Mijn vader zit al 43 jaar bij dit mannenkoor en is er nog steeds vol van. Niet alleen hij, maar alle (bijna 60) leden, zijn super fanatiek en zingen het hoogste lied. Ze noemen zich de ‘West Aleta Singers’, vernoemd naar het Amerikaanse schip West Aleta welke in 1920 nabij Terschelling verging.
Inclusief de lading: wijn, whisky, balen rijst, kisten met haring en andere stukgoederen.
De heldhaftige bemanning van de reddingboot ‘Brandaris’ wist 42 opvarenden te redden. Vlak daarna brak het schip in tweeën waardoor de lading overgeleverd was aan de grillen van de zee. Tot grote vreugde van de eilanders natuurlijk want een deel van die lading spoelde aan op het strand. Waarschijnlijk was dat de reden dat bergers ‘maar’ 15000 van de 35000 wijn en whiskyvaten wisten te bergen.
Menig keel werd sindsdien op het eiland gesmeerd.
En van dat spul kon je goed zingen en dat beviel de eilanders wel. Jaren later, in het jaar 1974 besloot Jan Jonker de West Aleta Singers op te richten, precies 50 jaar geleden. Het repertoire was in hoofdzaak shanty’s, zeemansliederen die men tijdens de werkzaamheden zong op de zeilschepen. Voor de arbeidsvitaminen, maar ook voor het ritme van die werkzaamheden. De Shantyman zong de coupletten en de bemanning het refrein.
Vierstemmig!
Dat het shanty genre populair is, weten we. Overal in het land kun je shantykoren vinden. Ook hier in Winschoten beschikken we over een koor, het Shanty koor Maritiem waar een oom van mijn vrouw al 27 jaar lid van is. Maritiem heeft dit jaar ook een mooi jubileum te vieren, namelijk haar 30- jarig bestaan, ook al zo’n mooie mijlpaal. Het verschil tussen deze twee koren is dat de West Aleta Singers naast shanty’s, ook geestelijke, populaire en klassieke liederen zingen. In allerlei talen en dialecten. En als ze de taal niet machtig zijn dan leren ze het wel fonetisch te zingen, maar dat doet niets af aan de geestdrift om te zingen. Maar al die mannen in al die koren hebben allemaal een ding gemeen: enthousiasme! Het is dan ook begrijpelijk dat er heel veel leden tussen zitten die al hun halve leven lid zijn van de club.
Menig vereniging zou daar heden ten dage jaloers op zijn.
Maar het koor waar mijn vader in zingt bestaat dus 50 jaar en dat vieren ze dit weekend met maar liefst drie concerten. Dat optreden nemen ze heel serieus want er werd de afgelopen weken niet één keer in de week gerepeteerd maar twee keer! Na de generale repetitie van afgelopen donderdag was vrijdagavond de aftrap, het concert voor de donateurs én, wat een ontzettend goede actie, voor de bewoners van het verpleeghuis De Stilen via een live- stream. Zaterdag mochten ze even rusten om vervolgens vandaag, in de ochtend te zingen voor de gezamenlijke kerken en vanmiddag voor de resterende liefhebbers van dit genre.
Wij mogen er vanmiddag bij zijn.
Dan zien we mannen van allerlei pluimage, ieder met zijn eigen achtergrond én levensverhaal. Van jong tot oud, van slager tot bouwvakker, van leraar tot administratief medewerker en van middenstander tot dokter, een prachtige doorsnede van de samenleving. Door die variatie is het een hele solide vereniging en dragen ze samen de lasten en de lusten. Zo hebben ze een kringloopwinkeltje gestart en als er vanwege een optreden wat opgebouwd, verbouwd of geïnstalleerd moet worden pakken ze dat gezamenlijk op. Zo zelfredzaam zijn deze heren wel en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze al 50 jaar bestaan.
Aan dirigent Sjoerd de Boer de taak om er een melodieus geheel van te maken.
En dat doet hij met succes, samen met vijf zeer muzikale dames! De dames begeleiden de mannen met hun accordeons of met de piano waarmee er nog meer kleur wordt gegeven aan de liedjes. En over dames gesproken, dat die mannen al jaren dat kunstje kunnen uitvoeren komt ook doordat hun partners er achter zijn gaan staan. Dat ze hem ‘zijn hobby’ gunnen. Zo stond mijn moeder er ook altijd in, was ze net zo enthousiast over het koor als mijn vader. Ze draaiden thuis ook vaak een ceedee van de club en zongen dan samen, tijdens hun eigen bezigheden, mee met de liedjes.
Of ze ging mee naar de concerten.
Daarom was het ook zo mooi dat we op haar crematie het door mijn vader solo gezongen ‘Kyrie’ konden laten horen waar mijn moeder zo gek op was. Maar ook het prachtige ‘Schylgerlân’, met op de achtergrond foto’s van het voorbije leven.
Liederen die troost gaven.
Want naast alle optredens werd er ook op verzoek opgetreden. Met name wanneer het koor een uitvaart mocht begeleiden staat mij de kracht van die liederen bij, voelde je de troost van prachtige, ingetogen gezongen liederen waarmee de ruimte zich vulde. Die liefde voor het koor zag je ook bij de andere partners van de koorleden. Overal waar het koor optreden moest, volgden de partners. En dat overal was ook overal, onder andere hebben ze opgetreden op het eiland Helgoland, in de havens van Rotterdam, Franeker, tijdens Sail in Delfzijl en Den Helder, Emden, België, Praag, Engeland en Noorwegen. Hoe vaak hoorde ik niet van mijn vader dat het gezelschap laat terugkwam van zo’n reis en dat ze dan met een zelf geregelde boot, onder andere met het schip de Regina Andrea, teruggingen naar Terschelling. Uiteraard met een natje en een droogje waarmee het een super gezellige overtocht werd.
Die hebben meer gezien van de wereld dan ik, besef ik mij nu.
Zodra ze ergens bij ons in de buurt zongen dan probeerde ik er altijd wel even heen te gaan want dan zag ik mijn ouders weer even. Het even elkaar zien en bijkletsen en ondertussen genietend van de optredens. Het laat maar zien dat de liefde voor dit koor niet alleen oversloeg op de partners. Ook bij de kinderen. En bij ons sloeg zelfs de vonk ook over op de kleinkinderen want die zingende opa vinden ze ontzettend leuk en sommigen zingen zelfs enkele liedjes al mee.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Mijn vader zingt al bijna 90 jaar.
Het wordt een mooie middag!
