De langste dag ligt alweer achter ons en dat brengt mij altijd even in mineur. Want de dagen worden daarna weer korter, eerst zijn het maar enkele minuten, maar in augustus praat je dan al over twee uur korter.
Het zou verboden moeten worden!
Nu blijf ik niet lang in mineur hoor, na een paar dagen is dat gevoel ook wel weer weg. Toch steekt het zo nu en dan de kop op, bijvoorbeeld wanneer het somber weer is. Het zit gewoon in mijn genen. Mijn moeder had er ook last van. Die kon er echt chagrijnig van worden. Maar voor hetzelfde geld had ze dan gewoon last van de maanstonde en verwarde ik dat met de mineur van de langste dag.
Vroeger werden niet alle gevoelens en kwaaltjes besproken.
Of ze had gewoon last van mijn puberhumeur. Maar die langste dag, 21 juni, werkt op mij door. Niet dat voor mij nu de zomer afgelopen is hoor, maar meer omdat het vroeger donker is, heb daar niks mee. Het voorjaar is mijn favoriet. Dat alles weer ontluikt en tot leven komt. De egeltjes komen weer onder hun tuintegel vandaan, iets na 4 uur s’ nachts begint de eerste vogel al te zingen en boven ons vliegen de ganzen luidruchtig in toom over ons heen.
En de bloesem bloesemt zich een uitweg en al het groen kleurt het palet alle kleuren groen.
Ja, ja, dat voorjaar inspireert mijn dichterlijke vrijheid. Wellicht komt dat omdat flora en fauna allebei hun best doen de liefde te bedrijven en te verspreiden, om alles weer op te starten. Denken wij, mensen, dat het begint bij geboorte, vervolgens verder gaat in de gradaties peuter, kleuter, tiener, puber, jongvolwassene, volwassene, pré-pensionada, pensionada en bejaard en dan pas de overgave naar de Eeuwige Jachtvelden, de natuur begint elk jaar weer opnieuw aan de strijd. Strijd ja, want makkelijk is het nu ook weer niet.
Zowel voor de natuur als voor de mens.
Onderhevig aan natuurlijke vijanden, ziektes of oorlogszuchtige partijen, het houdt niet op en helemaal niet vanzelf! Maar de langste dag ligt achter ons en ik heb daar gewoon, net als alle voorgaande jaren, even last van. Ik sta hier wel alleen in. Mijn vrouw is ook van het voorjaar maar loopt niet weg voor de periode na 21 juni. Integendeel, zij verheugt zich er nu al op dat het s’ avonds eerder donker gaat worden, dat de gordijnen weer gesloten kunnen worden en de kaarsjes weer aangestoken.
Ik voorzie weer lange brand- en sluitrondes.
Maar zover is het nog niet. Want de zomervakantie staat voor de deur, of sterker nog, is al deels begonnen. Zowel voor de zogenaamde ‘boomers’ of al die mensen-met-niet-schoolgaande-kinderen. Ook elke keer een terugkerende strijd voor veel mensen, want waar gaan we heen, wie (willen) gaat er mee, blijven we in eigen land of gaan we naar het buitenland, gaan we vliegen, met de trein of met de auto en hoelang willen we eigenlijk weg?
Want één keer per jaar op vakantie is voor veel mensen al heel lang geleden.
Dat is iets van vroeger. Ver na het bermtoerisme en nog voor de welvaart waar we nu in leven. Je kan ook zeggen dat men toen niet zoveel vrije tijd had als nu. Want we zijn met zijn allen een stuk minder gaan werken omdat we vrije tijd steeds belangrijker zijn gaan vinden. Momenteel hebben we bijna net zoveel parttimers als fulltimers aan het werk waardoor het ook niet raar is dat we op heel veel fronten een tekort aan mensen hebben op de werkvloeren.
En dat tekort zal voorlopig nog wel even aanblijven.
Die vrije tijd wordt op verschillende manieren ingevuld. Sowieso door er te zijn voor de kinderen. Niet alleen voor de moeders maar ook de vaders hebben inmiddels hier een taak in gekregen, de papa-dag is al aardig ingeburgerd. En wij 60- plussers maken daar weer de bekende grapjes over:
‘Oh, dus de rest van de week ben je geen papa?’
Flauw natuurlijk. Want het is mooi dat het er is. De tijd van ‘Wie is toch die man die steeds op zondag het vlees komt snijden?” is voorbij, de tijd dat vaders de hele week aan het werk waren en van parttime nog nooit gehoord hadden. Aan de andere kant, papa ben je natuurlijk je hele leven. Je verantwoordelijkheid begint al vanaf het moment van eh.. de Oerknal en het eindigt nooit. Wat voor een vader je ook bent, je blijft verantwoordelijk.
Maar één keer per jaar op vakantie is ouderwets.
Tegenwoordig moeten we minimaal twee keer per jaar weg. Plus al die weekendjes of midweekjes, dat doen we dan wel weer fulltime. Ik ontkom daar ook niet aan want mijn vrouw regelt dat over het algemeen. Naast weekendjes naar mijn vader op Terschelling of naar de kinderen in Den Haag, pakken we ook onze ‘B&B momentjes’ mee. Dan verval ik altijd in rollenspellen, mijn favoriete bezigheid, en zeuren we net als die lui in het tv- programma waar B&B eigenaren elkaar bezoeken én bekritiseren: “Ik mis een haakje voor de handdoek in de douche.” of “Er zit geen stopcontact naast het bed.
Of: “Bah, die koffie smaakt chemisch.”
Een beetje koffieliefhebber weet welke ‘koffie’ ik hier bedoel. Maar klagen moet kunnen toch, zo hebben we allemaal wel wat te zeiken. Wij betalen vervolgens wél het hele bedrag want dat hoort er nu eenmaal bij. Maar om terug te komen op het onderwerp vakantie vieren, wij gaan één keer per jaar echt op vakantie.
Nou, echt?
We gaan elk jaar naar Terschelling en voor mij is dat mijn thuis. Mijn vrouw gaat dan echt op vakantie. Voor de goede orde, ik ook. Even niks. Nou ja, wel even het gras maaien bij Pa. En ja, ik pak de ramen ook wel even mee want we zijn er nu toch. Maar ik geniet er wel van hoor, even bij Pa zijn, mijn zus weer in de ogen kijken en ouwe bekenden tegenkomen.
Maar als we weer naar ons huis in Groningen gaan is het ook weer goed en begint het weer van voor af: waar gaan we volgend jaar vakantie vieren!
