Bespaar jezelf door in de spiegel te kijken

Met het ouder worden voel ik mij steeds rustiger worden, maken ze mij de pis niet meer lauw zoals ze dat in Brabant zeggen. Niet dat ik al half in mijn kist lig hoor, ik kijk het leven nog steeds recht in de ogen aan. En ik kan mij ook nog erg druk maken maar dan alleen als het om écht belangrijke zaken.

Maar mij druk maken om zaken die jezelf in de hand hebt doe ik niet meer.

Want veel problemen zijn te voorkomen. Zoals bijvoorbeeld het krijgen van een boete vanwege een verkeersovertreding. Zo las ik een krantenbericht dat er in vier maanden tijd een kleine drie miljoen euro’s aan boetes zijn uitgedeeld. Met name voor te hard rijden, Appen en niet handsfree bellen. Drie miljoen euro in vier maanden is bijna tien miljoen per jaar. Want het zijn heus niet seizoensgebonden overtredingen.

Maar wát een geld!

En dat terwijl we juist nu op de kleintjes moeten letten met de huidige energieprijzen én alle andere prijsstijgingen vanwege die verdomde oorlog verderop. Natuurlijk is het makkelijk om te wijzen naar alle veroorzakers maar die slapen er geen nacht slechter om. Of de handhavers van de verkeersregels af te zeiken middels een grote bek of met domme reacties op Facebookberichten. Wees een kerel of vrouw en accepteer de straf. En als het echt onterecht zou zijn dan bestaan er in dit land (!) genoeg mogelijkheden om bezwaar te maken.

Maar nóg makkelijker is het om jezelf eens een spiegel voor te houden.

Hard rijden bijvoorbeeld. Ik zie vaak auto’s inhalen, ruim boven de maximale snelheid. Super hoor, dat geeft een heerlijk gevoel, voor jou maar ook voor de Kiele Kiele Qatar-Sjeiks. Die lachen zich een krul in de Kufiya en zien hun exorbitante vermogen alleen maar groeien. Vooral omdat dat harde rijden geen zin heeft want iets verderop moet je weer volop de rem omdat er nog iemand anders aan het inhalen was. Vraag jezelf maar eens af hoe vaak je nieuwe remschijven nodig hebt. Dit soort rijgedrag kost alleen maar geld want we kunnen nu eenmaal niet in dit land lekker doorrijden. We wonen echt niet op een circuit! Het is dom.

Oliedom!

Het komt vast door mijn leeftijd dat ik al jaren snap dat hardrijden zinloos is. Maar het komt ook doordat ik, helaas, heel veel herinneringen heb aan mensen die omgekomen zijn door te hard rijdende auto’s. Zowel jonge als oude mensen die er nog gewoon hadden kunnen zijn, ware het niet dat die automobilist net bezig met van alles, behalve met opletten in het verkeer. En ik ben echt niet heilig hierin hoor, ook ik heb in het verleden dingen gedaan tijdens het autorijden die nét goed gingen.

En ook ik kreeg regelmatig bekeuringen op de mat.

Toen ik kinderen kreeg en daarmee kennelijk ook iets meer verantwoordelijkheids gevoel, werd het wat rustiger op dat gebied. Want je kan je geld maar één keer uitgeven en dan geef ik het liever aan iets nuttigs of leuks dan aan Vadertje Staat. Ik draag al genoeg belasting af. Dat vertelde ik laatst een jonge vader. Hij had te hard gereden en er hing hem een dikke bekeuring boven het hoofd. Een hele dikke bekeuring. Ik vroeg hem naar de reden, of er misschien thuis iets loos was met zijn gezin. Zijn antwoord was verrassend:

“Nee ik ging niet naar huis, ik was op weg naar mijn werk.”

