Voor mijn gevoel kom ik de laatste jaren steeds vaker in ziekenhuizen. Niet omdat ik zelf wat mankeerde, maar meer vanwege de dierbaren om mij heen die wat de gezondheid betreft minder fortuinlijk waren. Het heeft vast te maken met het feit dat ik ouder aan het worden ben. Ik word ouder maar de mensen om mij heen ook!
En ja, ouderdom komt met gebreken.
Ik heb wel eens in een ziekenhuis gelegen hoor, twee keer tien dagen om precies te zijn. Aan die eerste keer heb ik niet echt meer actieve herinneringen, moet ik het hebben van de verhalen die daarover te vertellen zijn. Ook wel logisch denk ik want mijn moeder lag daar ook.
Zij lag daar van mij te bevallen.
De tweede keer werd ik opgenomen in het Westeinde ziekenhuis in Den Haag, begin 1991, voor een herniaoperatie. Ik herinner mij dat nog goed, operatie Dessert Storm was net begonnen, tijdens Golfoorlog II. Die beelden op de televisie destijds hadden behoorlijk impact op mij, zoveel dat ik er zelfs over droomde. Dan zag ik de scud raketten boven de polder op mij afkomen en dook ik weg in de sloot.
Vreemd genoeg droomde ik dat dit zich allemaal op Terschelling afspeelde.
Gelukkig waren dromen toen ook bedrog en kon ik weer verder leven, in alle vrijheid en zonder noemenswaardige gezondheidsklachten. Ik zag ziekenhuizen nog wel van binnen maar dat waren slechts momenten, een soort ‘kiss & ride’ zeg maar. Zo moest ik halverwege maart naar Leeuwarden omdat mijn vader daar plotseling kwam te liggen. Hij was al een paar dagen benauwd en na onderzoek bleek dat er vocht achter zijn longen zat. Na een klein weekje mocht hij weer naar huis, met in zijn bagage de wetenschap dat een klep in zijn hart niet meer optimaal werkte waardoor er wel nader onderzoek nodig zou zijn voor verdere behandelingen.
Medicatie of een ingreep.
Die check zou 1 mei plaats gaan vinden, ware het niet dat mijn vader twee weken na het eerste ziekenhuisbezoek het weer benauwd kreeg en opnieuw naar Leeuwarden moest. Nu met de helikopter, want spoed was het inmiddels wel geworden. Na enkele dagen van onderzoeken besloot men om hem eerst aan te laten sterken en daarna de ingreep uitvoeren, het vervangen van de niet meer zo goed werkende hartklep.
Alles is aan slijtage onderhevig.
Dat mag ook wel op 90-jarige leeftijd. En als je erover nadenkt, is het ook heel bijzonder. Want hij heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt, samen met mijn moeder een leven opgebouwd op een eiland, drie kinderen opgevoed, de verantwoording gehad over een bouwbedrijf, 65 jaar getrouwd geweest met wijlen mijn moeder en eenendertig kabinetten én nota bene maar liefst acht Pausen overleeft!
En ik weet haast wel zeker dat hij het tweeëndertigste kabinet nog met gemak gaat overleven ook!
Na twee weken op krachten komen was het dan afgelopen woensdagmorgen zo ver. Een ingreep die via de liezen uitgevoerd ging worden, zonder narcose want dat is prettiger voor de patiënt. Dat deed mij denken aan een film uit 1987, Innerspace van Steven Spielberg, waarin marine vlieger Tuck Pendleton en zijn bemanning verkleind worden om vervolgens in een bloedbaan van een konijn gelanceerd te worden. Dat ging natuurlijk mis en in plaats van in een konijn werd hij in een mens gespoten.
Dat waren nog eens foute vaccinaties!
Maar ze waren met die film hun tijd ver vooruit, want nu gaan ze, weliswaar niet als een verkleind mens, maar met minuscule werktuigen via de bloedbanen naar binnen om elders in het lichaam enkele constructieve verbeteringen uit te voeren. In mijn vaders geval de trage klep opzij duwen en een nieuwe ervoor terugplaatsen. Deze hele verbouwing duurde ongeveer anderhalf uur en daarna hielden ze hem nog een dagje in de gaten op de hartbewaking.
De ingreep was goed uitvoerbaar geweest en dat zijn altijd prettige berichten!
Gistermorgen mocht hij onder begeleiding van mijn broer weer naar huis en kon hij weer lekker in zijn eigen bed slapen. Na achttien dagen in een ziekenhuisbed zal dat wel flink moeten wennen én alle zorg aan zijn bed is nu weg, enkel de Thuiszorg gaat het nu weer oppakken, maar dat is lang niet zo intensief als in het ziekenhuis.
Er hangt geen rode knop meer boven zijn bed.
Zoals ik vorige week al schreef zat ik vorige week ineens in het UMCG en later in het OZG omdat vrouwlief haar galblaas op een zeer vervelende manier aan het protesteren ging. Nu ze daarvan herstellende is kunnen we wel de conclusie trekken dat ze goed op weg is. Ze voelt zich goed en heeft inmiddels ontdekt dat veel eerdere klachten verdwenen zijn, klachten die ze eigenlijk al anderhalf jaar ervaarde, maar ook klachten die dan ineens ook weer verdwenen.
Dus ja, waarom dan naar een dokter gaan?
Een algemeen herkenbare menselijke eigenschap lijkt mij. Ik voel ook wel eens wat en maak me zelfs wel eens zorgen, maar zodra het weer weg is, vergeet ik die zorgen eigenlijk ook weer. Natuurlijk heeft dat te maken met de verhalen die iedereen wel eens om zich heen hoort, verhalen over plotselinge ziekenhuisopnames. Of erger… Ik voel mij daarom ook verantwoordelijk voor mijn gezondheid, want niets is vanzelfsprekend in het leven. En daarom probeer ik zo gezond als mogelijk te leven, met zo nu een uitstapje naar een Bourgondisch leven. Want ja, je leeft maar één keer volgens de geleerden. En ook al let je op je gezondheid, er kan altijd een oprisping op je pad komen zoals bijvoorbeeld een hernia of, zoals bij mijn vrouw, een acute galblaasontsteking.
Gezondheidsproblemen die niet altijd te voorkomen zijn.
Mijn vrouw daarentegen mist dus nu haar galblaas. En vorig jaar hebben ze een verstandskies getrokken en in 1984, een jaar nadat ze onze verkering uitgemaakt had, is haar appendix eruit gehaald. Wat dat betreft, heeft ze dus steeds minder in het lijf en hoop ik van harte dat het de komende jaren daarbij mag blijven.
Want daar ben ik ook Bourgondisch in, liever wat meer dan minder!
