Elke dag geroosterd brood

Mijn lief is weer thuis. Na een lange dag van reizen met bus, vliegtuig, bus en ten slotte de auto, mocht ik haar afgelopen dinsdagavond weer in de armen sluiten. De hond was ook blij, die rende een rondje of vijfendertig door de huiskamer in een nog niet eerder gelopen record.

“Ik ben blij dat ik weer thuis ben!” zei ze.

Spontaan begon ik een liedje van Hans de Booij te zingen, iets aangepast: “Dan weet ik dat ze thuis is, dan weet ik dat ze thuis, thuis is!”

Haar stem had ze echter achtergelaten in het hotel op het Canarische eiland.

Omdat ze daar naast warme dagen ook warme nachten hebben, had ze elke nacht de airco in de slaapkamer aan. Dat bracht verkoeling, maar was een aanslag op haar stem, oren en alle holtes in haar hoofd. Ze sprak nu met overslaande stem, snotterend, hees en piepend in alle toonaarden.

Grappig voor mij, voor haar wat vervelender.

Maar dat is de tol die ze betalen moest voor een weekje naar de zon. “We hebben het heerlijk gehad, de hele week alleen maar niks gedaan. Eten, zonnen, wandelen, eten, lezen, zonnen, in slaap vallen op het strandbedje, zwemmen en allemaal onder het genot van verkoelende drankjes. ´´En elke dag geroosterd brood, heerlijk!” We hebben allebei drie boeken uitgelezen en qua eten leek het wel op de hoorn des overvloed.”

“Oké, voor nu een kopje thee dan maar, met honing?” Vroeg ik, om haar even te laten landen.

De honing smeerde haar keel goed genoeg om weer redelijk bij stem te zijn, ze praatte honderduit over hun belevenissen. Dat was weer even wennen voor mij want ik had net een hele stille week achter de rug gehad, ik zat in een soort retraite. 

In eigen huis.

Het zou voor mij nu makkelijk scoren worden om te zeggen dat wanneer mijn lief thuis is, zei de hele tijd praat en ik alleen maar luister. Dat zijn van die vooroordelen tussen mannen en vrouwen waarmee we elkaar zo graag mee plagen. Maar dan zou ik liegen. Want zij praat heus niet altijd. En als ik eens een opmerking maak als ze flink aan de klets zit, bijvoorbeeld wanneer er een vriendin over de vloer is, krijg ik meestal het volgende antwoord:

“De pot verwijt de ketel!”

En kruip ik weer in mijn schulp (maar niet heus). Ze vertelde verder, over bijvoorbeeld de Engelsen die daar aanwezig waren. Dat ze zo zuipen. En al ver voordat de buffetten geopend werden stonden de meeste hotelgasten al in de rij voor het restaurant. Zodra het geopend werd vlogen ze er als wolven op af (en dat is een belediging voor de wolf dacht ik op dat moment..). Allemaal bang om iets tekort te komen wat gezien de constante aanvoer een illusie was natuurlijk.

Graaien en gulzigheid is een lelijk nadeel van de welvaart waarin we leven.

Het zwembad bij het hotel werd voornamelijk bezocht want dat was het makkelijkst, daar waren ze van alle gemakken voorzien. En vanaf je strandbedje bij het zwembad keek je zo uit over de Atlantische oceaan. De avonden werden beneden in het hotel doorgebracht en kregen ze het nodige entertainment voorgeschoteld.

Entertainment waar deze twee dames niet van onder de indruk raakten.

“Nee, jij had dit allemaal niks aan gevonden.” zei ze. Dat streelt haar, achteraf haar mening bijstellen. Want ze wilde in eerste instantie met mij een weekje weg. Dat werd een stevig doch beschaafd debat, net zoals men momenteel in Den Haag debatteert. Het lijkt erop dat onze politici nu eindelijk in de gaten hebben dat het allemaal wel wat beschaafder kan, dat de meerderheid van het Nederlandse volk klaar is met dat op de man spelen, dat geschreeuw naar elkaar. Want een deel van de bevolking lijkt dit gedrag wel te kopiëren, op de Socials dan wel gewoon in de openbare ruimte.

Schreeuwend hun gelijk op te eisen.

Waardoor je uiteindelijk helemaal alleen komt te staan want tachtig procent van de bevolking vindt dit gedrag zwaar irritant hoorde ik van de week op de radio. Het is respectloos gedrag en daarom is het helemaal niet gek dat men enkele jaren geleden de Week van het Respect hebben bedacht.

Zodat we het respect voor anderen niet verliezen.

“Hebben jullie onderweg nog kunnen eten?” vroeg ik, toen ze even uitgepraat was. Nou, niet echt, ze hadden nog wel kunnen ontbijten maar daarna was het leven op koekjes en water. “En we zaten in dat vliegtuig allemaal dicht op elkaar, vijf uur lang waardoor even wat eten niet echt een optie was.”

Het leuke als je elkaar goed kent, is dat je dan op zo’n moment net de juiste snaar kan raken:

“Zal ik je een pannenkoek bakken?” vroeg ik.

“Ja!” piepte ze, “maar Ar, nee joh, ben je gek. Je gaat nu toch geen pannenkoeken meer bakken?” Even later zat ze lekker te genieten van een versgebakken pannenkoek. Met stroop. Ondertussen vertelde ik van mijn belevenissen die ik meegemaakt had in de week zonder haar.

Eigenlijk had ik niks meegemaakt.

Maar inmiddels heb ik wel de wetenschap dat mijn dame alles wil horen, dus ook als het niks bijzonders was. “Gewerkt, geslapen, hond uitgelaten en boodschappen gedaan op de fiets om jouw vliegreis iets te compenseren. Ik hoefde maar twee keer voor mijzelf te koken en de andere keren kon ik eten op het werk. En afgelopen maandagmiddag heb ik het huis schoongemaakt, van boven naar beneden heb ik gestofzuigd, de was gedaan, de Wc’s schoongemaakt, de was gestreken en opgeruimd, prullenbakken geleegd, gedweild en de badkamer schoongemaakt.”

“En ik heb een cadeautje voor je gekocht!”

“Eigenlijk was dat pas voor je verjaardag, maar gezien je belevenissen van afgelopen week maak ik dit jaar een uitzondering.” Ik liep naar de verstopplaats en overhandigde even later haar het cadeau. “Zie het als een Welkom Thuis cadeau.”

Het was een broodrooster voor 4 sneetjes!

Toen we al enige tijd in bed lagen begon ze ineens weer te praten:

“Oh verheug mij nu al op morgenochtend, op een geroosterd broodje jam!”