakjargon vloog heen en weer over de tafel!
Wat mij niet altijd lukt, want ik heb geen technische kennis. Dat zat niet in het genen-pakket welke ik meekreeg na mijn geboorte. Maar kennelijk heeft het een generatie overgeslagen en zijn mijn zonen er wél mee behept. Zo werd ik jaren terug al eens verrast door mijn middelste zoon, toen hij in gesprek ging bij de BAM in Schiedam. Hij was toen 19 jaar en vroeg of ik met hem mee wilde, puur als gezelschap. Dat werd een treinreisje, want ik had geen auto. Eenmaal in Schiedam kwam een doorgewinterde en gelouterde vakman tegenover hem te zitten en binnen de kortste keren werd er op hoog niveau over het vak gepraat. Ik kon er slechts naar kijken.
En was zo trots als een aap met zeven staarten!
Net zoals ik trots ben op mijn geliefde echtgenote. Dat zeg ik hier nu omdat er wel eens wordt gesuggereerd door mensen die mijn stukkies lezen dat ik mijn vrouw zó beschrijf dat zij een beetje ‘bitsig’ overkomt. Dat is absoluut niet het geval en daarom wil ik dat toch even rechtzetten, want ik heb mijn geliefde vrouw hoog staan.
Zij is mijn nummer één, zij is mijn Olympisch kampioene, inclusief de Europese én Wereldtitel!
Dat moet mij even van het hart. Want zij verrast mij maar ook anderen telkens weer. Zoals bijvoorbeeld die zaterdag, toen ik op Terschelling zat. Zij besloot spontaan een bezoek te brengen aan haar oom en tante in Het Boegbeeld. Want ja, thuis was het stil en ze vond het ook hoog tijd om weer eens even bij hen langs te gaan. Als verrassing nam ze eierballen voor hen mee, want ze wist dat ze dat vroeger ook vaak deden maar dat dat tegenwoordig er wel eens bij inschoot.
Dat was een voltreffer!
Bij deze draag ik dan ook dit stukje op aan mijn vrouw, want juist om dit soort spontane acties waardeer ik haar zo!
Dat is met geen chocola te beschrijven!!!
