Wij mensen hebben het niet druk maar maken ons druk. En wij mensen zeggen altijd tijd te kort te hebben, maar tijd heb je niet, tijd maak je. Voorgaande heb ik niet zelf verzonnen, maar gewoon onthouden omdat het mij aanspreekt. En als dingen je aanspreken dan onthoud je het ook makkelijker, vooral als je het ook nog ergens in passen kan. Maar onze welvaart heeft een nieuwe bijwerking gecreëerd en daar hebben ze, ofcourse, weer een Engelse naam aan gegeven:
FOMO, oftewel ‘Fear Of Missing Out’.
Steeds meer mensen zijn bang om iets te missen. Ik heb daar niet zo last van, maar dat zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben. Over het algemeen word je met het ouder worden ook rustiger. En daar ben ik heel blij mee, dan doe ik niet meer mee met de ratrace en kabbelt mijn leventje rustig voort. Ik weet haast wel zeker dat dit komt omdat ik in het analoge tijdperk geboren ben. Toen vermaakten wij ons ook, maar dat hoefde niet elke dag of elke week. Het speelde zich meestal af in de weekenden en was voornamelijk gericht op sporten.
Sporten? Bedoel je niet gamen?
Nee, onder sporten versta ik onder andere voetballen of volleyballen. Of judo of zwemmen. Zelf bewegen dus en niet vanaf een stoel anderen het werk laten doen. Twee of drie keer per jaar had je dan een uitvoering van die verenigingen of er werd een bazaar georganiseerd om wat extra geld voor de club of vereniging binnen te halen. Toen floreerde de welvaart nog niet zoals we dat tegenwoordig gewend zijn, maar er werd wel hard aan gewerkt door onze ouders en grootouders. Dat was nog de tijd dat je je eigen boterhammen smeerde voor op het werk, had niet elk gezinslid een auto, was er één telefoon in huis en die zat nog vast ook, deed je alles maar dan ook alles op de fiets, wist je de telefoonnummers van je vrienden nog uit je hoofd en als je dat niet wist, liep of fietste je gewoon naar het huis van die vriend en besprak je wat je die dag allemaal wilde gaan doen.
Dat was meestal verdomd weinig!
Naast dat weinig vulden we de tijd met een potje voetballen op straat of we hingen wat rond op de zogenaamde hangplekken. Die hangplekken waren niet door een of andere gemeenteambtenaar aangewezen als zodanig, dat bedachten we gewoon zelf. En het was ook niet in een of ander door de gemeente gefaciliteerd en kind veilig speeltuintje met rubberen tegels. We hadden gewoon geen speeltuintjes. Wel hadden we nog ruimte, op de straten en op de trottoirs en als het gras met de vele wilde veldbloemen in de weilanden twee kontjes hoog was, doken we met onze vriendjes en vriendinnetjes die weilanden in. Om de liefde te ontdekken waar we met onze ouders nooit over spraken.
‘Soms zat je samen in een klas of liep je door het hoge gras, buiten de stad
onhandig mompelde je wat, onhandig fluisterde je -schat-‘
Maar de laatste jaren lijkt het wel of iedereen van alles moet. En als dat niet van je omgeving moet dan wordt het wel via allerlei mediakanalen naar je hoofd geslingerd dat je van alles moet. Je moet verre reizen maken, je moet naar die driehonderdduizendste voorstelling van ‘Soldaat van Oranje’, je moet minimaal een keer per maand naar de Efteling (met of zonder Geerd), je moet uit eten, je moet met je kind een week op vakantie in al haar varianten, je moet naar het allerlaatste concert van de Rolling Stones of naar het concert van de wederopstanding van K3, je moet 130 km per uur kunnen rijden in de file maar ook als je midden in een wolkbreuk rijdt, je moet een hoge opleiding volgen (van je opvoeders), je moet minimaal drie keer per jaar op vakantie, je moet een open relatie hebben omdat het leven nog niet ingewikkeld genoeg is en je moet een groot feest geven als je Abraham of Sarah ziet. Terwijl ik dit schrijf, bekruipt mij een enorm onbehaaglijk gevoel.
Ik ben bang dat ik nog een heleboel mis in voorgaande opsomming!
Maar ik snap wel dat we daarom geen tijd meer hebben voor vrijwilligers werk bij de noodlijdende verenigingen om de boel nog draaiende te houden. En ik snap ook dat je geen tijd meer hebt om je oude vadertje of moedertje te bezoeken in het verpleeghuis. Dat moet het personeel maar oplossen.
Die zijn er alleen niet genoeg.
En dat weten we heus wel, maar toch stemmen we op politieke partijen die de bejaardenhuizen beloven want dan hebben we meer tijd voor onszelf en hoeven we minder te missen.
Zo diep zijn we al gezakt.
Toch ligt de oplossing bij onszelf, bijvoorbeeld door prioriteiten te stellen. Mijn vrouw en ik proberen dat al een aantal jaren en van de week hoorde ik van een jongedame dat wij JOMO zijn. Jomo is de tegenhanger van Fomo en deze Engelse afkorting betekent ‘Joy Of Missing Out’, in goed Nederlands: Het plezier dat je haalt uit het bewust missen van activiteiten en het genieten van rust of ‘me-time’.
Wij zijn dus Jomo.
Eigenlijk mede dankzij de techniek van tegenwoordig. Ik luister veel radioprogramma’s en voorheen moest je die dan ook live streamen. Maar dat hoeft niet meer, achteraf luisteren kan ook, op elk tijdstip van de dag. En mijn vrouw hoeft niet meer op de bank te gaan zitten lezen, dat doet ze tegenwoordig wandelend, middels een andere handige uitvinding: het luisterboek!
En dat voor twee mensen die stammen uit de Yogho Yogho tijd!
Dat is geen afkorting van iets, maar gewoon een kinderdrankje uit onze jonge jaren die ons opgedrongen werd met een heel aanstekelijk liedje: ‘Er loopt een engerd in het bos en die eet een broodje Albatros’ of ‘Er valt een eikel uit de boom, die lijkt sprekend op je oom’.
En dan allemaal in koor: ‘Yogho Yogho!’
Dat drankje zat in die handige kleine verpakkingen en elk pakje bevatte 32 suikerklontjes. Dus na het drinken van dat spul zong je dat liedje vol vuur mee en daarna ging je knock-out door de suikerdip. Maar we konden het hebben, want er moest immers nog gevoetbald, gevolleybald, gezwommen en gejudood worden.
Wat voelden wij ons gelukkig!
