Made by Tinus, een ode aan de rechterhand

“Oh, is mijn vriend bij je?” zei mijn vrouw ineens heel opgewekt door de telefoon. Ik moest nu even schakelen, want ik dacht dat ze belde om mij te vertellen dat ik goed bezig was op mijn vrije dag. Ik had haar namelijk foto’s geappt van mijn activiteiten in- en om het huis. Zo had ik veevoederzout over de tuintegels gestrooid, zowel voor als achter. Dat doen we om het gevecht aan te gaan met de steeds terugkerende groene aanslag op die tegels en is normaal een klusje waar zij zich mee bezighoudt.

Maar op de Dag van de Liefde pakte ik dit klusje even op.

Of ze belde mij, blij verrast als ze kan zijn, over de foto van de bos tulpen die ik haar gestuurd had, omdat het de Dag van de Liefde was. Ik had verwacht dat ze hier dubbel blij verrast zou zijn want het kopen van de bloemen kwam helemaal uit mijzelf én ik had ook zelf de tulpen geschikt in een door mijzelf uitgezochte vaas. Het schikken was een creatief proces maar het lukte: de oranje en gele aan de buitenkant.

En het bosje rode tulpen in het midden!

Maar uiteindelijk viel bij mij het kwartje, waarom ze dacht dat haar vriend bij ons thuis op bezoek was. Ze bedoelde met die vriend Tinus, Handige Tinus, vast familie van Handige Harry, maar Tinus was volgens mijn vrouw dan wel een van de hoogste categorie.

Voor de duidelijkheid: ook voor mij.

Want wat die man kan, kan ik niet. Dit is typisch zo’n kerel die bij het uitdelen van twee rechterhanden, vooraan heeft gestaan. Maar ik begreep haar verwarring voor de telefoon want ik had de muziek hard aanstaan, het schitterende ’t Het nog nooit zo donker west’ van Ede Staal klonk luid uit de boxen via een Spotify-lijstje ‘Door merg & been’.

De stem van Ede deed haar kennelijk denken aan de stem van Tinus.

Waarmee ik hier wel wil bevestigen dat Tinus de Ede Staal van het klussen is, in – en om het huis. Wat hij alleen al bij ons allemaal gemaakt heeft: een tuintafel van steigerhout, een keukenblok voor bij de BBQ, een bijzettafeltje voor naast de achterdeur, de lampen boven onze eettafel, de plinten aan onze muren en de opbergrekken in ons schuurtje.

Allemaal ‘Made by Tinus!’

Plus dan nog alle kleine handigheidjes in huis, zoals bijvoorbeeld het plankje naast mijn bed waar mijn apneuapparaat op staat. Of dat drempeltje voor de badkamer, voor de overgang van laminaat naar de tegels. Of het plaatsen van een nieuwe garagedeur. Of een houten koof, ter afscherming van het wifi modem en andere knipperlichtende apparatuur. Als ik dit zo even teruglees breekt het zweet mij al uit!

Wat een werk!

Vorige week gaf de dame hier in huis aan dat ze weer op zoek ging naar muurdecoratie voor de muur achter de bank. Het betreft een flink stuk muur die ik een paar jaar geleden, na strak stucwerk van de plaatselijke stukadoor, een kleur gegeven heb. Dat kan ik nog wel, een beetje verven. Maar daarna werd het stil rond de muur en ja, die stilte bracht toch wat onrust bij de dame.

Ze speurde Printrest af of ze liet zich beïnvloeden in een interieurwinkels.

Zo nu en dan werd mijn mening gevraagd, of we iets aan de muur zouden moeten ophangen, een poster of een schilderij? We kwamen er maar niet uit en inmiddels zijn we al een aantal jaren verder. Tot begin dit jaar, toen had ze bedacht een paar van die zogenaamde ‘akoestische wandpanelen’ op de muur te monteren. Die wilde ze bij de bouwmarkt halen maar dat zou betekenen dat ik ze dan zou moeten monteren.

Daarom bedacht ik een list.

“We kunnen toch ook naar een stofferingsbedrijf gaan? Die monteren het dan ook wel, toch?” Ze keek mij aan, dacht terug aan de projectjes die ik uitgevoerd had en zei: “Ja, dat is een goed idee!” Waarna ik weer opgelucht kon ademhalen. Op de dag van de montage was ik op werk en appte ze mij:

‘Goed dat je het niet zelf doet!’ -overdegrondrollenvanhetlachen-smiley- 

En daarna nog een appje van toegevoegde waarde en wat ik, de man met de meest linkerhanden ter wereld, allang wist: ‘Best een gemeet en gezaag, goede beslissing!’ – spierbal- smiley- Mijn dag kon niet meer stuk en toen ik thuiskwam zat daar een gelukkige vrouw op de bank, met achter haar een schitterend én rustgevend akoestisch wandpaneel. Dit geluksgevoel duurde nog dagen voort en leek niet af te nemen.

Leek.

Want op een mooie dag kwam ze niet op de gebruikelijke tijd thuis van haar werk maar anderhalf uur later. Ze kwam binnen met een grote doos en iets wat in bubbeltjesplastic verpakt zat: “Hoi! Wat ik nu gekocht heb is zó leuk! Voor achter de bank, aan de muur..”.  Ze was bij een interieurwinkel geweest en had haar slag geslagen: “Een spiegel in twee delen en een lamp!”

“De lamp kreeg ik mee voor de halve prijs, goed hè!” voegde ze er nog snel even aan toe.

Ik vroeg niet naar de bekende weg, zoals bijvoorbeeld wat de spiegel dan gekost had. Want dan zegt ze toch dat die prijs haar heel erg meeviel. En net als bij een motie indienen gaan we daarna weer over tot de orde van de dag. Die orde hield in dat ik de lamp en de spiegels voor de muur moest houden en dan maakte zij er een foto van.

Die foto’s werden vervolgens naar Tinus geappt, inclusief het verzoek de boel te bevestigen.

De volgende dag kwam Tinus al even voorverkennen en afgelopen donderdag was het zo ver. Tinus kwam, ging met zijn duimstok, potloodje en waterpas aan de slag en ik keek toe. Daarna kwam de boormachine tevoorschijn en werden er gaten geboord, pluggen geplugd en ik mocht stofzuigen.

Twee uurtjes en twee koppen koffie later was het klaar.

Die avond zat ik naast een hele gelukkige vrouw!