“Ja, ga maar naar je kamertje..!”
Dat roept mijn vrouw de laatste tijd steeds vaker wanneer ik aanstalten maak om naar boven te gaan, naar het kamertje waar ik mijn bureau heb staan, mijn computer, mijn muziek en nou ja, gewoon, mijn spulletjes. Ik zit daar nu eenmaal graag ‘mijn ding’ te doen.
Of ik zit daar gewoon naar buiten te staren.
Naar de wijkkatten die in tijgersluipgang over de randen van de schuttingen lopen, loerend naar de mussen die af en aan vliegen tussen de talrijke vogelhuisjes in de diverse tuinen of een bad nemen in de waterplassen op de schuurtjes. Of ik zie hoe de kinderen uit de buurt op de fiets af en aan fietsen van of naar hun school, huppelend en lachend omdat ze nog niet echt meedoen in de zorgen van de Grote Mensenwereld. Of ik zie langs het fietspad de mannen en vrouwen hun honden uitlaten en ondertussen zo nu en dan met elkaar in gesprek gaan over wat hen op dat moment bezig houdt. Daar kan ik dan naar turen en ondertussen luister ik naar muziek die ik leuk vind.
Het is mijn Mancave zeg maar…
Dat woord heb ik niet verzonnen hoor, Mancave. Dat is weer zo’n woord van deze tijd en soms loop ik daar dan wat achteraan te sukkelen met op mijn rug een boel onbegrip. Want een Mancave is niets minder dan een plek waar mannen hun hobby of favoriete bezigheden kunnen uitoefenen. Dat zegt die andere ‘wijsneus’ die onderhand ook al flink ingeburgerd is, Wikipedia. Deze kennis website voegt daar nog aan toe dat het meestal een zolderkamer of een garage is, ‘vaak helemaal ingericht naar de smaak van de man.. soms met eigen bar en TV!’
Pff…mag ik effe braken!
Vroeger heette dat gewoon ‘een hobby’ en je oefende dat uit waar er ruimte was. Dus stel dat je hobby Pitjollen was dan voerde je die hobby uit in de ruimte die er op dat moment beschikbaar was. Dat kon de woonkamer, het klompenhok of de duiventil zijn. Of waar moeder de vrouw de piepers aan het pitten was. Niks eigen ruimte! Men was al blij dat er überhaupt ruimte was!
Mancave…pffff… Ik noem het een product van De Arrogantie van de Welvaart!
Mijn kamertje stelt ook niks voor hoor. Ik deel het met twee kledingkasten en een boekenplank waarop wat naslagwerk en enkele ceedees staan. Aan de muur hangen foto’s van dierbaren, zowel de levenden als diegene die ons ontvallen zijn. Regelmatig kijk ik naar de foto’s van die laatste categorie en denk dan aan ze terug, toen ze er nog waren en toen het nog normaal was dat ze er waren.
Toen we ze nog niet misten zeg maar..
Want vaak gaat het om geliefden die té jong heengegaan zijn, geliefden die het ook verdienden om te genieten van het leven zoals het leven bedoelt is. Helaas besliste het lot anders. Ik denk dan ook aan alles wat ze inmiddels gemist hebben omdat ze er niet meer zijn.
Daar kan ik dan best treurig van worden…
Maar over het algemeen zit ik hier lekker, in mijn eigen ‘bubbel’ (ook zo’n trendy woord) te zitten zeg maar. Met mijn eigen muziek en mijn eigen gedachten zonder gestoord te worden door mijn vrouw.
Oef! Ja, dat klinkt heftig maar dat is het ook! Want mijn vrouw praat graag. Dat zegt ze ook van mij maar zij kan het toch nét even beter. En ik weet wanneer te zwijgen. Zij niet. En soms wordt dat praten van haar gestimuleerd door bijvoorbeeld een vriendinnetje van haar. Dan kakelen ze tegen de klippen op en kom ik er, figuurlijk gezien, niet tussen. Soms lukt het mij wel maar dan heb ik al minutenlang mijn vinger opgestoken en dan geven ze mij, meestal een zucht onderdrukkend en met een verveelde blik, wat spreekruimte.
En terwijl ik spreek gaan zij op hun telefoon gluren…
Maar het kan nog erger. Dan gaat het stormen hier in huis en geloof mij, daar is de storm Ciara niks bij! Want dan lopen hier geen twee maar drie vrouwen over de vloer! Dat komt nog wel eens voor, zo aan het begin van de avond, net nadat ik mij op de bank genesteld heb voor de TV. Want dan komt die andere vriendin, ‘zij van hierachter’, ook binnen en dan gaat het pas echt los! Ik grijp dan direct naar de afstandsbediening om de ondertiteling aan te zetten bij het programma zodat ik niets hoef te missen. Zij zitten dan meestal aan de eettafel te tokken en dat gaat over van alles. Over wat ze op werk beleefd hebben of over iets nieuws op kleding gebied of ze hebben het over interieurs.
Of er wordt flink geroddeld, daar zijn die lui van RTL Boulevard en Shownieuws nog kinderachtig bij!
Het meeste ontgaat mij en ik geniet extra van de service ‘ondertiteling.’ Zou de bedenker van het ondertitelen van een programma ooit zo op die gedachte gekomen zijn? Afijn, ik zat daar dus lekker in mijn eigen bubbel tot het rumoer verderop toenam. Hierdoor raakte ik mijn ondertiteling even kwijt en hoorde ik waar de opwinding over ging.
Over laarsjes in de aanbieding!
Die ene dame had ze al, mijn vrouw had ze net gekocht en die ‘van hierachter’ wilde ze passen want ze waren zó leuk, zó gaaf en zó goedkoop.
Die wilde ze nu dus ook!
Maar voor de zekerheid moest er wel even gepast worden en hop, daar gingen de laarsjes uit en hop daar gingen de andere voetjes in de laarsjes en hop, daar begon ze ineens heen en weer te lopen door de kamer, voor de TV langs…. En dat herhaalde zich nog een keer of vijf!
Mijn bubbel spatte uiteen en van pure ellende en stik chagrijnig zette ik de TV maar uit. Ze hadden het niet eens door dat ik naar boven was geglipt, naar mijn eigen kamertje.
En toen begreep ik ineens waarom mannen een Mancave hebben!
