Afgelopen week moest ik ineens denken aan dat liedje van Ad Kraamer, de Heilsoldaat. De reden daarvan was het Voorjaarsnota overleg. De rol van Heilsoldaat werd uitgevoerd door onze minister-president, Dick Schoof:
‘Hij sjouwde van crisis naar crisis, al deden z’n voeten ook zeer, en iedere politicus vroeg ‘ie, weet u een oplossing meneer?’
Erover schrijven is al een crisis op zich. Want waar moet je beginnen? Als stemgerechtigde inwoner van dit land kan ik er ook niet veel aan kan doen. En de politiek zou er iets aan kunnen doen, maar die zijn zo druk met zichzelf bezig dat ondertussen iedereen met een beetje gezond verstand kan zien dat het hun ook niet gaat lukken. Toch is er wel iets wat ik als inwoner van dit land kan doen, want alleen maar wijzen naar de politiek is ook niet helemaal eerlijk. Verbeter de wereld en begin bij jezelf om er maar even een cliché bij te halen. Als iedereen niet steeds op de linkerrijstrook blijft rijden en daardoor steeds afremmen moet, ontstaan er ook geen ongelukken en geen files. Maar van de week kwamen wij in aanraking met een andere crisis, namelijk de in nood verkerende zorg.
De zorg waar de huidige politiek flink in wil bezuinigen…
Toen ik afgelopen maandagmorgen naar mijn werk ging, gaf mijn vrouw aan zich erg beroerd te voelen. Aangezien ikzelf griepverschijnselen had én zij toch vrij had, ging ik ervan uit dat als ik die middag weer thuis zou komen, zij vast wel weer wat opgeknapt zou zijn. We hadden ook een druk weekendje Den Haag achter de rug en als we dan weer thuis zijn moeten we altijd weer even bijkomen. Nadat ik tegen het middaguur nog niks van haar gehoord had, appte ik haar zoon met de vraag of hij even bij zijn moeder om een hoekie kon kijken.
Hij schrok hoe zijn moeder erbij lag.
Toen ik thuiskwam was het nog stil in huis en besloot ik eerst even de hond uit te gaan laten voor het geval mijn onderbuikgevoel waarheid werd. Daarna ben ik naar boven gegaan en schrok ik ook, ze was echt ziek! Ik belde de huisarts en de doortastende doktersassistente gaf aan dat we maar even langs moesten komen en een kwartiertje later zaten we bij de dokter. Zonder make-up, lippenstift én met ‘bad hair day’-coup.
Ze was écht ziek!
De dokter pakte ook door en wilde haar laten checken op een galblaasontsteking, op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Scheemda, het OZG. Nou, dat konden we wel willen maar dat ging ‘m niet worden, code rood voor de SEH, een probleem waar ziekenhuizen steeds vaker mee te maken hebben. En dat heeft met van alles te maken, zoals bijvoorbeeld het tekort aan personeel of artsen. En aan de huidige tijd waarin we leven.
Hoe we zijn gaan denken over werken.
Vroeger werden er nog ziekenhuizen gesloten omdat er over capaciteit was. Men werkte veel meer fulltime waardoor er doorgepakt kon worden. Wachtlijsten werden redelijk makkelijk weggewerkt. Nu we te weinig handen hebben in de OK en op de afdelingen wordt de druk op de zorg weer opgevoerd. Ook omdat er steeds meer parttime gewerkt wordt, een trend die we eigenlijk in alle branches steeds meer zien. Volgens mij is het een logisch gevolg over hoe de maatschappij zich ontwikkeld heeft door de jaren heen. Vroeger was het hoofdzakelijk de man die het geld moest verdienen en de vrouw zorgde voor de kinderen. Totdat de alleenverdiener het allemaal financieel niet meer bolwerken kon, de vrouwen onder ons eigenlijk ook graag wilden gaan werken én omdat de welvaart steeds meer verlokkingen voorschotelde waardoor het leven nóg duurder werd.
Twee salarissen gaf wat lucht.
Het UMCG had wel plek en niet veel later werd vrouwlief met de ambulance daar naartoe gebracht. Ik ging snel naar huis voor wat nachtgoed en dergelijke en een klein uurtje later vond ik het zielige hoopje mens in een van de vele SEH-kamers. De uren erna werd ze binnenstebuiten gekeerd en uiteindelijk werd het vermoeden van de huisarts werkelijkheid:
Een acute galblaasontsteking.
Ze moest nu nuchter blijven, want de volgende dag zou dan de ingreep plaats gaan vinden, alleen konden ze nog niet vertellen in welk ziekenhuis en ze hadden zelf ook geen OK plek. Vrouwlief was zo ziek dat het haar niet meer uitmaakte. Al doen ze het in Maastricht moest ze gedacht hebben. Aan het personeel lag het in ieder geval niet, die hadden ontzettend met haar te doen en ik had het idee dat ze extra hun best deden om mijn vrouw zo waardig mogelijk bij te staan.
Het zijn echt de engelen aan je bed!
Dinsdagmiddag kreeg ze te horen dat het niet gelukt was en nu mocht ze wat eten en drinken. En dan maar weer nuchter de nacht in want stel… Woensdagmorgen werd er vanuit het ziekenhuis flink onderhandeld met andere ziekenhuizen en waarachtig, ze kon terecht in het OZG, voor haar een thuiswedstrijd. Rond drie uur die middag vond ik haar daar op de afdeling en niet veel later werden we bijgepraat door de artsen die erg met haar te doen hadden. Er moesten weer wat onderzoekjes uitgevoerd worden en een uurtje later kregen we te horen dat ze donderdagmorgen om acht uur de eerste was.
Zou het dan écht een Goede Vrijdag worden?
Dat werd het! De operatie kon doorgaan en na nog een nachtje bijkomen mocht ze vrijdagmorgen naar huis, zonder pijn en enkel wat wankel op de benen van het vele liggen en de narcose. Het was dus letterlijk even gal spugen over hoe zorgelijk de zorg er momenteel bij staat. Of beter gezegd, het zorgsysteem. Want het systeem is overbelast en moet echt op de schop, vooral omdat we vergrijzen.
Niets doen is geen optie.
Gelukkig was mijn vrouw fit genoeg om deze dagen te kunnen doorstaan, maar dat heeft ook te maken met haar levensstijl, veel bewegen en gezond eten. Dat is wat je er zelf aan kunt doen. En voor de mensen die minder geluk hebben op het gebied van gezondheid hebben daar dan weer hun voordeel bij, namelijk gebruik kunnen maken van die zorg!
Zonder hinder van codes oranje of rood.
