Over een week of vier rollen we weer de lente in en kunnen we ‘de winter’ van ons afschudden. De Friezen kunnen weer rustig slapen en zich voorbereiden op het zoeken naar kievietseieren. Gelukkig kunnen ze dát nog wel doen want we bevinden ons midden in het langste Elfstedentocht-loze tijdperk, al 22 jaar om precies te zijn. En daar worden ze opstandig van want ze willen zo graag ijs. Want zodra het ook maar even vriest staan ze al op hun schaatsen en vervolgens zie je ze in ruim gedeelde filmpjes door het maagdelijk ijs zakken.
Best sneu.
En dat vinden velen onder ons, daar hoef je geen Fries voor te zijn. Daarom is het wél raar dat er zo zuur gereageerd werd op die 15000 opstandige scholieren die onlangs bezit namen van Den Haag. Om te demonstreren voor een beter klimaat. Zij willen namelijk ook dat de winters weer koud zijn, met sneeuw en ijs. Zij willen ook genieten van schaatstochten zoals hun ouders en voorouders dat hebben mogen ervaren.
Maar nee, we klagen liever, al dan niet gevoerd door populisten die van alles doen om tweedeling in de maatschappij te creëren.
Ik was aangenaam verrast door de actie van de jongeren. Want ook ik was in de loop der tijd wat sceptischer geworden over de mentaliteit van de, zoals elke oudere het zich wel eens minachtend laat ontvallen, ‘de jeugd van tegenwoordig..’. Deden ze eindelijk eens iets anders dan over hun telefoon hangen, bank hangen of lachgas snuiven, was het wéér niet goed!
Terwijl de jeugd toch echt de toekomst heeft! Laten we dat vooral niet vergeten.
“Ja, maar ze demonstreren onder schooltijd!” was een van de bezwaren van de tegenstanders. Ik snap dat niet. Want deze demonstratie had inhoudelijk toch echt met enkele schoolvakken te maken,
zoals:
met Biologie, afdeling dieren. De dierenwereld raakt immers ook van slag door de temperatuursverhoging. Neem bijvoorbeeld de Indiase halsbandparkieten, de Amerikaanse rivierkreeftjes en de Aziatische tijgermug. Deze gedijen prima hier. Die parkieten en die kreeftjes noemen we zelfs al een plaag en de tijgermug is ook hard op weg om ons vreselijk te gaan irriteren.
En wat te denken van het vak Natuurkunde. Het klimaat is immers onderhevig aan natuurwetten. Net zoals het onderhevig is aan Wiskundige berekeningen, zodat we onze dijken tijdig verhogen om natte voeten te voorkomen. En Geschiedenis, een vak waarvan we hebben geleerd dat er in vorige tijden toch echt meer ijs lag dan tegenwoordig.
Die 15000 scholieren hebben die ene donderdag eigenlijk heel veel geleerd! En tegelijkertijd ons, volwassenen met het wijzende vingertje, een lesje.
Maar het was ook Maatschappijleer. Niks maatschappelijke stage, laat ze gewoon een dagje demonstreren in Den Haag! Want naast dit alles leerden ze ook dat saamhorigheid een verbindende factor is. Grensoverschrijdende saamhorigheid, want de Belgische, Zweedse en Duitse scholieren gingen hen reeds voor. En afgelopen week zagen we ook dat de Engelse jeugd de straten opzochten om hun zorgen te tonen.
En toch vonden enkele politici in Den Haag en klimaatontkenners dat deze scholieren ver over de scheef gingen. Er was er zelfs eentje die vond dat ze bijles moesten krijgen in plaats van een les demonstreren. Of men lanceerde foto’s van het afval wat in sommige schoolkantines bij elkaar geveegd was. Onder die foto’s stond dan de boodschap dat de ‘klimaatspijbelaars’ eerst maar eens naar zichzelf moesten kijken. Klopt. Maar wees dan ook zo eerlijk om te erkennen dat elke generatie de boel wel eens liet slingeren. En daarbij opgeteld, wie heeft al die verpakkingen van heden ten dage bedacht? Waren dat die kinderen die donderdag langs het Torentje in Den Haag liepen?
Echt niet.
De zure regen die de jongeren over zich heen kregen is inmiddels weer wat geluwd en nu genieten we al een paar dagen van voorzichtige, lenteachtige dagen. Mensen duiken hun tuinen weer in en schoffelen voorzichtig de koude grond wat los naast de sneeuwklokjes en de kleurrijke krokussen die zich openvouwen om ten volle te genieten van het heldere zonlicht. Die temperaturen zijn best wel verwarrend voor sommigen onder ons.
Want neem nou de potloodventers, die moeten veel eerder naar buiten om hun kunstjes te vertonen dan voorheen, toen er nog strenge winters waren. Want een beetje venter houdt de basisregel in acht:
Nooit met kou uit de bosjes springen!
Deze informatie heb ik van een opstandige en klagende potloodventer. Hij klaagde niet over de huidige weersomstandigheden hoor, nee, het ging over de concurrentie. Want er is een groeiende groep piemelmaffia die meisjes en vrouwen bestoken met foto’s van hun jonge- en oude heren.
Het digitale tijdperk kent geen grenzen!
Deze digi-dick’s denken dat ze daarmee de ontvanger kunnen opwinden maar niets is minder waar. Want de meeste ontvangers schieten eerder in een lachstuip voor zoveel zieligheid, zoveel, ik citeer een populaire kreet uit een van onze woondecoratie-programma’s, foto’s met een ‘minimalistisch karakter’!
Om deze vorm van aanranding hét kopje in te drukken, zou je ze eigenlijk allemaal online moeten zetten, op bijvoorbeeld de website www.sneuepiemels.nl. Dan kunnen we er met zijn allen om lachen en denken deze lulletjes rozenwaters er vast nog wel een keer over na alvorens zich zo te tonen aan het andere geslacht.
En als we het dan toch over echte palen hebben: Aan de schandpaal met die lui!
Het blijkt maar weer dat het best lastig is om op te groeien in een digitaal tijdperk en sommigen kunnen de weelde echt niet aan. Het heeft veel voordelen maar ook nadelen, nadelen waar je eigenlijk in onderwezen zou moeten worden hoe daarmee om te gaan.
Voor jong en oud!
Bijvoorbeeld hoe je moet omgaan met negatieve reacties op een dagje demonstreren in Den Haag. Want je had toch net op school geleerd dat demonstreren een grondrecht is. En je voelt je gesteund door 350 Nederlandse wetenschappers of hebben die teveel gezopen in hun studentenhuisjes? In het verleden demonstreerden scholieren ook. En als je daar wat van vond dan moest men achter de typemachine gaan zitten, de brief in een envelop doen, een postzegel plakken en naar de dichtstbijzijnde brievenbus lopen.
Er was dus tijd genoeg om na te denken alvorens je iets verstuurde. En er was dus tijd om tot bezinning te komen…
