Allereerst: allemaal bedankt voor de leuke en lieve felicitaties voor mijn verjaardag! Altijd leuk om deze ook digitaal te kunnen (en mogen) ontvangen. Was het in vroegere dagen nog afwachten bij wie je op de kalender stond en of de postcode je huis nog kon vinden, tegenwoordig hoeven we daar niet echt meer over na te denken omdat we er digitaal op gewezen worden.
Eigenlijk hebben we het er alleen maar drukker mee!
Doordat mijn verjaardag dit jaar iets anders liep dan normaal, ben ik toch maar even achter het toetsenbord geklommen om het te delen met jullie, omdat het eigenlijk toch wel bijzonder was. En omdat het goed afgelopen is hoor.
55 jaar geleden kwam ik op 8 januari in het (tochtgat) Harlingen ter wereld nadat ik enkele dagen mijn moeder dwars gezeten had. De beide dokters op het Terschelling, Mathijssen én Smit, hadden daags ervoor besloten dat mijn moeder met gezwinde spoed naar het St. Jozefziekenhuis in Harlingen gebracht moest worden. Voor de helikopter was het te mistig en het vaarverkeer had nog geen radar waardoor er toch wel een probleempje ontstond. Maar Rederij Doeksen had nog wel de Holland, Paraat En Start Klaar, en dit prachtige schip bracht mijn ouders en ondergetekende (als verstekeling zeg maar) naar de overkant van de toen nog My Little Pony, Jutlandia klapstoeltjes en andere moderniteiten vrije Waddenzee.
Enkele dagen erna, op 8 januari 1964 om kwart over vijf in de middag, werd ik geboren na de uitvoer van een keizersnee. Naast dit heugelijke feit kreeg ik later de wetenschap dat het ook de geboortedag was van wijlen David Bowie en Elvis Presly, maar ook die van Lager School klasgenote Ineke en Anita, de latere buurvrouw van mijn broer.
Vanaf dat moment waren wij de rest van onze levens toch wel een beetje met elkaar verbonden.
Nu ben ik niet zo van verjaardagen. Natuurlijk, het is fijn ouder te mogen worden maar om nou te zeggen dat het een hoogtepunt van het jaar is, nee. Dat komt voornamelijk omdat mijn verjaardag elk jaar weer in de eerste week na de feestdagen valt. Ook dit jaar.. En ik weet van mezelf dat zodra het oude jaar ingewisseld is voor een nieuwe, dat iedereen even op gang moet komen. En dat iedereen weer een beetje zijn of haar ritme moet zoeken. En dat iedereen weer een beetje op zijn of haar lijn gaat letten.
Dus een feessie met allerlei lekkers bij Veldmuis is dan echt effe teveel van het goede.
Jarenlang bleef ik dus zitten met gebak, leverworst, frisdranken en bier. En aangezien verstand met de jaren komt, besloot ik om mijn verjaardag voortaan over te slaan. Tuurlijk, er mag altijd gefeliciteerd worden maar verder geen gedoetjes zoals ‘Wanneer vieren we het?’ of ‘Wat moeten we hem nu weer geven?’
Na mijn 50ste is een fles whisky altijd goed!
Maar dit even terzijde. Mijn vrouw is van deze kronkel op de hoogte en we zouden er niets aan doen. Dat respecteert ze, onder dwang want ze is natuurlijk van de gezelligheid. Ik was gewoon die dag in Assen voor mijn wekelijkse verplichtingen en zij was ook gewoon aan het werk gegaan. “Je krijgt je cadeautje wel als je vanavond thuis komt!” riep ze nog voordat ze naar haar werk ging.
Prima. Geen gedoe. Zet maar bij mijn whiskyverzameling neer.
Die ochtend trilde mijn telefoon regelmatig maar ik nam niet op, alles op zijn tijd. Net na de lunch trilde mijn gsm weer en mijn nieuwsgierigheid won het nu en in de display stond ‘Echtgenote, Janet’. Hier klopte iets niet en na mij verontschuldigd te hebben nam ik op.
“Hoi met mij, sorry dat ik bel maar je vader is met de helikopter naar het MCL gebracht.. Je broer is al onderweg. Hij zet zijn vrouw op de boot zodat zij zich over je moeder kan ontfermen want ze is toch vrij en je zus kan dan gewoon blijven werken. Ik kan nu weg van werk, kan jij ook weg?”
Oké, die kwam even binnen. Want als je met de heli het eiland afgaat dan is er wel wat aan de hand. Dan is het niet omdat je een vinger afgezaagd hebt met de cirkelzaag. Of toch wel, jaren geleden, in de tijd van dokter Van Schie, had mijn vader een black-out en lag ineens zijn wijsvinger tussen het zaagsel. Hij is toen met die vinger naar Van Schie gegaan en toen bedachten ze samen dat het tegen vier uur in de middag was, dat de heli dan weer richting thuisbasis zou vliegen.
Na een telefoontje was het geregeld, hij mocht mee naar Leeuwarden en ze zetten hem wel even bij het ziekenhuis af. De vinger werd er weer aangezet alleen kwam er een ziekenhuisbacterie om de hoek kijken waardoor hij op de IC terecht kwam en zijn verlof noodgedwongen moest verlengen.
