Keerpunt

Mijn geliefde en ik zijn nu alweer zes jaar bij elkaar en de wederzijdse liefde spat eraf.

Alles is liefde was bij ons van toepassing en we rolden over elkaar heen om dat te tonen, in de vorm van;

Een eigen baksel, een super lekkere warme maaltijd of een lekker ontbijtje, het snel wassen van een broek die lekker zit, het kopje koffie wat klaar stond na een lange werkdag, de boodschappen even snel in huis halen, de ramen lappen, het huis van boven naar beneden stofzuigen, een spontaan cadeautje, een aai door het haar en een warme kus, een Ikeakastje in elkaar zetten, een goede rugmassage geven, zachtjes doen bij een dutje op de bank, de auto stofzuigen, het bed voorverwarmen of alvast de tandpasta op de borstel doen.

Allegaar zaken die uit liefde voor de ander gedaan werden onder de noemer van ‘geven en nemen’.

Maar ook bij ons zie ik nu een kentering. Ja, echt waar! Zelfs onze relatie is aan verandering onderhevig. Ik zal het hieronder proberen te duiden, ik hoop dat je het droog kan houden….

Toen we net bij elkaar waren zaten we dicht, heel dicht tegen elkaar aan op de bank. We keken elkaar continue aan, luisterden naar elkaars verhalen en tussendoor overladen we elkaar met lieve woordjes, kusjes en streelden we elkaar tot kippenvel momenten. Na enkele jaren ging mijn geliefde in de andere hoek van de bank zitten, met de armleuning als welkome ondersteuning. Zo zaten we elk op een hoek en genoten we nog steeds van elkaars gezelschap. Liefde is ook loslaten!

Op een gegeven moment besloten we dat mijn geliefde best wel op de andere bank mocht zitten, lekker met haar rug tegen de leuning en de beentjes gestrekt op de bank. De afstand tussen ons was precies een armlengte dus we konden gedurende de avond elkaars handen nog steeds aanraken.

Aanrakingen die onze lijven deden sidderen!

Tot vorige week. Ineens werd alles anders! Ik wist niet wat mij overkwam en richtte mij zelfs tot Stichting Korrelatie en die waren zelfs verbijsterd en hadden na ons gesprek geestelijke hulp nodig!

Wat was namelijk het geval? Mijn geliefde ging op haar ‘eigen’ bank zitten maar niet naast mij. Nee, ze ging helemaal in de andere hoek zitten! Nu was er geen sprake meer van één armlengte maar van een enórme afstand en ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen. Was dit het einde?                   Ik hield me eerst stil. Ben immers gepokt en gemazeld vanwege mijn rijpe leeftijd. En misschien zat ze gewoon even niet lekker in haar vel of zat ze in een nieuwe fase in haar leven of misschien had ze er iets over gelezen in de Libelle of de Linda. Vrouwen zijn soms best wel (vaak) ingewikkeld en ze hitsen elkaar op in de net beschreven bladen. Als man kun je daar niet veel mee. Je kan het hoogstens doorbreken met het geven van een bosje bloemen of een leuk onderdeel van het Pip servies. Of een doosje bonbons.

Toen zag ik het! Naast haar lag een bolletje wol en in haar hand hield ze iets vast. Ik keek nog eens goed, zette mijn bril recht op mijn neus en herkende het voorwerp: Een haaknaald!                             Ik had haar er wel eens over gehoord, zo zijdelings, dat ze wel eens wat wilde gaan haken maar ik sloeg daar geen acht op, stom als ik ben. We zeggen allemaal wel eens wat, toch? Op allerlei manieren betuigde ik mijn liefde voor haar zodat ze de kans niet kreeg om aan haken te denken. Dat kost best wel veel energie maar ach, je krijgt er zoveel voor terug. Toch?

Want als de vrouw gaat haken betekent het dat de liefde over is, of op zijn minst even bevroren is. Zo denk ik nu eenmaal en ik kan daar niks aan doen.

Natuurlijk hield ik mij in. Ik zweeg en deed net of er niks aan de hand was en zette de TV aan om De Wereld Draait Door te kijken. De onderwerpen en de gasten waren leuk en aandachtig luisterde ik naar wat er gezegd werd, ondertussen die vrouw verderop totaal negerend. Tot ik ineens nog wat hoorde… Een zachte vrouwenstem maar dat was niet de stem van mijn geliefde die daar verderop in onze huiskamer aan het freubelen was…

“Aan deze kant heb je een bol met garen en in de andere hand de haaknaald. Die heb je zo vast, als een pen. Je gebruikt naald nummer 5 en we gaan een super snelle omslagdoek maken..”

Ik zette de TV harder en deed opnieuw of er niks aan de hand was. Nico Dijkshoorn was nu aan de beurt en ik luisterde aandachtig. Tot ik weer die stem, die zacht sprekende stem, hoorde: “Voor de basis beginnen we met zes losse…Een..twee..drie…”                                                                                         

Nu was ik het zat! Ik zette de TV op pauze (lang leve de interactieve televisie!) en vroeg mijn geliefde waar ze wel niet mee bezig was. “Ik probeer iets op TV te volgen maar uit jouw hoek komt een nogal hijgerige stem en die irriteert behoorlijk! Wat ben je in Godsnaam aan het doen?” 

Ze schoot in de lach en begon enthousiast te vertellen dat ze begonnen is met haken, om precies te zijn met het haken van een omslagdoek. En die stem is van een filmpje op YouTube. Daar vertellen ze precies hoe je het moet doen en zo leer ik het mezelf. Handig toch!

En ik moest dat toch leuk vinden en het was gezellig en ik heb dit al altijd willen doen.

Mijn wereld stortte in. Mijn vrouw is aan het haken geslagen en nu is mijn leven voorbij. Ik sputterde nog waarom dit zich nu ineens openbaarde en haalde er zelfs een 80 jarige bij: “Je tante is van de week 80 geworden en die krijgt een Tablet en ik heb een relatie met een 30 jaar jongere vrouw en die koopt zichzelf een haaknaald en begint met haken! Zonder overleg en gewoon tijdens mijn favoriete programma.” Ik ging er nu bij staan: “Waar is het mis gegaan? Ben ik niet meer woest aantrekkelijk voor je? Krijg je geen kriebels meer in je buik van me? Kook ik niet goed meer? Haak je me? Euhhh…Haat je me?”

Inmiddels zijn we een week en honderdduizend haakbewegingen verder. Ik ben inmiddels in therapie en de omslagdoek is bijna klaar. We zijn tot een compromis gekomen. Ze haakt alleen wanneer ik er niet ben en om toch de spanning in onze relatie te behouden gaat ze na dit project een ander, erotisch project beginnen:

Het haken van een boxershort voor mij!