Nu de verkiezingen achter de rug zijn is het altijd weer even spannend wie als eerste zijn of haar verkiezingsbeloften verbreekt. Je kan dan als gedesillusioneerde kiezer jezelf in een geel hesje hijsen of weer elke dag je chagrijn op Facebook delen, mag allemaal. Maar het verstandigste is om gewoon de democratie te respecteren en je erbij neer te leggen.
Want het hoort er gewoon bij.
De meeste partijen likken hun wonden en gaan weer over tot de orde van de dag. Natuurlijk gaan ze evalueren wat er fout gegaan is in de campagne maar echt zorgen maken zullen ze niet want ze zijn al jaren gewend om in het pluche te zitten van de Tweede Kamer.
Zij liever dan ik.
En vanuit die hoek laten ze dan het (onderbuik)gevoel horen van hun kiezers en is de cirkel weer rond. Maar blijf vooral stemmen want dan heb je zelf ook het recht om te klagen! Want dat is nu eenmaal een van de rechten die je hebt in dit land. En de Nederlandse burger heeft veel rechten, zoveel dat er fluwelen handschoenen voor nodig zijn om hem of haar aan te pakken. Daarom hoor je hier ook zo vaak dat er een ‘te zachte aanpak’ is wanneer er sprake is van wanordelijkheden of criminaliteit.
Maar dat zegt men alleen als het zo uitkomt.
Want zodra de politie wel hard optreedt is het land ineens te klein voor een klein groepje mensen. Die beweren dan ineens dat we in een dictatuur wonen. Vaak wordt er dan ook nog ‘privacy’ bijgehaald terwijl ze alles filmen met hun telefoontje. Ik begrijp dat soort mensen niet.
Neem de verkiezingen.
Je mag hier in alle vrijheid je stem uitbrengen zonder bang te hoeven zijn voor represailles. En als je het ergens niet mee eens bent mag je dat uiten. De manier waarop je dat uit kan wel eens tot een verhitte discussie leiden omdat de laatste jaren het fatsoen weg is uit het debat.
Alleen beginnen we aardig te lijken op Rupsje Nooitgenoeg..
Daarom is het altijd goed om te luisteren naar mensen die wel een dictatuur hebben meegemaakt. Kijk naar onze eigen historie, de Tweede Wereldoorlog. Een goed voorbeeld. Maar ja, dat is alweer 76 jaar geleden en we vergeten zo snel. Recentere verhalen over dictatuur komen bijvoorbeeld uit Syrië. Die mensen hebben verhalen die lijken op de verhalen van de Tweede Wereldoorlog maar dan alleen in een moderner jasje.
Onlangs hoorde ik de Syrische vluchteling Anwar Manlasadoon op de radio zijn verhaal doen.
Hij blogt namelijk over de verschillen tussen zijn land en Nederland. Hoe zij het ervaren om in een land te wonen waar je gewoon mag doen wat je wil zonder tussenkomst van de overheid. Voor de duidelijkheid, doen wat je wil binnen de lijntjes die we ooit met zijn allen uitgezet hebben en staan beschreven in de Nederlandse Grondwet. Anwar vertelde nu over de verschillen in verkiezingen, hoe het er in Syrië toegaat. In Syrië heb je om de zeven jaar ook verkiezingen en dan staat er het volgende op het stembiljet, niet groter dan een A-viertje:
Assad, JA of NEE.
En nog twee of drie onbeduidende politici. Bij JA was er niks loos. Koos je voor NEE dan kon je maar beter maken dat je wegkwam voordat je na een flink aantal stokslagen achter de tralies belandde. Daarom is het begrijpelijk dat bij de laatste verkiezingen in Syrië, in 2014, Assad 88.7 procent van stemmers kreeg… Dan krab je jezelf toch even achter de oren lijkt mij zo. Vluchten is dan een reële optie. En dan mag je hopen dat het land waar je dan naar toe vlucht je de veiligheid kan bieden om een nieuw leven op te bouwen. Net zoals je dan mag hopen dat men jou die echte vrijheid gaat gunnen en dat men je accepteert en respecteert. Want links- of rechtsom, we leven op één wereld, in de wandelgangen ook wel Aarde genoemd. En het mooie is dat wij daar met zijn allen op mogen wonen, zoals Thé Lau & The Scene ooit zo mooi zong: ‘Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen!’ En natuurlijk zal je eerst vreemd aangekeken worden maar wat is vreemd?
‘Vreemden zijn vrienden met wie je nog kennis moet maken.’
Toen ik na 20 jaar Terschelling in Den Haag ging wonen en werken was alles en iedereen vreemd voor mij. Toen ik na 35 jaar Den Haag in Winschoten ging wonen en werken was ook alles vreemd voor mij. Maar doordat de mensen die ik leerde kennen mij niet wegkeken maar mij juist thuis lieten voelen, kon ik snel wennen aan mijn nieuwe leven. Als ik nu achteromkijk zie ik een enorme welvaart om mij heen. Wat we toen niet hadden is inmiddels al bedacht en in ons bezit:
‘We komen niets tekort, we hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar.’ Dat zong Doe Maar al in 1982! De winkels puilen uit of we bestellen ons suf vanaf de bank om nog meer te hebben. En met al dat méér lijkt het wel alsof we steeds mínder aan anderen gunnen.
Raar. Want wat leer je als kind? Juist, delen!
Maar we kiezen steeds meer de kant van onszelf en raken zo verstrikt in ons eigen vacuüm. Nederland was ooit een tolerant en sociaal land waar je echt trots op kon zijn maar dat ligt steeds verder achter ons. Kijk maar naar de verkiezingsuitslag, de sociale partijen worden ingehaald door populistisch rechts. Ook dat mag in een democratie, niet in een dictatuur. Dus nogmaals, wij leven in een vrij land. En ja, alles is onderhevig aan veranderingen, ook de instelling van een volk.
Maar of we daar dan nog trots op kunnen zijn?
Nu moeten we de komende weken, misschien wel maanden, weer kijken naar de strijd om een coalitie te vormen. De Praathuizen op de televisie slijpen al de messen.
Wat een vrijheid! Maar verdeel wel de vruchten die we daarvan plukken!