Maar hij kon daarna wel weer zijn vinger gebruiken!
Levensbedreigend zou het dan nu moeten zijn… Net als weer enkele jaren later, toen was het ook levensbedreigend want hij had een longembolie. Deze keer werd hij met de ambulance naar de heli gebracht en werd terstond horizontaal ingeladen. Mijn allerliefste zus was daarbij en maakte van dit best wel unieke moment nog een paar foto’s. Gewoon met een fotocamera, in die tijd speelde dit zich af. Maar ook deze keer kwam hij weer fris en vrolijk het ziekenhuis uit, wel met wat medicatie maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Even priemde een vervelende gedachte door mijn hoofd. Hij is bijna 85 jaar jong… En drie keer is …..
Snel schudde ik het van mij af. Ik was ook een jaar ouder geworden en daarmee ook wijzer dus ik reageerde heel verstandig: “Ik kom nu naar huis, ik pik je dan op en dan rijden we samen naar Leeuwarden. En onderweg bel ik broer en zus wel even voor de details.”
Ruim anderhalf uur later waren we op de spoedeisende hulp en niet veel later werden we binnen geroepen op de zeer moderne afdeling, het zag er allemaal gelikt uit en nóg belangrijker, de medewerkers waren super vriendelijk! Hij was blij verrast en ja, waar is dit nu voor nodig maar eigenlijk is het wel hartstikke leuk! Ik haakte daar op in door tegen de verpleegkundige te zeggen dat mijn vader de allerbeste vader van de wereld is.
“Want hij komt gewoon met de helikopter naar de wal om mij te feliciteren met mijn verjaardag!”
We mochten gezellig bij hem gaan zitten en ondertussen werd er van alles met hem gedaan, infuus aangelegd, hartfilmpje en bloed aftapperij. En hij praatte als Brugman, Kees Brugman! (zo heet een oude vriend van hem en wij maken daar al jaren grappen over, maar ook dit even terzijde). En zolang hij praat was het goed, toch? Ondertussen was broer ook gearriveerd en niet veel later kwam ook nog de oudste kleinzoon met zijn vrouw, zijn in gezegende toestand vrouw. Ik realiseerde mij dat mijn vader 55 jaar geleden ook in het ziekenhuis was, naast zijn vrouw die hem toen een zoon geschonken had…
De dokter vroeg van alles en pa antwoordde uitgebreid. Zo is hij. Geen details vergeten. Ook al is het twintig jaar geleden. En nee, ik slik geen maagtabletten die wel zijn voorgeschreven. Want ik las de bijsluiter toentertijd en gooide die zooi direct in een hoek. “Ik redt mij prima met Rinnies. Ik koop één keer per jaar de kleinste verpakking en kom hou dan nog over!” Zijn eerder genoemde, ietwat uit het lood staande wijsvinder stak hij omhoog en keek de dokter indringend aan: “Ik bijt gewoon een klein hoekie van die rinnie eraf, kauw er goed op en weg is het maagzuur!”
De dagen erna kwamen er nog wat onderzoekjes maar steeds was er weer die verbazing van doctoren en verplegend personeel. Bloed goed, zuurstof goed, ijzer goed. Deze man verkeerd in top conditie. Ook hier had hij steeds een antwoord op: “Ik fiets veel. Wel 80 kilometer in de week. Door weer en wind!”
Ik keek met een schuin oog naar de spiegel en bedacht mij dat mijn vader misschien wel twee keer in mij past…..
Ook kregen ze te horen dat hij thuis zijn vrouw, onze lieve moeder, verzorgd. Klopt. Met de mantel der liefde. Ik snap nu ook dat mijn moeder zich steeds afvroeg of ze Herman wel dag gekust had, alvorens hij in de ambulance stapte om naar de helikopter gebracht te worden. Want zo’n vent wil toch elke vrouw? Want hij kookt, hij maakt het huis schoon, hij wast de haren van zijn Truusje, hij lapt de ramen en tussendoor verzorgd hij ook nog even de paarden van de buurtjes zodat die even elders kunnen ontspannen.
En daarnaast is hij ook nog vrijwilliger bij Stichting Bunkers Terschelling! Daar staat hij in het winkeltje of, als het even nodig is, gidst hij de toeristen rond in dit unieke project.
Draaf ik door? Nee, ik ben trots. Apetrots op deze man en deze vrouw. Want dat is een goed stel! En natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn geweest maar ze hebben alle stormen doorstaan, wisten met alle ontwikkelingen van hun kinderen op een zeer moderne manier om te gaan en te verwerken en ze blijven zo ontzettend gek met elkaar.
Bewonderenswaardig.
Pa zit nu weer opgeknapt en dubbel gecheckt op de boot. En op de haven van Terschelling staat mijn allerliefste zus en mijn allerliefste moeder hem op te wachten. Mijn moedertje die wel eens wat vergeet de laatste tijd maar nooit haar humor:
‘Vergeten gaat steeds beter!’ roept ze ons toe als ze daar even aan herinnert wordt. Straks mag ze haar Herman weer knuffelen en kussen. En even later vraagt ze dan misschien wel: “Heb ik je al een kus gegeven?” Waarop mijn vader vast gaat zeggen: “Nee, dat heb je nog niet gedaan!”
Zou dat het geheim zijn van die twee?!
