Dit weekend was er voor mij geen strand of verkoeling op een lekker terrasje langs het water. Nee, er moest geklust worden! Om precies te zijn in mijn Leidschendams flat. Heel slim om dat te plannen in het tot nu toe warmste weekend van het jaar…Eerder die week was ik ook al de klos want ik moest aan de slag in Winschoten, om precies te zijn in de voor- en achtertuin. Dat is het nadeel van twee woningen, je bent nooit klaar. Een gedeelte van de achtertuin moest bouwrijp gemaakt worden voor een brandhout-opslag. We hadden namelijk een partijtje hout op de kop getikt maar dat moest natuurlijk wel een droog plekje krijgen. En ondergetekende wist dat wel te bouwen. Tenminste, in mijn hoofd wist ik het wel maar de praktijk bleef beperkt tot het verwijderen van twee coniferen en een vierkante meter grind.
Ja, dat is al best veel!
Dan de voortuin. Daar kon ik niet onderuit want mijn geliefde had een afspraak gemaakt met de overbuurman en zijn dochter. Zij hadden namelijk aangeboden ons te helpen met, daar zijn ze weer, de coniferen uit de voortuin te trekken. Deze groene afscheiding was al jaren een sta in de weg van onze tuin en naar ik begrepen heb waren er al Kamervragen over gesteld. Er zat niks anders op dan de schep in de grond te zetten alleen was een schep niet genoeg omdat de boompjes behoorlijk geworteld waren.
Daarom namen we de hulp van ‘de annerkaant’ van harte aan!
Dinsdagmorgen kwam Sandra, de dochter, op haar Shibaura ST 320 trekker mét maxi loader. Dat is geen kattenpis maar het serieuzere werk en geloof me, ik was diep onder de indruk toen dit stoere wichie de straat in kwam rijden. De trekker werd in positie gezet en vervolgens stapte ze op het kraantje wat achterop de trekker gemonteerd zat. Ze bespeelde de joysticks van de kraan alsof het een piano betrof, ondertussen geconcentreerd luisterend naar de aanwijzingen van haar vader. Een uur later lagen de coniferen op straat en reed ze weer huiswaarts. Haar vader gooide nu een bladblazer op zijn rug en blies al het verloren zand van de wortels weer keurig de tuin in.
Toch wel handig, die dingen…
Vervolgens gingen we een aanhanger halen om het groen af te voeren en tegen de middag was de operatie Voortuin achter de rug. Ik was dus mooi op tijd voor mijn middagdutje. Mijn geliefde appte nog hoe ver we waren waarop ik terug appte dat we goed op weg waren… En legde mijn vermoeide lichaam ter ruste op de bank en droomde ik weg met alle indrukken van die dag (ochtend..).
Afgelopen weekend moest ik dus aan de bak in mijn flat. De klus bestond voornamelijk uit verfwerk. Vrijdag was ik al begonnen met schuren en daarna kon ik eerst gaan schoonmaken want alles was wit geworden van de stof. Zaterdag nam ik eerst de voordeur onder handen en zondag was voor het grovere werk, de muren witten. Op een gegeven moment had ik zo de smaak te pakken dat ik ook nog even de helft van de woonkamer meenam in mijn strijd, van bruin naar wit.
Het zag er ineens een stuk frisser uit!
Klaar is het nog niet. Er wachten nog enkele deuren die nu blauw zijn. Volgens mij was dat een populaire kleur in de jaren ’80… Tijdens het schuren kwam de kleur oranje tevoorschijn. Dat was volgens mij een populaire kleur in de jaren ’70…
Ja, tijdens het verven van een huis kan je een behoorlijke geschiedenis tegenkomen. Maar ook tijdens het tuinieren want die Groningse coniferen zijn er ooit ingezet omdat ze toen in de mode waren. Tijdsbeelden die onze levens doorkruisen, tijdsbeelden die ons klussers altijd bezig zullen blijven houden. Want voordat je het weet is de klus die je met bloed, zweet en tranen uitgevoerd alweer zijn tijd voorbij en moet je weer aan de slag. Het is de onrust van heden ten dage en die onrust moet gestild worden. Die kleur op de muur, dat behangetje of het schuurtje in de tuin. Alles is aan verandering onderhevig en dat is het lot van de klusser. Ben je handig of zelfs een beetje handig dan hoef je je nooit te vervelen, dat heb je direct een hobby. Dat is ook de reden van het bestaan van al die klusprogramma’s. En het bestaan van al die bouwmarkten. Een walhalla voor sommigen. Daarom worden we overspoelt met klusprogramma’s en worden de meeste bouwmarkten heilig verklaard. Vroeger ging je naar de kerk in het weekend, nu naar de bouwmarkt.
Klussen is niet zo mijn ding maar ook ik ontkom er niet aan. Toch was ik gisterenavond zo trots als een aap met zeven staarten na het klaren van de klus. Toen ik aan het begin van de avond, na een langdurige koude douche weer fris en fruitig achter mijn computer ging zitten, beloonde ik mijzelf met het schrijven van dit stukje.
Zo heeft iedereen zijn eigen hobby!
