Het regent momenteel zonnepanelen! Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en sinds een weekje groeien ze nu ook bij ons op het dak. Eindelijk! Wij zijn nu ook duurzaam. Na jaren en jaren energie slurpen maken we het nu zelf. Wij horen nu in het rijtje van energieleveranciers en worden rijk. Schatrijk. De Tesla is al besteld en ons gasfornuis zal plaatsmaken voor een kekke inductieplaat waarop ik nog lekkerder zal gaan koken dan voorheen.
Ja, deze energiebaron knalt haast uit elkaar van energie!
En ik ben niet het enige blije mens hier in huis hè, mijn allerliefste energiebaronesje is er ook blij mee. Ze zit nu de hele dag via de zonnepanelen- App op haar telefoon te kijken naar de kilowatten die massaal door ons geproduceerd worden en kirt er op los bij elk piekje van productie. We zijn er zelfs zó blij mee dat we stoelen voor de meterkast hebben gezet om te kijken naar de teruglopende meter.
En dan knijpen wij elkaar even in de handen.
Dat geluksgevoel. Zó intens, zó emotioneel. Eigenlijk is dat best wel raar, dat we zo overdreven reageren. Maar er zit kennelijk momenteel iets in de lucht dat ons mensen wat gevoeliger maakt. Door de huidige omstandigheden lijkt het alsof we allemaal wat liever voor elkaar zijn. Dat we wat meer begrip tonen, dat we wat meer luisteren naar elkaar en dan bedoel ik ook écht luisteren. Ik zeg specifiek ‘lijkt’, want schijn kan bedriegen en zelfs waarheid worden. Zo las ik van de week dat er mensen zijn die hebben gereageerd op het overlijden van de moeder van premier Rutte.
Je verwacht dan, als normaal denkend mens, meelevende condoleances te lezen in de reacties.
Nou, dat was niet helemaal het geval. Kort door de bocht waren vele uitspraken het sop niet waard. Want er werd weer van alles uitgekraamd door …door… ja, door wat voor mensen eigenlijk? Moeilijk om daar een definitie van te maken want idioten komen in alle lagen van de bevolking voor. Alle lagen ja, want onlangs sprak ik iemand van het ziekenhuis. Haar vertrouwen in de mensheid had even een flinke deuk opgelopen. Want zij werd tijdens haar werkzaamheden bij de hoofdingang op een vreselijke manier uitgescholden en beledigd. Waarom? Omdat zij enkel het deurbeleid uitvoerde. Het betrof een keurig persoon van rond de 70 jaar die helemaal flipte omdat alleen de partner naar binnen mocht. Deze regel werd toegepast bij eenvoudige handelingen, niet bij belangrijke uitslagen. Zo proberen ze in het ziekenhuis grote drukte te vermijden waardoor men niet spastisch door de gangen van het ziekenhuis hoeven te lopen.
Best wel handig in deze anderhalve meter samenleving.
Maar dat willen sommige mensen helaas niet snappen, de categorie negatief. Maar ik ga nog wel even terug naar de emoties. Mooie, herkenbare emoties die zo nu en dan in ons leven voorbijkomen.
Vaderlijke emoties om precies te zijn.
Van de week raakte ik in gesprek met een leeftijdsgenoot die ongeveer dezelfde ‘bagage’ heeft als ik eerder ook gehad heb. Hij was net verhuisd en vertelde dat hij ook een adreswijziging gestuurd had naar het ouderlijk huis van zijn drie kinderen. Omdat zij het recht hebben te weten waar hun vader woont. Er waren verder geen verwachtingen van een respons op het kaartje want hij zag zijn kinderen al jaren niet meer en ja, scheiden is lijden en laat voor alle betrokkenen diepe littekens na. De kaart was gewoon zakelijk, alhoewel hij wel afsloot met de woorden:
‘Ik mis jullie.’
“Maar zonder verwachting hè, zonder verwachting…” Hij schudde wat met zijn hoofd en vertelde verder. “Maar gisteravond kreeg ik ineens een Appje: “Hoi Pap!” Toen hij die woorden zei sloeg hij stil. Hij trok met zijn mond, perste zijn lippen op elkaar en knokte tegen de tranen. Ik slikte een brok in mijn keel weg. Want dit was zó herkenbaar. Ik begreep hem direct, heb jaren terug ook in die situatie gezeten maar bij mij zijn de littekens met de jaren steeds meer aan het helen. Bij mij, maar ook bij mijn kinderen zie ik nu de rust terugkeren en komen wij allemaal in een rustiger vaarwater.
‘Hoi Pap!’
Hij vertelde mij dat hij nog nooit zo blij was die woorden te horen. ‘Hoi Pap.’ Het lijkt zo gewoon maar dat is het niet als je je kinderen al jaren niet meer gezien hebt. Niet omdat je ze niet meer wilt zien maar omdat de omstandigheden je ertoe dwingen. Je leert ermee leven, je draagt het als een man en je vertikt het om in een slachtofferrol te vervallen. Het enige wat je kan doen is doorgaan, doorgaan om boven je verdriet te staan. Om zo min mogelijk deining te veroorzaken. Uit liefde voor het kroost berust je in je lot.
‘Hoi Pap!’
Het was genoeg voor hem om zijn emoties te laten zien aan mij. En ik brak van emotie door de anderhalve meter barrière en gooide mijn arm om hem heen: “Man! Wat een goed nieuws!” en keek ongemakkelijk om mij heen, wellicht op zoek naar iemand met Fisherman’s friends…
Na de wolkbreuk praatte hij als Brugman over hoe fijn dit was en hoe mooi het allemaal wel weer zou kunnen worden, onderwijl toch flink op de rem trappend om niet te hard van stapel te lopen. Want hij zag overduidelijk dat dit een kans was die met beide handen gepakt moest worden. Wellicht met handschoenen want het was nog pril, en broos.
En niet meer terugkijken of wijzen naar schuldigen.
De rest van de dag liep ik met een grijns op mijn smoel van oor tot oor. Dat verhaal van die gozer gaf mij zoveel energie die onze eigen energie productie deed verbleken. Dit soort berichten geven hoop. Hoop in bange dagen zoals ze dat zo mooi zeggen. En de wetenschap dat uiteindelijk alles wel weer goed komt zolang je er maar voor wilt gaan.
Want mensen kunnen echt niet zonder elkaar, energiek als ze zijn.
Eigenlijk net als zonnepanelen niet zonder de zon kunnen!
