Altijd uitgaan van het goede in de mens is een van de dingen die mij staande houden. Die gedachte kreeg ik mee van mijn ouders en dat houdt mij nog steeds op de been. En zo hoort het ook. Als kind moet je kunnen opgroeien in de wetenschap dat de mensen om je heen te vertrouwen zijn, zodat je later een stabiel leven kan opbouwen. Wanneer je dan volwassen bent, wil het nog wel eens voorkomen dat het vertrouwen in de mens behoorlijk geschaad zal worden. Bij de een komt dat vaker voor dan bij de andere, maar je zal er zeker mee in aanraking komen.
Zo zou het moeten gaan.
Want als volwassene zou je jezelf beter moeten kunnen verweren, leer je in de loop der jaren wel je mannetje te staan en lukt het over het algemeen de klap die het geschonden vertrouwen teweeg heeft te gebracht, te incasseren. Met die les die je daar dan weer van leert, kun je dan weer verder, mits er geen invloeden zijn waar je als mens dan weer ónder invloed van kan raken waardoor je het allemaal niet meer zo scherp kan zien.
Kinderen horen zo lang mogelijk kinderen te blijven!
Helaas weten we al jaren dat de realiteit totaal anders is en dat het vertrouwen van vele kinderen toch geschaad zal worden, veroorzaakt door allerlei omstandigheden waar kinderen aan blootgesteld worden. Een verschrikkelijke realiteit! Scheidingen of huiselijk geweld maken het leven van kinderen er niet makkelijker op. Dat zouden we ons allemaal moeten kunnen voorstellen want we zijn immers allemaal kind geweest. Als kind wil je geen gedoe om je heen, hoort het thuis veilig te zijn en is de enige ruzie die je voert met je broer of zus. In theorie zouden opvoeders structuur in huis moeten brengen door het toonbeeld te zijn van veiligheid en vertrouwen. Vertaald is dat gewoon de liefde voor het kind.
In theorie.
Maar we weten dat de praktijk anders is en dat het verdomd moeilijk is om die veiligheid en het vertrouwen te handhaven als ouders. Laat ik mijzelf als voorbeeld nemen. Als vader van drie kinderen heb ik destijds ook het vertrouwen van mijn kinderen geschaad, door te scheiden van hun moeder. Dat was voor de jongens een enorme klap, want in hun ogen hoorde het niet, ondanks dat ze ook wel zagen dat het de beste oplossing was. Misschien hielp het wel doordat ik mij zo inleven kon ik hun gemoedstoestand, waardoor zij het uiteindelijk hebben kunnen accepteren en de rust en het vertrouwen in mij weer terugvonden.
Het leven gaat zoals het gaat, maar het opvoeden van kinderen gaat niet altijd over rozen.
Eigenlijk zou ik deze week willen schrijven over al het leed wat zich momenteel af aan het spelen is in Gaza, wilde ik een klein steentje bijdragen aan de rode lijn die afgelopen zondag getrokken werd in Den Haag door mensen die het ook niet meer aan kunnen zien hoe kinderen enorm lijden onder het oorlogsgeweld. Honderdduizend mensen gingen de straat op, waaronder mensen die nog nooit gedemonstreerd hadden, maar nu toch de behoefte voelden na het zien van de dramatische beelden die dagelijks tot ons komen. Zoveel leed kan een mens niet dragen.
Maar de trieste gebeurtenissen dichter bij huis dwongen mij anders…
En mij niet alleen. Dat begon afgelopen zondagmiddag nadat ik een Amber-alert binnenkreeg op mijn telefoon. Het had direct mijn aandacht, want het ging om kinderen, om de 8-jarige Emma en de 10-jarige Jeffrey uit Beerta. Op de foto zag ik grote broer en zusje in hun element, gefotografeerd op een gelukkig moment in hun nog zo jonge leven, vrolijk, lachend en gek doen zoals het hoort bij een kind.
Het Amber alert schreeuwde om hoop.
Vanaf dat moment hield het mij en iedereen in mijn omgeving bezig. Om de haverklap ververste ik het nieuws op mijn telefoon en hoopte ik elke keer hartgrondig dat er zou staan: ‘Emma en Jeffrey in goede gezondheid aangetroffen.’ Want het zijn kinderen en die moeten niet de dupe worden van een strijd die tussen de ouders gestreden werd, een strijd die helaas in vele huishoudens gestreden wordt.
Een strijd die buiten de kinderen om gevoerd zou moeten worden!!
In de nacht van dinsdag op woensdag werd ik iets na middennacht wakker en keek ik even op mijn telefoon. Opnieuw hopend op die verlossende woorden. Maar niets bleek minder waar, het ergste scenario werd waarheid: er was een auto gevonden in het water.
Mijn slaapkamer vulde zich met spoken….
Slapen lukte niet meer. In mijn hoofd speelde zich de dramatische beelden zich af, beelden die ik niet gezien kon hebben, maar beelden die iedereen bedenken kan. Telkens probeerde ik het los te laten, maar mijn gedachten lieten zich niet misleiden en bonkten mij weer wakker op het moment dat ik weer in slaap zou vallen. En ik was in conclaaf met mijzelf: moest ik mijn vrouw niet wakker maken om het te vertellen? Want het delen van wat je dwars zit of in dit geval, het enorme verdriet dat hier achter zit, zou de pijn immers enigszins kunnen verlichten.
Ik liet haar slapen.
De dagen erna werd dit afschuwelijke drama bevestigd. Heel het land rouwde mee, woorden schoten tekort, woorden blijven tekortschieten want dit drama zou normaal niet bedacht zijn geweest.
Maar wat is normaal?
Schreef ik hierboven nog dat het goede in de mens mij altijd staande heeft gehouden, dat is sinds vorige week behoorlijk aan het wankelen gebracht. Het kwaad dacht te winnen. Ik, en ik denk velen onder ons, leven ontzettend mee met de achterblijvers, de moeder, de halfbroer van Emma en Jeffrey en alle familie en vrienden om hun heen. Maar óók met de familie van de vader, laat dat heel duidelijk zijn, want voor hen is het net zo’n inktzwarte gebeurtenis, zij hielden ook van Emma en Jeffrey!
Over het goede gesproken: de woorden van de 16-jarige Kiki Toll, dat meisje uit ‘Over mijn lijk’, laat ik weer even voorbijkomen. Kiki gaf op haar sterfbed ons een boodschap mee:
“En als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van.”
Maar het blijven slechts woorden, woorden die never nooit het gat kunnen vullen wat het verlies van deze kinderen achterlaten….
