Zo, we leven nog. Toen mijn wekker op vrijdag de 21ste om 05.45 uur afging baalde ik wel even want ik moest gewoon naar mijn werk. Niks extra vrije dag.
Nu kan ik dan toch aan een soort jaaroverzicht werken.
Het was weer een bewogen jaar en de volgende staat alweer voor de deur. Wat laten we allemaal achter ons? 67 miljoen euro aan vuurwerk vloog enkele seconden na middennacht op 1 januari de lucht in. Dat had best wel minder gekund in mijn ogen gezien de (4e) recessie waar we in zaten, gezien het milieu, gezien het lawaai en gezien dat tweederde van de bevolking van die rommel af wil. Toch ben ik wel van mening dat het erbij hoort…maar mag het alstublieft iets minder?
De ‘doggie-bag’! Dit was een bedenksel van de PvdD. Zij wilden dat je na een restaurantbezoek een zakje aangeboden kreeg door de ober zodat daar de resten van het maal in gedaan konden worden. Om mee naar huis te nemen. Of naar je werk. Tja..
Sensationeel nieuws was natuurlijk het interview van Peter R. de Vries met Willem Holleeder! Vol spanning keek ik daar naar uit, kreeg de restjes uit mijn doggie-bag niet door mijn keel tot ik het gezien had… En toen kwam het: Willem Holleeder mag geen zout meer eten! Zo zout had ik het nog niet gegeten en toen heb ik alsnog de pommes gratins en dat laatste stukkie ossenhaas naar binnen gewerkt…
2012 was ook het jaar dat we weer mochten klikken. Over de Polen bijvoorbeeld. God, wat was dat heerlijk om te doen, vooral na jarenlang opgevoed te zijn dat klikken niet mag was ’n openbaring… Het deed mij denken aan een bepaalde ‘n periode in de veertiger jaren. Toen mocht het ook…
Even dacht ik nog dat de PVV een website zou openen waar wij konden klikken over wie de veroorzakers waren van het niet doorgaan van de Elfstedentocht maar zover gingen ze nu weer niet.
Schokkend was het einde van.. As the World Turns! Menigeen heb ik na de laatste aflevering moeten begeleiden. Geestelijk begeleiden. Of de wereld verging. Daar waren geen Maya’s voor nodig geweest dus, een laatste aflevering voldeed al..
Nieuw was de manier om op televisie te komen. Je brak gewoon een been of je sprong voor een auto. Dat was genoeg om BN’er te worden. Hoe dan? In het ziekenhuis filmden ze jouw leed om het vervolgens uit te zenden. Weer zo’n ideetje van Oerlemans en zijn vrindjes. Gelukkig werden de partijen bij Nieuwsuur door Mariëlle Tweebeeke zo ontzettend goed onder handen genomen dat het vooralsnog met een sisser afliep. Vooralsnog ja, er zullen in de toekomst vast wel weer nieuwe pogingen ondernomen worden.
En ja, de woningbouwverenigingen waren ook in het nieuws. Niet omdat ze haar huurders eens tegemoet wilden komen maar omdat ze er een financieel zooitje van gemaakt hadden. En vervolgens nog een bonus ontvingen ook… Als wij, gewone stervelingen, verzaken op het werk dan kan je de week erna een uitkering aanvragen.
Apple opende een filiaal in Amsterdam. Dat noemden ze dan een ‘store’, gewoon een winkel dus. Er liep volgens mij een man/vrouw of honderd aan personeel rond om de lange rij liefhebbers aan hun gerief te helpen. Gerief ja, want als ik sommigen hoorde was dit toch wel een hoogtepunt in hun leven. Ik hou ook van deze technische snufjes hoor, maar om nou daarvoor in de rij te gaan staan…nee.
De schaduwkant van deze hebbedingetjes werd ook belicht: medewerkers die door tijdsdruk uit wanhoop maar uit het raam van de Chinese fabriek sprongen. Daar had Apple wel wat op gevonden, namelijk door netten te spannen rondom het gebouw..
Er spoelde nog een vis aan die we ‘Johannes’ noemden en na het ontleden ‘Johanna’. Het EK werd een fiasco omdat de heren ‘niet fit’ waren en de zomer was redelijk zomers te noemen.
En dan was er natuurlijk nog ‘Boer zoekt Vrouw’. Ook hier werd je, onvrijwillig, van op de hoogte gehouden doordat alles en iedereen er wel wat over wist te vertellen. Volgens mij was het NOS Journaal de enige die het er niet over had…
Ik prakkiseer mij suf wat nu het hoogtepunt van het jaar was… Op sportief gebied hoef ik daar niet lang over na te denken, de glorieuze oefening op de rekstok waarmee hij goud won. Die dag waren toevallig mijn drie zonen bij mij en gaf de prestatie van Epke voor mij een dubbeldik gouden glans.
Het volgende hoogtepunt was meer voor het vrouwelijk geslacht,namelijk het uitkomen van een trilogie, 50 tinten grijs. Zodra iemand er over begon, begonnen de dames te blozen in 50 tinten kleur. Literair werd het genoemd, ik hou het gewoon op porno. Maar erg vond ik het niet want meestal werd de man beticht van pornografisch materiaal besnuffelen en nu was het eindelijk eens andersom, bravo, we raken steeds meer gelijk!
We zijn groter dan de som van onze verschillen. Of je nu jong of oud, rijk of arm, zwart of blank, Aziatisch of Hispanic, homoseksueel of hetero bent: we zijn de Verenigde Staten van Amerika! En samen gaan wij voorwaarts!
Bovenstaande was voor mij een hoogtepunt. Daarbij kwam dan ook nog de wetenschap dat de gedoogpartner van het vorig kabinet minder in de melk te brokkelen kreeg en wist ik dat wij weer een andere, plezieriger richting opgaan.
“De wereld is niet mooi maar wij kunnen ‘m een beetje mooier maken..”. Niet alleen Anne dus.
Tot slot mijn wens, dat het voor iedereen een fijn, gezond, liefde-en begripvol jaar mag worden. En voor vandaag voorzichtig met dat kolere vuurwerk!
