Het was hier al enige weken onrustig tussen mij en mijn vrouw. Het liep niet zo gesmeerd als in normale tijden. Nu is het natuurlijk niet gebruikelijk om de vuile was buiten op te hangen, maar ik doe het toch, puur om te laten zien dat er overal wel eens wat is. En ik schrijf zo de frustratie van mij af!
Dat scheelt weer een mediator!
Alle vormen van het begrip ‘opstandig’ kwamen voorbij. Zoals vorige week, toen ze terugkwam van een stukje wandelen, toen gooide ze er een irritatie uit waar ze al lang op zat te broeden. Ze had dit eerst wereldkundig gemaakt bij haar collega’s. Als een soort proefballonnetje, van hoe zouden zij daarop reageren. Kwamen zij überhaupt ook wel eens in opstand tegen hun partner? Nu weten die collega’s inmiddels wel hoe mijn vrouw in elkaar zit en daarom kozen ze de makkelijkste weg door goedkeuring te geven aan deze opstand. Dat was voor mijn vrouw het sein om koelbloedig en vastberaden op haar doel af te gaan.
Ze dacht een goed moment uitgekozen te hebben.
Dat was het moment dat ik onderuitgezakt op de bank lag na een intensief dagje werken. We hadden gegeten, de afwas was ingeruimd en het aanrecht en het fornuis blonken van tevredenheid, zo netjes was het weer. De tv bleef uit, er was toch niets op de televisie. Ja, sport. Momenteel is er dag in dag uit sport op de televisie, bijna op elke zender. En als er geen sport is dan praten ze er wel over, zo ontzettend vermoeiend! Daarbij is het voor mij, een ‘net- onder- het- gemiddelde- sporter, heel confronterend al die sportieve lijven steeds in beeld te zien.
Stelletje uitslovers.
De deur naar de hal ging plotseling open op het moment dat mijn waakslaap overging in de wat diepere slaapstand. Ik schrok en zag een redelijk verhitte dame in sportkleding in de deuropening staan. Ze zette de aanval in: “Ik heb vandaag besloten net zo te doen als jij altijd doet!” en vervolgens schopte ze haar wandelschoenen één voor één uit.
De linker viel omgekeerd tegen de wc-deur en haar rechterschoen boven op mijn gympen.
“Zo! En nu ga ik douchen!” waarna ze naar boven liep, mij geen blik meer waardig gunnend. Ik wilde nog roepen dat de deur naar de hal nog openstond, maar iets in mij zei dat het beter was te zwijgen. Vervolgens liep ik naar de hal en inventariseerde de schade, zuchtte eens heel diep en zette alle schoenen weer geordend bij elkaar.
Ondertussen vroeg ik mij af wat er toch in godsnaam met haar aan de hand was.
Toen ze weer beneden kwam was er niks meer te merken van een dreigende situatie. En nadat ik haar thee en mijzelf koffie had ingeschonken en we een Zweedse politie serie had aangezet, begon ze zelfs te vertellen hoe lekker ze gelopen had en dat haar nieuwe wandelbroekje ‘héééérlijk zat’ en dat het zakje voor de telefoon zo ontzettend handig was! Daarna wilde ze nog even zichzelf updaten van alle berichten op de socials want “Daar heb ik op mijn werk geen tijd voor!” en uiteindelijk gingen we dan toch samen naar de serie kijken.
Met genoeg geduld zijn irritaties ver te zoeken.
Dit was maar een klein voorbeeld van de toestand van mijn vrouw, maar er waren meer voorvalletjes, eigenlijk te klein om er een punt van te maken, maar dat deed ze dan toch. Zoals dat we wel eens van mening verschillen. Over het algemeen zijn we het vaak eens met elkaar, maar de laatste tijd is dat een stuk minder.
Niet meer dan een deukje in een pakje boter hoor.
Ze kon bijvoorbeeld mijn (flauwe!) grapjes ook niet meer zo waarderen terwijl ze voorheen daar erg om kon lachen. Ook zegt ze de laatste tijd dat ik niet lief genoeg doe tegen haar, dat ik haar uitlach en soms zelfs voor gek zet. Ja, alles werd uit de kast gehaald! Maar wat deed ik dan verkeerd? Lag het echt aan mij? Nee, het lag niet aan mij! Afgelopen dinsdag kwam ik daarachter, achter de oorzaak van al dat gemopper en geklaag?
Haar verstandskies moest eruit!
Bij de kaakchirurg. Dat zou na de vakantie gebeuren, maar toen liep het spreekuur uit en werd het verzet naar afgelopen dinsdag. Moest ze er nóg langer tegenop zien! Er werd van tevoren al veel over gespeculeerd, en dan met name dat het best wel een pittige ingreep is. Maar ook de naweeën werden uitvoerig besproken waardoor ze er als een berg tegenop keek.
Niet zo’n lullig bergje maar een enorme berg!
Ik deed daar niet aan mee want ik ben ervaringsdeskundige, heb al verschillende keren een wortelkanaalbehandeling moeten ondergaan en mijn verstandskiezen zijn jaren terug al getrokken. En was dat pittig? Nee, integendeel. De pijn ervoor, dat was pittig, maar de behandelingen waren prima te doen. Dat komt natuurlijk ook door de apparatuur die ze tegenwoordig gebruiken, die zijn wat mij betreft een verademing als ik het vergelijk met de apparatuur die men in mijn jeugdjaren gebruikten.
Soms zie ik die boor nog voor me, inclusief de woorden van de tandarts: “Bek open!”
Als je dan klaar was mocht je een appel of een banaan pakken, dat dan weer wel. Andere tijden, gelukkig gaat dat tegenwoordig anders. Daarom begreep ik haar angst niet zo en omdat ik zelf ook voor controle naar de tandarts moest, besprak ik dat met hem. Hij gaf aan dat haar kies er goed bij lag, die was er zo uit, zei hij.
“Dat doet die kaakchirurg met twee vingers in de neus!”
Mijn lief vond dat fijn om te horen. Maar overtuigd was ze niet. Dat werd ze pas nadat het voorbij was, de opluchting was enorm en de naweeën waren te verwaarlozen. Ik was daarbij en zij riep mij binnen bij de kaakchirurg, want ik moest na haar, voor een foto, vanwege gedoe onder een kroon.
Inmiddels loopt ze alweer dagen vrolijk door het huis en is ze weer die vrouw waar ik zo enorm veel van hou. Ze accepteert zelfs dat ik nu wat kribbig ben, omdat het ‘gedoe’ onder mijn kroon is omgezet in pijnscheuten.
Dat wordt weer een zenuwbehandeling!
