Geschiedschrijvers

Geschiedenis schrijven. Dat is voor de meesten onder ons niet weggelegd. Ja, je eigen geschiedenis, die schrijft ieder voor zich maar het echte geschiedschrijven doen maar enkelen onder ons. Zo is het en zo hoort het. Zij hebben, zij krijgen een podium door hun functie, actie of omdat ze er op dat moment zijn.

Of ze creëren een podium en daardoor een plaats in de geschiedenis!

Zo waren wij afgelopen vrijdag, we schrijven 14 augustus in het jaar 2015, in Winterswijk. Voor de tweede keer, vorig jaar mochten we hier de uitvoering van Pink Floyd’s The Wall bekijken…beleven!
De dag was warm, drukkend warm en de plaats waar geschiedenis geschreven zou worden was de steengroeve. Deze (kalksteen) groeve ligt in de zomermaanden enkele weken stil en sinds 2010 mag hier dan theater gemaakt worden. In de open lucht, onder de meteorenzwerm Perseïden en tussen de ruim 30 meter hoge rotsen: kaal aan de ene zijde en wild begroeid aan de andere zijde waardoor je je in een andere wereld waande.

Hier werkte men aan de geschiedschrijving van de Gemeente Winterswijk en ver buiten haar grenzen. In de afgelopen week kregen ruim elf duizend mensen de gelegenheid om getuige te zijn van het muzikale dansspektakel Symfonia II, neergezet door ruim 450 amateurs/ vrijwilligers en zo’n 15 ‘profs’. Mensen zoals jij en ik, zonder realityshows en onbekend bij lieden als Albert van der Linden of Evert Santegoeds…Een verademing!

Al vanaf de parkeerplaats merkten wij dat we welkom waren en dat gevoel werd met elke meter die we moesten lopen naar de groeve alleen maar sterker. We werden gedragen door vriendelijkheid! Tijdens de afdaling ontmoetten we ‘de Mannetjes’. Vijf vrolijke creaturen die onze reis een magisch tintje begonnen te geven, we waren onderweg naar een andere wereld, de wereld van muziek, dans, theater….naar Symfonia II, van Bach tot Van Buuren, onder regie van Jasper Korving en onder muzikale begeleiding van het Eerst Achterhoeks Metropool Orkest (200 regionale muzikanten, percussionisten en zangers!), onder bezielende leiding van Gerben Kruisselbrink.

Ons enthousiasme steeg met elke meter die we dalen moesten.
De sfeer was goed. Het weer was goed. Alles was perfect. Het publiek had er zin in, gevoerd door het enthousiasme van de mensen die het allemaal bewerkstelligd hadden. Enthousiasme, achter de bar, achter de balie van de snacktent, achter het loket van de muntverkoop, kortom, overal om ons heen. Zelfs een bezoekje aan het toilet was een feestje want ook daar stonden vrolijke mensen die je de weg wezen én je attendeerden op opstapjes of andersoortige oneffenheden (“Grote plas of kleine plas?” die zo’n ruig terrein nu eenmaal met zich meebrengt.

Voor aanvang van het grote spektakel zagen en hoorden wij prachtige pianoklanken van Eline Smit. Zij speelde stukken uit o.a. Satie, Rachmaninoff en Chopin. Over geschiedschrijvers gesproken!

De avond was in drie delen opgesplitst; dag, schemer en nacht. We vlogen door muziekstijlen. Rustig met ‘Air’ van Johan Sebastian Bach tot Thalys-achtige snelheden van de muziek van Van Buuren en Tiësto. Of ‘Whiter shade of Pale’ van Annie Lennox, ‘Take me to Church’ van Hozier, ‘Russians’ van Sting, ‘Skyfall’ van Adèle en de klassieke stukken zoals ´La Mamma Morta´ van Maria Callas, ´Nessun Dorma´ uit de opera Turandot, ´Dance Macabre´ van Camille Saint Saens of de vrolijke klanken van de ‘Lambada’ van Kaoma of ‘Conga’ van Gloria Estafan.

En nog zoveel meer. De creativiteit in muziek, dans, zang, licht en rookshow was overweldigend. De dans, galante mannen die charmante dames deden zweven in de lucht, zwieren, zwaaien, op elkaar ingespeeld alsof ze al jaren samen dansten. We kwamen ogen en oren tekort.

