Het verbaasde mij niet dat de postbezorgers in de provincie Groningen het meest geliefd zijn. Zo een keer per maand tref ik wel eens een postbezorger aan de deur en die staat mij altijd vriendelijk te woord, glimlach om de mond en ogen die oprecht uitstralen lol in het werk te hebben. Dat verbaasde mij dan weer wel want dit beroep is behoorlijk uitgekleed. Door de politiek. Die bedachten enige jaren geleden dat het monopoly van de PTT, TPG, TNT, Post.NL, of weet ik veel hoe ze zichzelf tegenwoordig nog noemen, maar eens afgelopen moest zijn.
Laat het maar over aan de marktwerking, dat is goedkoper!
Toen kwamen er ineens andere postbedrijven bij en werd onze post vanuit diverse loodsen en huiskamers gesorteerd en naar de geadresseerde gebracht. Ja, je las het goed, huiskamers. Want medewerkers van Sandd kregen de bakken met post thuisbezorgd waarna ze het zelf mochten sorteren en zelf mochten bepalen wanneer ze het gingen bezorgen. Dat laatste overigens wel binnen een bepaalde tijdsduur.
Dat was een soort thuisbezorgd.nl voor postbezorgers zeg maar….
Ik vond dat altijd raar. Want de ouderwetse postbode was een beroep op zich. Deze mensen waren trots op hun werk en trotseerden alle weersomstandigheden, onwetend over de ‘gevaren-codes geel-oranje en rood, enkel om jouw post veilig aan huis te bezorgen. Daarnaast tekenden zij een geheimhoudingsverklaring en moesten ze, uiteraard, van onberispelijk gedrag zijn. De postbode was belangrijk voor alle lagen van de bevolking en kreeg daar ook naar betaald. Voor het zakelijke postverkeer maar ook voor de particuliere post natuurlijk. De postbode was een begrip. En er waren ook BP’ers, Bekende Postbodes zoals Pieter Post, Raymond van Barneveld, Berry van Aerle, Piet Kleine, Paulus Post (Oebele), Hein Gatje (J.J. de Bom), Anton Gleuf en last but not least…
Postbode Siemen Sietsema!
De postbode kwam overal en kon ook vaak verhalen vertellen of overbrengen, van wijk tot wijk of van dorp tot dorp. En de postbode was ook een belangrijke schakel in de liefde. Ik heb jarenlang vele brieven geschreven naar mijn geliefde en dan was het altijd ontzettend spannend wanneer je weer een brief terug kreeg:
‘En morgen, als de postbode mijn huis weer heeft gevonden, dan stort ze mijn hart vol… met al het liefs uit ….Scheemda.’
Maar de laatste jaren lag mijn post bij iemand anders in huis. Dan lag mijn felicitatie-kaart voor Tante Truus ineens op de keukentafel van de Sandd bezorger en zat hij of zij lekker te sorteren, onder het genot van een bakkie pleur en een sprits. En als je pech had kreeg de kleuter in dit huishouden het ook nog even te pakken met zijn limonadehandjes of hij of zij vouwde er vliegtuigjes van…
Dit heeft jaren geduurd, dat was nog ver voor de privacywet bedacht werd.
Maar het allerergste was dat je er niet meer op kon vertrouwen dat je post nog wel bezorgd werd. Want niet elke nieuwe postbezorger nam zijn/haar werk serieus. Op zich ook wel logisch want de salarissen waren een stuk lager. Want door simpel het woord postbode om te buigen tot postbezorger kon men het uurloon lekker naar beneden schroeven. Maar nu lijkt het er op dat de post weer een monopoly zal worden, want Post.NL gaat een fusie aan met Sandd. Maar dat is natuurlijk mosterd na de maaltijd.
Want er is haast geen post meer.
Ja, de blauwe enveloppen van de Belastingdienst. Terwijl het gros van de mensen aangegeven hebben deze digitaal te willen ontvangen, blijven ze stug die enveloppen opsturen. En verder krijgen we nog folders. Veel folders met aanbiedingen die wij eigenlijk niet kunnen laten liggen. En tussendoor valt er ook nog wel eens een bekeuring op de mat maar dat is het dan eigenlijk ook wel.
En hoe zit het met de verjaardag ’s kaartjes?
Nou, die zijn er nog wel maar we gebruiken ze nooit. We doen die felicitaties tegenwoordig gewoon via Facebook. Ideaal! Facebook houdt je op de hoogte, geeft je een seintje dat 1, 2, 3 of zelfs meer vrienden van je jarig zijn. En soms staat er dan ook nog eens hoeveel jaar je geworden bent waardoor je je wensen nóg specialer kan maken.
Echt, sinds ik Facebook heb feliciteer ik mij het ongans!
Elke dag is er wel iemand jarig. En het ergste is dat ik al niet eens meer naar de verjaardagskalender kijk. Terwijl ik een hele mooie heb, ooit gekregen van aardige collega’s met persoonlijke foto’s. Die hangt in de wc maar ik kijk er niet meer naar. Vergeet zelfs regelmatig de maand om te slaan waardoor het bijvoorbeeld nu nog september is in onze plee. Nee, zodra ik mij overgeef aan een toiletbezoek kijk ik alleen nog maar naar mijn telefoon. En stuur ik vanaf de pot mijn digitale wensen naar de jarige. En aangezien de meeste mensen de kalender op de wc hebben hangen en vast óók hun telefoon meenemen, is het zeer waarschijnlijk dat als iemand je feliciteert met je verjaardag, deze persoon ook op dat moment met andere dingen bezig is….
Ja, nu ga je er ineens anders naar kijken hè!
Het is niet voor niets dat de telefoon tien keer viezer is dan de wc-bril. Maar ik dwaal weer eens af. Dat doe ik wel vaker. Oh ja, ik had het over de minimale post die nog op de deurmat valt. Maar dat hebben we natuurlijk aan ons zelf te danken. Want wie schrijft er tegenwoordig nog een brief of kaart? Haast niemand meer. We sturen nu een mailtje of …dat kan korter….een Whatsappje.
Dit is dus geen klaagzang maar een hand in eigen boezem steken!
Maar voor nu is het een feit dat de Groningse postbezorgers het meest gewaardeerd worden. Dat lijkt mij logisch toch? Want in dit deel van Nederland zijn de mensen nog onthaast, staan altijd open voor een praatje. En daarom belt de postbezorger eerst één keer en blijft dan wachten.
Want hij snapt dat je waarschijnlijk achter huis nog even met de buurman/vrouw staat te praten.
Om vervolgens een tweede keer aan te bellen!
