“Oh, u gaat naar Limburg? Naar Nuth? Maar dat ligt vlak bij Schinnen, daar zit mijn leverancier!” zei de dame van de chocolateriewinkel nadat ik gevraagd had of ze ook lactosevrije chocoladeletters hadden. “Ik bel wel even of zij ze nog wel hebben.”
Vrouwlief checkte ondertussen de afstand Nuth-Schinnen.
“Vier kilometer, dat kunnen we dan mooi lopen!” zei ze blij. Want ik wist dat die paar dagen Limburg actief ingevuld zouden worden. Zij had een mail ontvangen van de eigenaren van de B&B in Nuth waar wij zouden vertoeven, een mail met tips wat er allemaal te doen was in het Lage Zuiden. In haar enthousiasme had ze die mail weer naar mij doorgestuurd.
Zinloos.
Ik had er geen oog voor, er moest immers een foto-verhalenboek gemaakt worden. Dat wist zij niet maar ach, ze weet wel dat ik een volgzaam type ben en dat we er gewoon een paar leuke dagen van maken. Op de eerste maandag van december stapten we s ’morgens in de auto en tegen twee uur die middag stapten we uit voor de deur van de B&B. Nadat we geïnstalleerd waren trokken we onze wandelschoenen aan voor een retourtje Schinnen. De eerste kilometer ging wel maar we strandden op een industrieterrein, een plek waar je absoluut niet wil wezen als je een mini-vakantie aan het vieren bent.
Dan maar met de auto.
We lieten het chagrijn niet toe in de auto en nadat we de chocoladeletter opgehaald hadden reden we direct door naar Maastricht, parkeergarage Vrijthof! In plaats van dat bovengronds André Rieu de ruimte in beslag had genomen, zagen we nu een overdekte ijsbaan waar velen vrolijk gebruik van maakten. Mijn vrouw (en ik ook wel enigszins) werd vrolijk van de vele lampjes, kerstboompjes en andere kerstversierselen waardoor wij het wandeldebacle snel waren vergeten. Nu wandelden we door de gezellige winkelstraten van Maastricht, ook prima. Ook een wandeling met een doel, namelijk dat ik graag een boek wilde kopen omdat in de B&B geen televisie aanwezig was. Vrouwlief had wel boeken bij zich. Zij heeft eigenlijk altijd boeken bij zich, maar ik ben daar wat slechter in. Een bezoek aan de Dominicanenkerk gaf mij de juiste inspiratie want in deze kerk zetelt (al sinds 2006) Boekwinkel Dominicanen. De keuze viel op twee boeken: ‘Naar zachtheid en een warm omhelzen’ van Adriaan van Dis en ‘De Zeeuwse Jaren’ van Freek de Jonge.
Ik had er zin in!
Even later zaten we lekker te eten op een verwarmd terras aan het Vrijthof en genoten we van de Limburgse gastvrijheid waarna we enkele uren later lekker konden gaan lezen in onze B&B. Met op de achtergrond geen muziek van André Rieu maar van Ludovico Einaudi en andere sfeermuziek. Freek had mij na een paar bladzijden al helemaal in zijn macht, het tijdsbeeld welke hij schertste in dat eerste hoofdstuk deed mij terugvoeren naar mijn vroege jeugdjaren.
Heerlijk!
Ik was eerlijk gezegd het genot van lezen een beetje vergeten. De televisie en de streamingdiensten vreten te veel aandacht van mij, door de omstandigheden werd ik daar nu flink mee geconfronteerd. Mijn vrouw weet niet beter. Wanneer ik avonddiensten heb, doet zij nauwelijks de televisie nog aan en leest ze zich de avond door.
Wellicht een goed voornemen?
De volgende dag gingen we naar Luik, in België. Dat vond ik wel wat want ik ben niet zo reislustig. Het zou voor mij dan ook de derde keer in mijn leven zijn dat ik de Belgische grens ging oversteken. De eerste keer was dat omdat ik met mijn maat en zijn familie vanuit Noorbeek een dagje naar Parijs ging, we waren 16 jaar, en de tweede keer was voor mijn toenmalige werk, drie dagen naar Brussel. Beide keren ervaarde ik dat het een grauw en grijs land was.
Toen we de grens gepasseerd waren ondervond ik dat er nog niks veranderd was…
Niks ten nadele van de Belg hoor, ik vind ze altijd erg plezant en hoe ze praten geeft mij een warm gevoel. Eenmaal in Luik, na een doldwaze autorit door de stad, vergat ik toch al gauw mijn vooroordelen. Het resulteerde zelfs in een ritje in het reuzenrad waar ik min of meer gedwongen mee instemde vanwege mijn hoogtevrees. Maar ik genoot van de stad én de Franse taal die ze daar spraken: ‘Bonjour’ bij binnenkomst en ‘Au revoir, merci’ bij vertrek. Zo vriendelijk, zo beschaafd.
Mijn Franse leraar had waarschijnlijk niet verwacht dat ik dit ooit nog zou bekennen.
Die avond gingen we eten in Valkenburg. En nadat we weer thuis waren sloten we de avond af met lezen en lagen we rond elf uur in bed, voor mij de laatste keer met een 59-jarige dame…
Haar verjaardag-dag stond ook vol gepland.
Zoals Koffiedrinken in ‘De Smidse’ in Epen, in het Geuldal. Mét een stuk van hun beroemde vlaai. Eigenlijk zouden we daar ook gaan wandelen, maar door de uitgelopen verjaardag perikelen van die ochtend, zie mijn stukkie van vorige week, hebben we dat moeten schrappen. Vanuit het Geuldal reden we wederom naar Maastricht, nu om te winkelen.
Die avond aten we in het beste Thaise restaurant van Nederland, in Nuth!
Het was verrukkelijk! En met een gelukzalig gevoel liepen we halverwege de avond weer terug naar ons verblijf waarna er weer gelezen kon worden, het toefje op deze verjaardag- dag! Die nacht sliep ik voor het eerst naast een dame van 60 lentes!
Donderdag vertrekdag.
Via Echt, waar we koffiedronken bij twee uit Groningen geëmigreerde vrienden van ons. Om één uur stipt weer in de auto, voor de rit naar Den Haag waar wij Sinterklaas zijn verjaardag gingen vieren met onze kinderen én kleindochters, Lientje en Loutje. Die eerste stond al ruim twintig minuten voor het raam te wachten, precies de vertraging die we onderweg hadden.
Het werd een ouderwetse, gezellige avond met cadeautjes én rijmpjes!
Vrijdag oppasdag.
Die avond kwamen we weer allemaal bij elkaar en gingen we uit eten met de kersverse 60-jarige in ons midden. Tegen half tien namen we weer afscheid van de kinderen en reden tevreden en voldaan naar huis.
In de wetenschap dat ieder afscheid de geboorte is van een nieuwe herinnering!
