Wij wonen voor onze kleinkinderen niet om de hoek. Zij wonen in Den Haag en wij 270 km noordelijker. Nu hebben deze kleinkinderen, twee meisjes van 0 en 4 jaar, natuurlijk geen weet van afstanden en hebben daar ook geen mening over.
Maar hun vader wel!
Want hij dacht altijd dat wij vreemden zouden worden voor zijn kinderen vanwege de afstand. Och, wat kan die gast zeuren over de afstand. Hij is het prototype van een Westerling, die vinden alles wat buiten hun woonplaats afspeelt Verweggistan. Als ze Duinrell passeren krijgen ze al heimwee! Ik vraag dan altijd of hij soms dat ‘hele stuk’ moest lopen. Of dat hij zelf de auto duwen moest? Want dan snap ik het wel dat het een lange én vermoeiende reis was…. Maar het meeste werk doet de auto, zoonlief hoeft alleen maar zijn voet op het gaspedaal zetten en zo nu en dan wat schakelen. En zodra je Almere voorbij bent is cruise controle je beste vriend en kun je genieten van de ruimte om je heen.
En heb je weer zicht op de horizon!
Andersom vinden wij het in ieder geval niet ver. Neuh, wij vermaken ons best als we onderweg zijn in de auto. We nemen broodjes mee met lekker beleg, drinken onderweg een vers getapte koffie en een cappuccino, luisteren naar muziek via een streamingdienst of radio en ondertussen praten we met elkaar over de week die achter ons ligt of over wat ons nog in het verschiet ligt.
Zoals onlangs, toen we weer eens een weekendje naar Den Haag gingen.
Dit was al een ver van tevoren gepland bezoek, want we moesten oppassen op de kleindochters. Nou is moeten natuurlijk overdreven gezegd, we wílden graag een keertje oppassen. En dit was dus het moment, want de ouders konden daardoor naar een gezellige avond. We reden, zoals gebruikelijk, door de polder, maar moesten er wel even af, even naar Zeewolde om een schilderij op te halen bij kunstschilder Marco. Terschellinger tafereel:
Duinmeertje, het Arjen’s dûn met trap, het beroemde boompje met een prachtige wolkenpartij.
Een voor onze beide families zo’n belangrijke plek die Marco fantastisch had vereeuwigd en daardoor voor ons belangrijk genoeg was om het schilderij te kopen. Dus ook belangrijk genoeg om er een stukje voor om te rijden.
Als iets je raakt rij ik er graag voor om!
Toen we even later bij Amsterdam aankwamen zagen we een flinke file aan de andere kant van de vangrail, categorie code oranje, maar wij lachten erom en reden zonder vertraging verder richting Den Haag. Rond het middaguur sloten we onze kleindochters in de armen en konden daarna opgelucht ademen.
Oudste kleindochter Lientje (4) herkende ons direct!
Kleindochter Loetje (0) keek verbaasd. Met grote ogen zelfs, want het was best wel een drukte wat daar ineens binnenkwam sjouwen, met een koffer en zelfs een hond! Bij dit zonnestraaltje moeten we nog even geduld hebben wat de herkenning betreft, maar als we wat verder zijn in haar leven en zo nu en dan even beeldbellen, komt het vanzelf wel weer goed.
Alle vertrouwen in!
Na de lunch stapten hun vader, mijn oudste zoon, bij mij in de auto want we wilden naar Leiden, naar het voetbalcomplex van LSVV waar mijn jongste zoon een wedstrijd moest spelen met zijn vriendenteam, RKAVV 5. Het was stikheet en ik vroeg mij ineens af waarom mijn zoon al bezig was met de tuin winterklaar te maken. Hij had de kussens van het tuinmeubilair al ingepakt en in de schuur gelegd waardoor binnen zitten eigenlijk de enig overgebleven optie was. Maar wie ben ik eigenlijk om hierover te oordelen? Ben ik nu ineens de ouder die zich gaat bemoeien met het leven van zijn zoon, wanneer deze de tuin winterklaar moet hebben? Puur omdat het zo warm was, een gegeven dat hij ook niet verwacht had in dit jaargetijde. Hij zat gewoon op schema.
Alleen het klimaat werkte niet mee.
We reden via de nieuwe tunnel die de A4 dit jaar verbonden heeft met de A44, voor mij de eerste keer en eigenlijk net zo’n beleving als toen ik hier bij Stad over de nieuwe Ring Zuid mocht rijden. Wat een genot! Niet veel later liepen we het veld op en zagen hoe voetballende zoon en broer alleen op de keeper afliep, op doel schoot en.. miste. Ik gooide het op de warmte, het was geen weer om je in te spannen. En het Nederlands Elftal speelt ook als een krant, de jongens in dit team zijn gewoon trendvolgers.
In de rust van de wedstrijd reden we weer huiswaarts, want we zouden ook nog even een biertje drinken met de andere zoon, bij de sluizen van Leidschendam alwaar de Vlietdagen zich afspeelden, alleen nu onder een nieuwe naam: ‘Aan de sluis.’
Na het eten begonnen we met het uitvoeren van onze taak.
De jongste lag al lekker in bed, dat hadden de ouders al gedaan vlak voor ze weggingen. Lientje (4) moest nog wel en dat was mijn taak. “Opa weet niet precies wat ik moet doen, dus je moet me wel helpen hoor!” zei ik tegen haar. “Tanden poetsen!” zei ze, en wees naar haar tandenborstel. De bedoeling was dat ik dat dan uitvoerde en zij hield braaf haar mondje open. Nadat ik alle tandjes had gehad besloot ik ook haar neus te poetsen, maar dat hoefde dan weer niet.
Ze koos zelf een boek om uit voor te lezen.
Niet lang daarna sliep ze als een roosje en had ik mijn taak erop zitten. De rest van de avond bleef het rustig, totdat we naar bed wilden. Toen werd Loetje wakker en moest oma aan de slag. Een schone luier en een fles later keerde de rust weer terug en konden we zelf gaan slapen.
Wat prima lukte want het was een vermoeiende dag.
De zondag verliep gezellig en aan het einde van de middag vertrokken we weer naar Verweggistan. Bij Amsterdam stonden we ineens stil. File. Dezelfde file als de dag ervoor. Maar nu stonden we aan de verkeerde kant van de vangrail.
Het lachen van de dag ervoor werd nu mijn chagrijn.
Lieve neef , heeeeerlijk
leesvoer weer zo op de zondagmorgen ! Fijn mooi lief .
De schrijversgenen icm de “zeer vermakelijk en beeldend vertellen “- genen van de Veldhuizens zit je duidelijk in het bloed !
Haha dankjewel Ida. Opa zei altij: jij wordt later pastoor, nou de preek op zondag is er al😄