Hoera! Vakantie!

De vakantieperiode is weer aangebroken en velen onder ons maken daar gebruik van. Even ontspannen, even niks moeten, hoe heerlijk kan dat toch zijn. Mijn vrouw en ik zijn al een weekje bezig en worstelen ons door de eerste dagen. Worstelen ja, want vanaf de eerste dag voelden we ons moe, ontzettend moe. Een van de grote ‘boosdoeners’ van dit euvel is de bestemming. Wij vieren onze vakantie namelijk op Terschelling en daar zijn de luchten zwaar, ontzettend zwaar. Dat komt door de zuivere luchten. Het zuurstofgehalte is hier abnormaal hoog vertelde men mij hier in de wandelgangen.

Precies een week geleden vertrokken we. Om zes uur ging het wekkertje en mijn planning was om rond kwart voor acht in de auto te zitten. Tegen mijn vrouw had ik half acht gezegd…

Twee uurtjes later stond de auto in standje ‘lang parkeren’ en zaten wij in standje ‘de vakantie is begonnen!’ Zodra je aan boord bent van de boot naar Terschelling, begint ook je vakantie. Dat klopt als een boot, om maar eens een woordje wat schippersjargon te gebruiken. Je voelt per gevaren kilometer de onrust uit je verdwijnen en plaatsmaken voor ontspanning. Ik voelde dat op een gegeven moment ook en deed mijn ogen even dicht terwijl ik mijn hoofd in mijn hand liet rusten.

“Ar! Ar!!!!”

Ik schrok wakker en zag mijn vrouw een beetje beschaamd naar mij kijken. Plus drie dames die tegenover ons zaten, aan de raamzijde van de boot. “Je snurkte!” zei mijn vrouw fluisterend, terwijl ze duidelijk bezig was haar lachen in te houden. Maar het kwaad was al geschied. “Geeft niet hoor, dat zijn we wel gewend.” gilden de dames mij breed lachend toe. Ik lachte terug maar van binnen was ik totaal van slag, voelde ik mijzelf een ouwe lul die betrapt werd op een oude mannen kwaaltje…

Maar er was geen vaargeul meer terug!

Ik mompelde wat als “Tja, begin van de vakantie…” en begon ineens quasi interessant in de krant te bladeren die voor mij lag. Dat is best wel eens lastig, als je lichaam ouder is dan je geest. Het is een kwestie van toegeven maar daar voel ik mij soms te goed voor en dan kom je in de ontkenningsfase, in de categorie ‘eigenwijze ouwe kerel’.

Maar dat dutje aan boord was kennelijk een aankondiging voor het verdere verloop van onze vakantie!

Want we sliepen als kanonnen, lagen er ‘s avonds al voor tienen in terwijl de zon nog onder moest. En normaal ga ik er s’ nachts nog wel een paar keer af om af te wateren (ja, ja, ouwe mannenkwaal!) maar nu sliep ik zomaar door! Dat was wel even een rare gewaarwording, voelde mij weer die baby die ook voor het eerst doorsliep, tot grote vreugde van mijn ouders. Nu was het tot grote vreugde van mijzelf want een goede nachtrust is ook wel wat waard.

Wij komen al jaren en jaren op Terschelling en we deden altijd alles met de fiets. Dat is ook geen straf want je kan hier ontzettend leuk fietsen; door de polders, langs de dijk, door de duinen en door de bossen. Natuurlijk pakte je dan makkelijk grote delen van het eiland en zou je denken dat je op een gegeven moment wel alles gezien hebt. Dat klopt grotendeels, maar je moet wel blijven kijken om al dat moois te zien wat er op het eiland bloeit en groeit. Maar dit jaar ging het anders. Mijn vrouw kwam met het idee:

Zullen we de komende dagen gaan wandelen in plaats van fietsen?

Dit moest niet eens eerst bezinken bij mij want ik begin wandelen eigenlijk steeds leuker te vinden. Was ik ooit meer van het hardlopen, nu ik wat zwaarder ben dan voorheen kan ik een goede wandeling ook wel waarderen. Vooral omdat je er nagenoeg geen blessures aan overhoudt. Daarbij opgeteld het feit dat we deze dagen even niks moeten. We hoeven nergens op tijd te zijn, we hebben even geen haast want we hebben immers vakantie.

En, in de auto kom je er langs, op de fiets zie je het en wandelend beleef je het!

Deze wijsheid kregen wij van de week te horen van een goede vriendin. Dat klopt ook! Wij hebben inmiddels vele kilometers achter ons liggen en we zijn tot de conclusie gekomen dat we het eiland ineens heel anders meemaken. We zien de pracht en praal van de wilde bloemen die hier volop groeien, de geuren die ze verspreiden zijn een lust voor de neus, we horen en zien de vogels die continue bezig zijn met fourageren en dat doen ze onder een scala van prachtige wolkenvelden die juist hier, op het eiland, zo goed te zien zijn.

En daar mogen wij tussen- en onderdoor lopen, zonder prikkeldraad afzettingen!

Tijdens een van onze wandelingen langs de Waddenkant kregen we met een extra beleving te maken. We vonden namelijk een half aangevreten karkas tussen de schelpen, het zeewier en de uitgevreten krabbenschildjes. Het was en flink karkas en we dachten dat het om een ree’tje ging waardoor wij zelfs ietsjes opgewonden werden.  We voelden ons weer even dat kind wat van alles ontdekte aan de waterkant, terwijl pa en ma even verderop lagen te zonnen achter hun windscherm. Maar na onderzoek en informatie ingewonnen te hebben bij een deskundige vuurtorenwachter, bleek het te gaan om een zeehond. Maar dat mocht de pret van het beleven niet drukken en we sjokten lekker door, loerend naar meer avonturen.

Afgelopen donderdagmorgen liepen we een uitgezette tocht van 10 kilometer. Deze tocht wordt al 56  jaar georganiseerd en uitgezet door de organisatie van de Brandaris Wandeltochten. De routes zijn afwisselend en altijd weer erg verrassend. Vandaag liepen we om Oost, dwars door de duinen en licht schurend tegen de Boschplaat aan. Een kleine twee uurtjes later zaten die kilometers in de benen en nadat we weer thuis waren moest ik even een uurtje plat om bij te tanken.

Want dat is het mooie van vakantie. Even niet op de tijd letten. Even helemaal niets.

Maar wel zo nu en dan je even het apelazarus lopen!