We leven in een tijd dat de man/vrouw/gender neutrale gelijk zouden moeten zijn. Dat proces is al een ‘tijdje’ aan de gang, weliswaar met vallen en opstaan maar we doen ons best. Als je daarin kan berusten dan komt het uiteindelijk wel weer goed. Dat is eigenlijk met alles zo. Daarnaast valt het kwartje bij de één nu eenmaal sneller als bij de andere. Als ik even naar mijzelf kijk was ik ook niet zo’n snuggere leerling.
Ik had bijvoorbeeld nooit geleerd hoe ik moet strijken!
Ja, nu ken ik het wel maar het heeft ruim 48 jaar geduurd. Dat was nadat ik weer op mijzelf kwam te wonen, na mijn scheiding. Natuurlijk had ik wel eens bij de strijkplank gestaan maar de finesse van het strijken was voor mij net zo onduidelijk als destijds de uitleg van mijn wiskundeleraar op de MAVO, over een moeilijke som. Ik was van de categorie ‘ik stond erbij en ik keek ernaar’, het kwartje wilde toen al niet vallen. Maar tijden veranderen en ook ik probeer mee te veren met de veranderingen die in elk leven voor zullen komen. Want als je dat niet doet verzuur je en sta je ineens totaal respectloos en agressief een Haagse agent verbaal aan te vallen. Alsof hij of zij de veroorzaker is van de reden dat jij demonstreert….
Met andere woorden: Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de slingers ophangen!
Het strijken leerde ik op veilige afstand, wij waren zeg maar de Covid proof. Ik stond in Den Haag voor de strijkplank en via een ‘livestream’ had ik contact met mijn vriendin, nu echtgenote, in Winschoten. Zij vertelde mij dan hoe ik T-shirts, overhemden en broeken moest strijken en, op zich een leuke bijkomstigheid, hoe ik het op moest vouwen. Ja, ik beken. Ik beken dat ik kan strijken. En om alle vooroordelen direct maar even de kop in te drukken:
Aan de ene kant van de strijkplank stond een glas whisky en aan de andere kant de asbak met peuk!
Dat werkte prima. Maar ook de aanmoedigingen van mijn Leermeesteres aan de andere kant van de digitale stream gaf mij enorm veel zelfvertrouwen. Vanaf die tijd draaide ik mij niet om als er gestreken moest worden en stond ik mijn mannetje om deze huishoudelijke taak uit te voeren. Maar tussen de strijkbeurten door ontstond er toch een klein probleempje. En dat probleempje ontstond niet alleen hier in huis maar ook in andere huishoudens. En daardoor werd het een landelijk probleem en tevens een struikelblok voor al die geëmancipeerde mannen die mee wilden gaan met hun tijd.
Want de dames vonden dat wij het niet goed deden!
Die dames hadden geen vertrouwen in een goed afloop. Sla de Libelle, de Linda of de Margriet of de Viva er maar op na: ze doen het liever zelf want dan weten ze tenminste dat het goed gebeurt. In de praktijk, ik vertel nu uit eigen ervaring, bleek dat het linker kraagje van het poloshirt ‘vergeten’ was. Of er zat toch nog een kreuk in dat ene overhemd. Dat klopte. Dat was mijn werkoverhemd. Maar ik wist dat er een trui over gedragen werd dus ach, dat kreukje ziet niemand. Soms gaat de strijkbout sneller dan het geluid omdat ik graag sneller en sneller wil want dan kan ik daarna weer een ander huishoudelijk klusje doen.
Grapje!
Toch is het best wel irritant voor ons mannen dat vrouwen zo doen. En mocht je geen opmerking krijgen over het strijkwerk dan maken ze wel opmerkingen over onze vouwkunsten. Want een handdoek opvouwen is niet een handdoek opvouwen maar een kunstwerk. Nu moet ik toegeven dat vrouwen briljant zijn met vouwen. Moet je maar eens opletten als je in een kledingwinkel bent. Dan ben je het ene na het andere aan het passen en de berg met gepaste kleding wordt groter en groter. Nadat de keuzes gemaakt zijn loop je met de berg kleding naar de kassa en dan begint het.
Een cursus kleding vouwen.
Ook hier sta ik erbij en ik keek ernaar maar hoe het moet dringt niet tot mij door. Het is wiskunde en wiskunde is logica maar ik zie het niet. Ik kijk dan altijd maar wat rond of ik probeer de dame die mijn gekozen kleding aan het opvouwen is af te leiden door grapjes te maken of over een actueel onderwerp te beginnen. Over dat Den Haag overspoeld wordt door demonstranten de laatste tijd. En de Scheveningers overspoeld worden door dagjesmensen en dat ze daarom zelf uren in de file komen te staan als ze uit hun werk komen. En dat al die mensen niet in de gaten hebben dat er meer is in het leven dan door te blijven zeiken over de door de regering opgelegde maatregelen tegen corona of dat er meer kuststroken zijn waar je op het strand kan zitten zonder uren in de file te staan.
En ze was het eens want ook winkeliers hebben te maken met die grote smoelen.
En vervolgens kreeg ik een tas mee met keurig opgevouwen nieuwe kleding, plus een glimlach. Gratis. Voor niks. Of niet helemaal voor niks, ik kreeg de glimlach omdat ik haar respecteerde. Bij mij thuis wordt er ook veel gelachen en zo nu en dan krijg ik ook een glimlach toegeworpen. Bijvoorbeeld nadat ik een klusje gedaan heb. Van de week moest ik op de ‘babykamer’ van onze kleindochter een lampje en een kapstokje ophangen want dit weekend komt ze met haar ouders. Het verzoek was maandag al ingediend maar ik heb altijd even wat denktijd nodig alvorens ik aan de slag ga.
Voor een zogenaamd ‘Plan van Aanpak’.
Vrijdagmorgen rond elf uur was de klus geklaard en riep ik enthousiast “Kama-jaja-jippie-jippie-jeey!!” In het kielzog van deze klus besloot ik direct maar even om wat overhemden weg te strijken en diezelfde avond werd alles gekeurd door Hare Majesteit de Keurmeesteres zelf.
Het babykamer klusje werd goedgekeurd.
Wat betreft het strijkwerk kreeg ik slechts een glimlach…
