Mijn handen jeuken om opnieuw te schrijven over de ‘Corona-ontkenners’ maar ik doe het niet. Ik heb een leven en laat dat leven niet meer beïnvloeden door een clubje betweters, ‘flat earthers’, doemdenkers, trollen, populisten en complotdenkers die onze democratie proberen te ontwrichten met hun doemscenario’s over de crisis. Een crisis die niet alleen ons verwende landje getroffen heeft maar de hele wereld! Een crisis die ons even met beide benen op de grond gezet heeft. Een crisis die onze hulpverleners (waaronder ook de politie!) op hun tenen deed lopen maar die nu geconfronteerd worden met halve zolen die níet meer met twee benen op de grond staan!
Het sop is de kool niet waard.
Telkens als ik weer van die loze berichten voorbij zie komen doe ik mijn ogen dicht en roep hardop: “Niet op reageren, ze zijn in de minderheid! Wij, het gezonde verstand, zijn nog steeds met meer!” Soms helpt het na één keer hardop roepen maar zo nu en dan delen ze zo ontzettend veel onzin dat ik het een paar keer achter elkaar tegen mijzelf moet zeggen. Hardop!
Om daarna weer vol positieve energie verder te gaan.
Maar ik heb het ook veel te druk. Dat is op zich een goede remedie om niet 24/7 op Social Media van alles te delen. Of als je iets deelt, lees dan eerst even de inhoud in plaats van alleen de titel van het stuk. Maar dit even terzijde, ik had immers beloofd het er niet meer over te hebben.
Ik kom tijd tekort.
Ik heb het namelijk te druk met het temmen van mijn hamster. Of beter gezegd, de hamster in mij. Ik ben daarmee begonnen na het lezen van een artikel van twee (kinder-)artsen, de heren Kreier en Biezeveld, die een verfrissende theorie hadden over waarom de mens zich zo volvreet. De theorie verklaart waarom ik soms van die vreetbuien heb. En waarom ik steeds op zoek ga naar zoetigheden in huis.
Zelfs mijn meloen zoete vrouw wordt soms gek van mij!
Maar het artikel verklaarde veel. Er zit namelijk een hamster in je hoofd! Deze hamster heeft ook een naam, Hypothalamus. Hypothalamus laat je steeds aan eten denken en stuurt je naar de chips, de koekjes of de chocola. Of naar de frituur mocht het gaan om een vetzuchtige hamster. Daarnaast regelt hij ook wanneer je moet vechten, vluchten en paren. Paren? Ja, dat is een ouderwets woord voor voortplanting of gewoon puur seks voor de lol, ook een goede remedie tegen het continue delen van onzin op Social Media.
Een druk hamstertje dus!
Natuurlijk heeft de mens ook nog een eigen willetje. Dat stukje ‘eigenwijs in je hoofd’ noemen ze de prefrontale cortex, in de volksmond ook wel ‘Cor’ genoemd. Cor is een beslisser. Cor hakt knopen door. Dat kan in je voordeel zijn maar ook in je nadeel natuurlijk. Als ik naar mijzelf kijk is het meer in mijn nadeel. Want Cor heeft mij al regelmatig chocola doen laten eten terwijl het eigenlijk niet goed voor mij is. Of als ik voor de vriezer stond mij net dat zetje gegeven om toch die magnum te pakken.
Ook al was het een mini exemplaar..
Het kan ook zijn dat Cor jou ineens de opdracht geeft om weg te lopen bij de vriezer om een glas water te drinken. Dan is het in je voordeel en komt het limbische systeem, de ‘lobbyist’ volgens de schrijvers, om de hoek kijken want die geeft je dan het goede gevoel. Dat het je gelukt is ‘nee’ te zeggen tegen het ijsje. Maar het nadeel in dit geval is dat je dus niet dat heerlijke chocolade ijsje kan proeven, dat je niet met je tanden het knapperige chocola breekt en vervolgens weg kan zwijmelen in het witte roomijs… Ja, Cor zet je aan tot keuzes maken in je leven. Naast die keuzes regelt hij ook je sociale gedrag. Hij maakt dus de beslissing of je een neerbuigende discussie in de winkel begint over de genomen corona maatregelen met de winkelmedewerker of hij beslist dat je de winkelmedewerker bedankt voor zijn inzet waardoor jij en ik redelijk veilig nog kunnen winkelen.
Dus negatief of positief ergens tegenaan kijken.
We weten inmiddels van de verhalen dat de prefrontale cortex nog te vaak negatief gebruikt wordt, helaas. Dat snap ik niet want hij geeft je de (eenvoudige) keus of je goed of slecht gaat handelen. In slim of in dom, het is maar hoe je ernaar kijkt. Bijvoorbeeld door je gewoon aan de 1.5 meter afstands-regel te houden in plaats van je ertegen verzetten. Ik hou mij eraan er gewoon aan en zo nu en dan, als het zo uitkomt, veer ik mee met mijn omgeving. Noodwet of niet.
Want, er zijn geen problemen. Er zijn mensen.
Deze tegelwijsheid hangt al jaren bij mijn ouders aan de muur en ik kom er steeds meer achter dat het klopt als een zwerende vinger. Maar goed, ik zou het er niet meer over hebben had ik je beloofd. Daarom weer even terug naar de hamster in mijn hoofd. Want er is een manier om hem koest te houden zodat hij niet in de stress raakt. En die manier is heel simpel: ga zelf lekker koken! Zoek een recept van Gordon Ramsay of Jamy Oliver, koop alles vers en ga lekker aan de gang in de keuken. Hamstertje Hypothalamus houdt zich nu rustig want hij weet dat er eten aan gaat komen. Natuurlijk is de kans dat er iets mislukt waardoor het feest niet doorgaat maar dan ben je gepermitteerd om toch maar even naar de snackbar te gaan.
Onder de noemer ‘overmacht’.
Ik kan wel redelijk koken alleen laat de hamster mij teveel eten. Maar daar heb ik een oplossing voor gevonden! Heel actueel!
Ik pas de 1.5 meter-regel toe in ons huis! Dan kan ik niet meer bij de koel-vrieskast combinatie waar het ijs ligt of bij de lade waarin chips en andere lekkere dingen liggen.
Slim he!
Daar heeft die hamster niet van terug!
