Woensdag mogen we weer. Woensdag is het letterlijk ‘gehaktdag’ als we het chagrijn in ons land moeten geloven.
Het zal mij worst wezen.
Maar ik ga wel stemmen want dat is mijn democratisch recht. Ik heb heel veel geluisterd naar politieke discussies op de radio. Opvallend was de sfeer onderling. Men lijkt toch wat beschaafder met elkaar om te gaan waarmee wij, het volk, dat toch maar weer bereikt hebben. Want een vaak gehoorde reden om je van de politiek af te keren was de manier hoe men probeerde elkaar verbaal de les te lezen.
De maat te nemen.
Of, terwijl iemand aan het woord was, ongeïnteresseerd met de telefoon bezig te zijn in plaats van aandachtig naar de spreker te kijken en te luisteren. En gezien de recente ontwikkelingen, het advies van de politiek om op scholen de telefoons uit de lokalen te verbieden, ga ik ervan uit dat de politici dit voorbeeld ook gaan volgen.
Naïef als ik ben.
Ik denk dat het nu wel een stuk leuker gaat worden op al die scholen. Ten eerste voor de leerlingen, want ze worden niet meer afgeleid en ten tweede voor de leraar want die krijgt nu alle aandacht van het kroost. Mits de leraar wel zijn enthousiasme over kan brengen op de leerlingen. Zulke leraren heb ik ook gehad in het verleden en zij hebben mij een grote indruk op mij achtergelaten. Dat begon met Juffrouw Manna en Juffrouw Tanis op de kleuterschool. Vervolgens kwam ik in de 1e klas bij Juffrouw Bartie die ons de wondere wereld van AAP-NOOT- MIES leerde. Daarna werd het nog leuker door de Meesters Bultje (uit Stad!), De Jong, Tans en Bakker, afgewisseld met lieve Juffen zoals Juffrouw Nel en Juffrouw Irma.
Allemaal Lagere School.
Ik moest daar weer aan denken nadat iemand zijn oude rapport op Facebook gezet had. Hij noemde daarbij een meester en bedankte hem voor de wijze lessen. Naast de cijfers stonden kleine berichtjes geschreven van de leerkrachten: ‘Als je problemen hebt, en ik kan je helpen, wees niet bang en kom gerust.’ Of ‘Ik wens je veel plezier in de toekomst en ik hoop dat je met plezier aan ons terugdenkt.’ Of, zoals het bij ons op het eiland ging, dat je na de Lagere School of na de mavo naar het vaste land moest om verder te kunnen leren: ‘Doe aan de overkant ook goed je best!’
Een goede stimulans voor een goede start!
Door dat berichtje kwamen bij mij ook weer de mooie herinneringen naar boven. En het bewijst maar weer eens hoe belangrijk scholing voor kinderen is, hoe het kinderen kan vormen. Op de mavo kwam ik weer in aanraking met fijne leraren maar helaas ook met mindere Goden. Die leraren konden op de een of andere manier mij niet bereiken waardoor ik zelfs op een gegeven moment met enorme tegenzin naar school ging. Dat zal wellicht ook met mijn leeftijd te maken hebben gehad, dik puberend. Maar toch werd het pas beter nadat ik naar de wal ging voor verdere opleidingen.
Ik ben mij bewust van deze mooie start.
Mooie jaren van toen de wereld voor ons nog te klein was voor grote zorgen. Maar wat geweest is, is geweest. De herinneringen aan die onbezorgde jaren, vooral tijdens de Lagere School jaren, blijf ik graag delen. Zoals bijvoorbeeld de speelkwartieren.
Of aan al die uren dat we buiten speelden:
Voetballen, meiden de jongens, ‘Een, twee, drie.. Wie mag ik een kusje geven’, hardloopwedstrijdjes die Rients op zijn klompen altijd won of aan de Sinterklaastijd, dat er pepernoten uit een gat in het plafond vielen waardoor ik daarna altijd dat gat in de gaten bleef houden. Maar ook de wekelijkse baardgroei meten van Meester de Jong, of zijn verzonnen verhalen die hij ons vertelde op zomerse dagen op de dijk, over de snoek met de zes pootjes. Of aan Meester Bultje die, zodra hij aan de piano ging zitten, helemaal losging in de muziek of alle delen van het bord met een krijtje vol kalkte met aardrijkskundige of geschiedkundige informatie die wij dan weer over moesten schrijven.
Inclusief de achterkanten van het bord.
Of Meester Bakker, de Juffen Irma en Nel die ons meenamen in andere werelden door voor te lezen uit leuke en spannende boeken. Daarom is het zo belangrijk om kinderen zo lang mogelijk kind te laten zijn, want volwassen zijn kunnen ze nog lang genoeg!
Volwassen zijn begint bij je 18e.
En vanaf dat moment ben je ook stemgerechtigd. Dat was eerder nog 21 jaar, kon je nóg langer lekker je jeugd beleven zonder dat je na hoefde te denken over op welke partij je moet gaan stemmen. Maar dat heeft men al bijgesteld. Woensdag mogen we weer stemmen en deze keer valt er echt wat te stemmen, gezien de nieuwe wind die er aan het waaien is. Nieuwe partijen en nieuwe gezichten nemen zoals gebruikelijk ook nieuwe bezems mee. Want nieuwe bezems vegen schoon. Dat zien we ook wel eens terug op de werkvloeren en ja, het resultaat is niet altijd bevredigend.
Persoonlijk vind ik dat er te veel partijen zijn.
En ik erger mij er steeds meer aan die gasten die van de ene naar de andere politieke partij stappen. Of gewoon dan een nieuwe partij beginnen! Zo las ik van de week weer dat Ellen Verkoelen haar lidmaatschap van 50Plus opgezegd heeft en zelf een nieuwe partij begonnen is, Jongere Ouderen Unie (JOU). Nou, daar kunnen we weer wat mee, maar niet heus.
Kieskring Groningen bestaat alleen al uit 24 partijen!
Beste politici: praat met elkaar, luister naar elkaar en kom tot elkaar! Dus niet zoals van de week bij het SBS6-debat, waar men juist uit was op chaos. Er zijn té grote problemen, los die op en kijk naar overeenkomsten in plaats van de verschillen. Verban de telefoon uit de Kamer(s), wees realistisch wat mogelijk is (!) en creëer, bij wijze van spreken, een kabinet met alle partijen. Dan heb je 150 zetels en kan er eindelijk eens doorgepakt worden.
Liever korte lijntjes dan korte lontjes!
