Niet normaal!

Nee, het is niet normaal om een ziekenhuis te verhuizen.

Maar soms moet je.

Toen de beslissing enkele jaren geleden viel om de ziekenhuizen van de Ommelander Ziekenhuis Groep (OZG) in Delfzijl en Winschoten, respectievelijk de locaties Delfzicht en Lucas, te gaan sluiten was het nog een ver-van-mijn-bed-show voor velen.

Ik ben geen medewerker van het ziekenhuis, slechts sporadisch een ‘klantje’ in de categorie kleine ingrepen die niet noemenswaardig zijn. Daar zal ik jullie niet mee vervelen. Maar ik ken wel een paar medewerksters, waaronder mijn vrouw, en daardoor maak ik het hele proces van beslissing om te verhuizen tot aan de verhuizing vanaf de zijlijn mee. Want nogmaals, het is niet normaal.

Wel bijzonder!

Vandaag, 30 juni 2018, is de verhuizing in volle gang. Gisteren, 29 juni, was de laatste dag in het oude ziekenhuis. Mijn vrouw was de avond ervoor aan het bakken geslagen want er moest op die laatste dag wel wat lekkers bij de koffie. Aardbeien kwark- cake.  En niet alleen voor haar eigen (KNO) cluppie maar voor iedereen die maar langs kwam. Daarom gebruikte ze dan ook de grootste ovenschaal die wij in huis hebben.

Het typeert de sfeer.

De medewerksters die ik daar ken werken er al heel wat jaartjes, 17, 36 en 37 jaar. Mijn vrouw was 17 jaar toen ze daar haar opleiding begon en is tot op de dag van vandaag nooit meer weggegaan en gaat elke dag met veel plezier naar haar werk. Deze dames hebben, zoals je ziet, daar een historie liggen van grote betekenis. Want hun werk in het ziekenhuis is een deel van hun leven geworden.

En van hun families.

Met het verstrijken van de tijd richting de verhuizing steeg het besef dat er een einde aan een tijdperk zou komen. Steeds vaker vertelde mijn vrouw als ze thuis kwam wat er allemaal op touw stond. En als haar vriendin langs kwam dan gingen de gesprekken al gauw over het werk, over de verhuizing en over de veranderingen die onlosmakelijk met deze verhuizing te maken kregen, flinke veranderingen. Want naast een splinternieuw gebouw moeten ook de procedures aangepast worden, naar ‘het nieuwe’ werken zeg maar. Want de techniek in dit nieuwe gebouw is het neusje van de zalm waardoor oudere technieken in dit nieuwe ziekenhuis tot het verleden zullen behoren. Neem bijvoorbeeld alleen al de luchtbehandeling van het gebouw, of de verlichting, of de operatiekamers…Allemaal van een hoogstaande kwaliteit waardoor er nog beter gewerkt kan worden. En wat te denken van de nieuwe ligging van het ziekenhuis. Het is nu niet meer 5 minuutjes fietsen naar het werk maar ruim een half uur.

Voor de moderne mensen onder ons, met de elektrische fiets is het 20 minuten fietsen vanaf Winschoten naar het ziekenhuis in Scheemda!

De laatste weken werd de druk groter en groter. Soms lag mijn vrouw in bed nog te vertellen wat er voor de verhuizing allemaal nog gedaan moest worden. Ze droomde er zelfs over! Maar een ding was heel helder, de sfeer er naar toe was eigenlijk heel goed en leuk. En gezellig, een niet geheel onbelangrijk deel voor de dames.

Is dat je werk mee naar huis nemen? Nee, ik noem het betrokkenheid. Want het is niet normaal om even een ziekenhuis leeg te trekken en elders iets nieuws op te zetten. Meestal verbouwen ze wat of er wordt een vleugeltje bijgebouwd. Maar helemaal nieuw is niet de normale gang van zaken.

Mijn vrouw haar moeder heeft er ook gewerkt. In de Linnenkamer. Wanneer ik in onze verkeringstijd bij hun was dan viel het mij op dat er tussen moeder en dochter veel over het werk in het ziekenhuis gepraat werd. Dan kwam alles voorbij, de leuke dingen, de minder leuke dingen en de vervelende dingen. En ja, er werd ook wel eens gemopperd, over het beleid, over collega’s. Maar dat hoort er ook bij. Maar de loyaliteit was vele malen groter, zo groot dat je het niet moest wagen kritisch te zijn op de gang van zaken daar. Het spreekwoord ‘Uit wiens hand men eet wiens woord men spreekt’ is hier heel toepasbaar. En daar valt niets negatiefs van te maken, het personeel maakt het ziekenhuis en het ziekenhuis maakt het personeel.

Als Streekziekenhuis hebben ook de burgers een band met het OZG. Er zijn kinderen geboren, familieleden behandeld, geopereerd of ja, de keerzijde van het leven, gestorven. Lief en leed ligt in een ziekenhuis heel dicht bij elkaar. In november 2016 stierf mijn schoonmoeder in het ziekenhuis, na drie weken van zeer liefdevolle verpleging.

Extra bagage maar ook wel weer mooi.

Zoals ik al hierboven schreef, ik heb (gelukkig!) nooit zoveel te maken gehad met het ‘zaikenhoes’. Maar ik heb wel gezien met welke enorme gedrevenheid er gewerkt wordt. Wie je daar ook tegenkomt, artsen, verplegend personeel, baliemedewerkers, beveiligers, schoonmakers, mensen van de technische dienst enzovoorts, ze zijn allemaal betrokken en bevlogen dat ze deel mogen uitmaken van dit ziekenhuis.

Vanaf vandaag zullen er enkel nog de herinneringen zijn aan Delfzicht en het Lucas. Een tijdperk afgesloten, een nieuw tijdperk staat voor de deur. Het Lucas, de oudste van de twee, heeft het honderd jarig jubileum op acht jaar niet gehaald.

Net niet.

Ooit opgezet door Pastoor Holtel en dankzij onder andere de gulle gevers, de broers Mattheus en Lucas Fleerkamp, kreeg Winschoten haar ziekenhuis. Mattheus? Waarom werd het dan het Lucas ziekenhuis genoemd? Omdat Lucas net iets guller was dan zijn broer!

Eind 1925 kwamen De Nonnen. Olympia, Didaca, Eutichia en Praxedis om precies te zijn. Prachtige namen en prachtige mensen die hun goedheid en gedrevenheid doorgaven aan hen die hun opvolgden. En de grondleggers van het OZG!

Ik weet zeker dat de komende weken, maanden misschien wel, het kletsen hier thuis over het werk gewoon door zal blijven gaan. Van mij mag het.

Want het is, zoals Pastoor Holtel bij de opening op 12 januari 1926 al zei; Een schoone en nuttige inrichting!