Nu de actie om te stoppen met roken, Stoptober bijna achter ons ligt, vraag ik mij af of de rokers onder ons daadwerkelijk de peuken aan de wilgen hebben gehangen. Niet om met een vinger te wijzen hoor, maar meer omdat ik weet hoe moeilijk het is om te stoppen. Van een roker weet ik dat ze gestopt is, een collega waarvoor ik dan ook via deze weg een diepe buiging maak! Want waar sommige mensen zich druk maken om een corona- of HPV-prikje, je sigaretje is dodelijker!
Ik ben veertig jaar verslaafd geweest.
En naast een shagje rollen hield ik ook van de Rolling Stones. Rokend genoot ik extra van de Stones, dan voelde ik mij extra stoer. Ik was ooit met twee vrienden in een Duitse discotheek beland waar ze van alles draaide en waar iedereen van op de dansvloer ging, maar waar ik kromme tenen van kreeg. Ik ben toen een paar keer naar die DJ gelopen met het verzoek om iets van de Stones te draaien. Tot mijn eigen verbazing bleef die plaat uit. Verbazing omdat die Duutsers destijds (ik vermoed nog steeds) qua muziek altijd flink achter de feiten aanliepen. Met andere woorden, dat zou dan mijn kans vergroten want de Stones waren al een tijdje aan de weg aan het timmeren.
We spreken over begin jaren 80.
Toen eindelijk de eerste klanken van de Stones uit de boxen klonken, liep de vloer leeg en stond ik daar met mijzelf te dansen. Of iets wat op dansen leek want ritme heb ik niet geërfd van mijn ouders, het gelach van mijn matties bevestigde dat maar weer. Liever aan de bar dan op de dansvloer was mijn motto. Behalve bij nummers van de Stones dus. Bewegende heupjes onder het genot van enkele peukies.
Dat kon toen nog.
Destijds had je ook geen rookkanon nodig, want dat rookgordijn creëerden we zelf wel. Er werd toen net zoveel gerookt als er gedronken werd. Mooie tijden, maar wel tijden die achter ons liggen en de rook is inmiddels al om vele hoofden verdwenen. De Rolling Stones zijn ook op tijd gestopt met roken, want ondanks de gemiddelde leeftijd van 73 jaar, hebben ze van de week opnieuw een album gelanceerd, ‘Hackney Diamonds.’
En wederom tijdloos sterk!
Nu ben ik niet in de rij gaan staan voor dit meesterwerk op vinyl zoals veel leeftijdgenoten en liefhebbers wel gedaan hebben. Ik ben namelijk een van de weinigen van mijn leeftijd die géén platenspeler in huis heeft. Terwijl ik al die mannen snap hoor, muziek op vinyl is het mooist maar ja, ben er nog niet aan toegekomen en moet eerlijk zijn, ik ben niet zo’n doorpakker. Telkens als ik er weer eens aan dacht om een platenspeler aan te schaffen kwam er wel iets urgenter voor in de plaats, zoals bijvoorbeeld een grote beurt voor de auto of dat de whiskyvoorraad weer aangevuld moest worden. Dat noemen ze ook wel prioriteiten stellen. En mocht iemand denken dat mijn vrouw het niet wil, want zoiets moet natuurlijk wel passen in het interieur gezien de vormgeving en de kleur, zij gaf mij groen licht mits het vinyl telkens keurig opgeborgen gaat worden.
Eigenlijk allemaal groene vinkjes.
Maar het is er nog steeds niet van gekomen, ook omdat ik sinds een paar jaar muziek ben gaan streamen. Zat ik in een jong verleden nog vol in muziek via de radio, met name geënthousiasmeerd door legendarische DJś zoals Rob Stenders, Leo Blokhuis of door de wat jongere generatie Wouter van der Goes, Frank van ‘t Hof of Bart Arens, tegenwoordig luister ik via een bekende streamingdienst want dat scheelt een enorme berg gelul én reclameblokken. Maar zo nu en dan zet ik de radio weer even aan, want dit zijn allemaal mannen die ook nieuwe muziek weten te vinden en dat vaak laten horen, op het juiste moment.
En daarmee raken ze bij mij heel vaak de juiste snaar.
Maar de hapklare brokken of fastfood via die handige streamings- App geven mij ook veel luisterplezier. Zoals van de week toen het nieuwe album van de Stones er ook al op te beluisteren was. Inmiddels heb ik het album al een keer of vier afgespeeld en wederom ben ik enthousiast over de kwaliteit van wat deze opa’s gemaakt hebben. Deze keer dus geluisterd zonder te roken, dat had ik destijds als roker nooit gedacht. Net zoals schrijven zonder shaggie, dat leek mij onmogelijk. Maar het ritueel van het roken, het kopen van een pakje shag, het draaien van een shaggie en de geur kan ik nog steeds op sommige momenten missen.
Zo verslavend is die rommel geweest.
En dan fiets ik langs een school en zie ik jongens en meisjes staan te paffen en heb ik de neiging om te stoppen en aan te spreken: “Mag ik even mee-ruiken? Oh, wat mis ik dit!” Dan verwacht ik dat ze antwoorden met een vraag: “Bent u gestopt dan?”
“Ja al vijf jaar!” antwoord ik dan trots. “En hoe oud was u toen u ging roken?” zou dan wel eens de volgende vraag kunnen worden. “Rond mijn 14e, heb ongeveer 40 jaar gerookt. Dat zegt jullie waarschijnlijk niks, maar als ik het om zou zetten naar geld dan schat ik dat op ongeveer vijfenveertig duizend euro!”
Ik ben toch maar doorgereden.
Want het lijkt mij meer een taak voor de ouders om hun kroost te waarschuwen, mits ze zelf niet roken natuurlijk. Want het blijft verslavende troep, links of rechtsom. Zelfs na al vijf jaar gestopt te zijn heb ik nog wel eens zo’n opwelling: ‘Ja, nu effe een lekker shaggie!’ Het is zelfs zó erg dat ik samen met mijn vriend Tinus, 41 jaar geleden al gestopt, zit te mijmeren over roken, hoe lekker dat toch was. Dan beginnen de ogen van Tinus te glinsteren, verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht, doet hij net of hij rookt en wordt dan zelfs poëtisch:
‘Wolken van genot, gieren door mijn strot’
Gelukkig bewijzen de Stones dat je ook zonder drank en drugs je nog prima Rock-’n -Roll kan voelen!
