Wij hebben een verbouwing achter de rug en mijn psychiater heeft mij opgedragen dat te delen met anderen. Dat is goed voor het verwerkingsproces.
De badkamer was aan vervanging toe. Mijn vriendin zei dat vijf jaar geleden al, maar ik kon het steeds tegenhouden door te zeggen dat het allemaal nog prima te doen was en ja, die lekkage onder de douchebak…
Ach.
Dat viel best mee. Gewoon even met een badhanddoek de boel opdweilen en het probleem was opgelost. Of opgeschort, het is maar hoe je het bekijkt. Maar daar was mijn meissie het niet mee eens, waardoor de irritaties zich per week opstapelden bij mijn vriendin. En dat werd, uiteraard, ook regelmatig naar mij geuit. Of naar de visite, zo halverwege de avond wanneer de tongen wat losser gingen zitten door wijn of andere alcohol houdende drankjes. Want dan zocht ze steun bij het gezelschap, waardoor ik als het ware met mijn rug tegen de muur kwam te staan. Nu kan ik daar tegen. En ik kan dat ook wel lang volhouden, maar nu – vijf jaar later – heb ik er toch maar mee ingestemd om de badkamer eens goed aan te pakken.
En die lekkage van verrotte verwarmingsbuizen twee maanden terug hielpen daar natuurlijk ook bij, maar dat heb ik haar maar niet gezegd. Of wel, maar dan was het in mijn gedachten en niet via de spreekbuis. Zij vindt dat een vervelende eigenschap van mij en ik snap dat niet. Ik denk meer na voordat ik met woorden ga strooien. ‘Bedachtzaam’ noemen ze dat ook wel. Maar over het algemeen denken leden van het andere geslacht daar anders over, zij gooien het liefst al hun gedachtes, zeer gedetailleerd, op straat of voor onze voeten. En dat noemen ze dan weer ‘praten’.
Ineens snap ik de link kippenhok en kakelen.
Maar dit even terzijde. Voordat de aannemer begon, had ik de eer om de oude badkamer te ontdoen van zijn huidige samenstelling: het plafond, het badmeubel, de tegels en nou ja zeg, er zit nog een tegellaag onder… Ook die weg, met behulp van mijn vriend en trouwe makker de pneumatische hamerboor, voor echte mannen. Al dat spul heb ik naar beneden lopen sjouwen en in de bouwcontainer gegooid. Na een weekje werken zat die container bijna vol, waren mijn handen ruwer dan het grofste schuurpapier (P80) en heb ik wel drie tubes klovenzalf er doorheen gejaagd.
Want ja, je wil ‘s nachts niet genegeerd worden door de bazin omdat je handen te ruw zijn… Toch?
Na al dat slopen moest er ook weer aan opbouwen gedacht worden. En opbouwen betekent dan dat je de deur uit moet om het één en ander uit te zoeken. Zoals tegels voor op de vloer en muren, maar ook badkamermeubels. Logisch. Alleen, er moet dan ook een keuze gemaakt worden en daar beginnen de irritaties. Want jij denkt makkelijk en zij denkt moeilijk. En jij denkt zo goedkoop mogelijk en zij hoort graag de verkoper vertellen hoe speciaal het is allemaal. En ja, daar zit een prijskaartje aan.
En zij wil dat je dan mee gaat, naar tegelbedrijven en badkamer-specialisten. Want we moeten samen beslissen en ja, het is toch ook…
Gezellig!
Als slaaf – euh – als partner in deze relatie ga je dan maar weer mee, want je weet dat ze gelijk heeft. En zo kan je op de juiste momenten de vinger op de knip houden en eventueel enthousiasme direct in de kiem smoren, zodat die gladde verkoper vanzelf de moed laat zakken. Op mijn vraag waarom die kastjes en dergelijke zo duur zijn, werd mij gretig verteld dat het om de afwerking van de naadjes ging. Als die niet goed zijn, dan neemt het meubel vocht op en zal deze zichzelf opblazen.
En dat willen we niet.
Maar hoe kan het dan dat het waaibomenmeubilair welke ik onlangs uit de badkamer gesloopt hebt, geen millimeter vochtproblemen vertoonde? Leg mij dat dan eens uit, meneer de verkoper! Dat zei ik niet echt hoor, dat dacht ik. Toen we later in de auto stapten, was het eerst ijzig stil. Totdat de bom naast mij explodeerde en ik van alles naar mijn hoofd geslingerd kreeg omdat ik absoluut niet meewerkte en meedacht. Na deze vloedgolf kwam ze tot rust en kwam ik met mijn verhaal over het oude meubilair. En ik voegde eraan toe dat die spullen van Ikea nog niet eens zo gek waren.
En toen zaten we weer op één lijn, want die Zweed kan bij haar wel een potje breken.
Natuurlijk, je moet ze dan nog in elkaar zetten, maar ik was door de jaren heen al zo getraind dat dit een appeltje-eitje klus zou worden, daar had ik alle vertrouwen in. Ikea en ik zijn twee handen op één buik. Ik snap na al die jaren van ergernis nu hoe en waarom bepaalde gaatjes er zitten en ik werk gewoon volgens de handleiding.
Want die is best wel duidelijk.
Vorige week was de opening van de badkamer. Ik mocht eerst en mijn partner keek toe vanaf de wc-pot. Dat lijkt porno, maar dat was het niet. Dit was puur genieten van onze nieuwe badkamer en we hebben de rest van de avond dan ook in de badkamer doorgebracht.