Maar ook de vertellingen tussen de bedrijven door voedde onze geest. We werden bijvoorbeeld gewezen op ons rusteloos zijn. Waarom zijn we zo rusteloos? De verteller leerde ons een nieuw woord: rustvol. Vol overgave genieten van al het moois wat om ons heen te zien is. Leren kijken, opmerken, er oog voor hebben.. voor wonderen! Verwondering.

En we genoten. Vol overgave. We gaven ons over aan wat men ons voorschotelde. Er waren momenten van bezinning, soms tot tranen geroerd. Maar ook de lach werd niet vermeden, kolderieke situaties die heel slim ingepland waren deden ons met regelmaat bulderen. En dan waren er nog de kippenvel momenten. De een na de andere volgden elkaar in rap tempo op. We zagen hier creatieve mensen en dat kwam tot uiting doordat anderen die creativiteit eruit wisten te halen. Gewoon meegenomen in een auto, fiets, vrachtwagen of heftruck naar een 240 miljoen jaar oude steengroeve en getoond aan ons waardoor wij even onze zorgen konden vergeten, even niks, even echt mens te zijn zoals het eigenlijk hoort…

Ik ben net de 50 jaar gepasseerd, ben nuchter en heb best wel veel meegemaakt. Maar toch werd ik hier telkens weer enorm verrast en a- ritmisch als ik ben drong het ritme van de muziek mijn lichaam binnen. Ik dacht aan mensen die klagend door het leven gaan, iets wat ik verafschuw. Maar nu, geïnspireerd door het enthousiasme om mij heen wist ik het ineens: Klagen doe je maar als je dood bent!

Na de finale dronken we nog wat en werd er nagepraat. Veel nagepraat want er was zoveel te bespreken, zoveel indrukken moesten immers verwerkt worden. Toen we terugliepen in de donkere nacht, omhoog vanuit de groeve richting de ‘gewone’ wereld werden we opnieuw verrast door de medewerkers van de avond. We werden bij geschenen met lampjes om niet te struikelen op het woeste pad wat ons naar boven leidde, toegesproken met de woorden “Bedankt voor uw komst en wel thuis!” Boven in de groeve werden we alweer gewezen op het evenement voor volgend jaar: Midzomernachtdroom van William Shakespeare. Ik kan niet wachten!

Dik twee uur later waren we weer thuis. We waren getuige van geschiedschrijving pur sang! Moe maar tevreden vielen we in een diepe slaap maar in de sluimerstand moest ik nog even denken wat de regisseur van dit spektakel, Jasper Korving, mij toevertrouwde tijdens het napraten toen ik hem complimenteerde met alles wat wij gezien, gehoord en meegemaakt hadden:

“Tja, je moet er van houden..”.

Je gaat er van houden!!
Alle medewerkers hartelijk, hartelijk bedankt voor deze fantastische avond!

Auteur: Arjen Veldhuizen

Schrijverijtjes van Muis: Hallo, ik ben Arjen Veldhuizen en mijn roots liggen op Terschelling waar ik in 1964 ter wereld kwam (eigenlijk in het St. Jozef ziekenhuis te Harlingen maar mijn ouders woonden op het eiland). Ik ben getrouwd met Janet en wij hebben samen(gesteld) 4 zonen, Youri, Bas, Sven en Sil. Sinds mei 2020 zijn wij de trotse Oma en Opa geworden van kleindochter Roméline, dochter van Jorinde & Youri! Op de Lagere school kwam ik er al achter dat ik iets met schrijven had, als puber kwam het al meer tot uiting en eigenlijk tot op de dag van vandaag heb ik ‘schrijfdrang’. Op deze website staan schrijverijtjes, Muizenstaartjes zoals ik ze noem, over zaken die mij bezighouden en die ik in de afgelopen 7 jaar aan Facebook toevertrouwd had en teksten die ik schrijf voor Hoemannendenken.nl en OldambtNu.nl. Ik schrijf soms luchtig, soms wat inhoudelijker en laat mij graag inspireren door mijn omgeving. Hieronder staan al mijn teksten die ik vanaf begin 2011 geschreven heb, dus hoe meer je naar beneden scrolt hoe langer geleden. Veel leesplezier!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.