Ik schoot in de lach: “Wát? Náár je werk? Man, wat ben jij een sukkel!” Hij schrok van mijn reactie, was even van zijn stuk gebracht. “Ja maar… ik mocht daar maar 60 km per uur en ik had niet in de gaten dat ik veel harder reed.” Ik zei: “Gozer! Stap iets eerder je bed uit en zet je cruisecontrol op dit soort wegen op 65 kilometertjes, luister ondertussen naar je favoriete muziek, kijk chill om je heen en bovenal, maak je niet druk!”

Uiteindelijk hebben we er beiden hard om moeten lachen.

Want zo slim is hij wel. Je druk maken in deze welvaart is eigenlijk verspilling van je energie. En inmiddels lijkt het steeds meer door te dringen dat we inderdaad moeten oppassen voor het verspillen van die energie. Ik denk dat vele generatiegenoten mijn gedachten hierover wel zullen herkennen. Want tijdens onze jeugdjaren klonk in menig huishouden dezelfde opvoedingsretoriek:

“Deur dicht! We stoken niet voor de vogeltjes!”

Of lichten uit. Of eet je bord leeg want er zijn landen waar ze helemaal niks te eten hebben. Of knijp die tandpasta-tube beter uit, er zit nog voor een heel weeshuis in! Daarnaast was het gewoon om de fiets te pakken want auto’s waren schaars en als ze er al waren stond er maar één auto per huishouden voor de deur.

Dat is nu wel anders.

Gelukkig krijgt de fiets tegenwoordig weer meer waardering door het gemak, met ondersteuning of juist zo gebouwd dat er haast geen weerstand meer is. Maar ook in de wetenschap dat je vaak veel sneller op de plaats van bestemming bent, in bewéging bent én een frisse neus krijgt.

Het vraagt nauwelijks energie, enkel en alleen maar van jezelf.

En dat is weer goed voor je mentale energie. Want mentaal krijgen we heden ten dage veel te verwerken. De hele wereld komt binnen via onze telefoontjes en dan is het logisch dat we daar soms hoorndol van worden. Deed ik vroeger nog wat lacherig om geestelijke hulpverlening, in de huidige tijd denk ik daar totaal anders over. Want de mens is geen machine maar iemand met gevoelens. Helaas laat het tekort aan hulpverleners zien dat steeds vaker menig emmertje overloopt. En dan kan een goed gesprek met een vertrouweling jou handvatten geven om met die druk om te leren gaan. Dat scheelt weer een grote bek geven tegen de winkelbediende, de dokter, de journalist, de persfotograaf, de verpleegkundige, de brandweerman, de meester of de juf, de callcenter medewerker, de politicus, de vrijwilligers op en om de sportaccommodaties of de buurman.

Of tegen de agent.

De agent die je net staande heeft gehouden omdat je te hard reed.

 

Auteur: Arjen Veldhuizen

Schrijverijtjes van Muis: Hallo, ik ben Arjen Veldhuizen en mijn roots liggen op Terschelling waar ik in 1964 ter wereld kwam (eigenlijk in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen maar mijn ouders woonden op het eiland). Ik ben getrouwd met Janet en wij hebben samen(gesteld) 4 zonen, Youri, Bas, Sven en Sil. Sinds mei 2020 zijn wij de trotse Oma en Opa geworden van kleindochter Roméline, dochter van Jorinde & Youri! Op de Lagere school kwam ik er al achter dat ik iets met schrijven had, als puber kwam het al meer tot uiting en eigenlijk tot op de dag van vandaag heb ik ‘schrijfdrang’. Op deze website staan schrijverijtjes, Muizenstaartjes zoals ik ze noem, over zaken die mij bezighouden en die ik in de afgelopen 7 jaar aan Facebook toevertrouwd had en teksten die ik schrijf voor Hoemannendenken.nl en OldambtNu.nl. Ik schrijf soms luchtig, soms wat inhoudelijker en laat mij graag inspireren door mijn omgeving. Hieronder staan al mijn teksten die ik vanaf begin 2011 geschreven heb, dus hoe meer je naar beneden scrolt hoe langer geleden. Veel leesplezier!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.