Normaal gesproken zouden we rond deze tijd al aan het ‘bakkeleien’ zijn over waar en met wie er kerst gevierd gaat worden. Helaas is dit een jaarlijks terugkerende strijd waar niemand op zit te wachten maar waar velen toch mee in aanraking komen.
Er moet soms flink geknokt worden alvorens we de Vrede op Aarde vieren!
Maar dit jaar gaat het zeer waarschijnlijk helemaal anders. Zijn we min of meer overgeleverd aan onze huisgenoten. Zo ben ik overgeleverd aan mijn vrouw en zij aan mij. Nu moet dat geen probleem zijn deze twee dagen want we zijn al heel wat jaartjes bij elkaar dus die twee dagen kunnen er ook nog wel bij. Kwestie van leven en laten leven, eventueel door zo nu en dan de irritatie-gedoogzone wat uit te breiden als de spanningen wat oplopen.
Liefde is een rekbaar begrip.
Maar hoe kom je deze dagen door als je op elkaar aangewezen bent? Want het lijkt erop dat we tijd overhouden omdat op bezoek gaan bij familie en aanverwanten niet handig is. Daarom ben ik al begonnen met na te denken over welke Netflix-series we kunnen bekijken. En over wat we gaan eten.
Daar kan je nooit te vroeg mee beginnen.
Vrouwlief is ook begonnen met nadenken. Onder andere over waar de kerstboom komt te staan, hoe deze eruit komt te zien, waar de kaarsjes komen te staan, hoeveel kaarsjes er nog bij moeten, wat ze aan moet, wat ze nog aan (kerst)kleding kopen moet want-ik-heb-niks-om-aan-te-trekken, wat voor weer het zal worden, of we overdag gaan fietsen of wandelen en wanneer de kerstboom weer ‘geruimd’ moet worden.
Ja, er komt heel wat bij kijken!
Nu lijkt het alsof zij veel meer moet doen maar dat is toch echt fake news. Want de moeilijkheid zit ‘m in de hoeveelheid eten wat ik moet gaan bereiden want voordat je het weet sta je op 4e kerstdag bij de gft-container het overtollige weg te gooien. En dat willen we niet! Dit jaar heb ik dus het voordeel om maar voor drie personen te hoeven koken, voor ons tweeën en voor mijn schoonvader. Mijn schoonvader, herstellende van drie flinke operaties, zit al enige maanden bij ons ‘in de voeding’ dus een kerstdiner hoort daar natuurlijk ook bij. Hij krijgt zijn eten thuis aangeleverd zodat hij lekker thuis kan blijven met Lobke, zijn hondje, en zijn sigaartjes.
En met alle soorten van sport op de televisie.
Gelukkig gaat het voetbal en schaatsen nog door want hij beleeft daar veel plezier van, ondanks de sfeerloze stadions van dit moment. Nu proberen ze dat wel wat te verbloemen door ‘publiek’ geluiden via de stadionspeakers af te spelen maar dat is het toch net niet. Ik mis bijvoorbeeld het gooien van bierglazen, aanstekers en eurootjes maar ik mis ook die vreselijke opgewonden types die half over de reclameborden hangen om spelers of leiding verrot te schelden. Want die opgewonden standjes werken bij mij altijd op de lachspieren. En dan bedoel ik echt lachen, niet die lachbanden die ze bijvoorbeeld altijd afspeelden bij die show van Ralph Inbar, Banana-split.
Want dan lachte er tenminste nog iemand.
Bij het schaatsen gaat het anders. Vorig weekend hoorde ik via de radio dat er weer geschaatst werd en dat klonk best wel apart. Hier hadden ze geen banden met juichende schaatsfans maar hoorde je enkel hoe de ijzers van de schaatsen zich in het ijs sneden, een magisch geluid! Het deed mij terugdenken aan de jaren dat we nog op natuurijs konden schaatsen, met datzelfde prachtige geluid van noren op het ijs. Soms ging je even ‘slow’, voorovergebogen met de handen op de rug in lange glijbewegingen en dan liet je de punt van je schaats, in mijn geval noren met een stalen neus, achter je aan ‘slepen’.
Alsof je de messen aan het slijpen bent.
Helaas is het ijs de laatste jaren niet meer stevig genoeg en maak je op kunstijs meer kans om te kunnen schaatsen. Door de opwarming van de aarde snappen we dat wel. Met uitzondering van de Friezen natuurlijk. Want die trekken wel de schaatsen aan, al na één nacht ijs. Dat komt omdat de meesten onder hen ‘met de schaatsen om de voeten gebonden’ geboren zijn. Kunnen ze niks aan doen, dat zit in hun genen. Dat ze vervolgens met natte poten thuiskomen zou ze een biet wezen, als ze maar aan hun gerief komen.
Net zoals ze graag kievietseieren zoeken, fierljeppen en alles doen wat mensen buiten Friesland niet begrijpen.
Maar de feestdagen staan weer voor de deur en ik verheug mij er nu al op. En daarnaast verheug ik mij op het boodschappen doen, althans, de boodschappen die ik bij de Jumbo ga doen. Dat is best opmerkelijk want ten eerste heb ik een hekel aan boodschappen doen en ten tweede heb ik een nóg grotere hekel aan boodschappen doen voor de kerstdagen. Het maakt niet uit bij welke super, AH, Plus of de Jumbo, ik vind het niks. Maar van de week was ik even bij de Jumbo en daar werd ik positief verrast door ‘Jumbokapje’, het meisje wat bij de ingang stond om ons, klanten, vriendelijk te woord te staan. En om escalaties over de huidige regels te voorkomen.
Zij was niet alleen vriendelijk, ze was vooruitgestuurd met de Kerstboodschap!
Eenieder kreeg een welgemeende ‘Goedemorgen!’ welke werden versterkt door stralende, sprankelende ogen die boven het mondkapje uitkwamen. Vervolgens bood ze haar hulp aan een oudere heer. Ze vroeg hem of ze even moest helpen met de boodschappen op de scootmobiel te zetten. De man schrok zichtbaar van deze aardigheid en wees het eerst af. Zo’n rechtstreekse benadering, midden op straat… En ook hij had wel eens die verhalen gehoord van oplichters en dergelijke. Toen vroeg ze of ze de winkelkar anders even terug moest plaatsen in de rij. De man aarzelde even, keek in haar ogen en voelde de oprechtheid: “Ja, graag, heel erg bedankt hoor!”
Ik zag zijn glimlach.
Wat mij betreft is het kerstgevoel al begonnen!
